Του θανάτου το τραίνο επήρα,
έτσι όριζε η δική μου η μοίρα
και αλλού η μοίρα του είπε, να έμπει
μες το τραίνο που πήγε ως τα Τέμπη!
Και όρισε κι άλλους και άλλες πολλές
γεμάτο τραίνο γελαστούς φοιτητές.
της ζωής μας το νήμα μικρό,
ξετυλίχθηκε σε σκοτάδι πυκνό!
Μέσα στη νύχτα μια λάμψη μεγάλη,
τελειώνει η ζωή και αρχίζει μια άλλη,
μάνα, τα μαύρα πως θα φορέσεις,
πόνο ασήκωτο, πως θα αντέξεις!
Αίμα αθώων και πάλι ξανά
πληρώνει τα λάθη και τη διαφθορά
κι εκείνοι που φταίνε κοιτούν να γλυτώσουν
όλα και πάλι να τα κουκουλώσουν!
Μάνα, πατέρα, γενναίοι σταθείτε
με σθένος στο άδικο αντισταθείτε,
υπερξεχείλισε η αδικία,
μέχρι να έρθει ισορροπία,
να λάμψει η αλήθεια κι η δικαιοσύνη,
να φανεί επιτέλους, ποιανού είν’ ευθύνη,
σαν μια λάμψη, του ήλιου αχτίδα,
να θεριέψει, ν’ αναγεννηθεί η ελπίδα
Εις μνήμην
Ελένη Ζ. Ζαραμητροπούλου
