Γράφει ο Γιώργος Βαζάκας – φιλόλογος
«Καιρός είν’ της πατρίδας ν ’ακούστε τη λαλιά»: Ρ. Φεραίος
Και ενώ ξεκινάμε να γράφουμε αυτές τις γραμμές, ο άρχων της χώρας, ο πρώτος πολίτης της χώρας, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας (ακόμα υπάρχει αυτή;) με την υπογραφή του έδωσε το δικαίωμα να πάρουν το σπίτι, με ηλεκτρονικό πλειστηριασμό, όποιου συμπολίτη μας έχει κόκκινο δάνειο. Από 1/6/2016 οι εξώσεις με τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς έχουν αρχίσει.
Αλλά αλίμονο η Ελλάδα πλειστηριάζεται. Η πατρίδα μας φαίνεται πολιορκημένη και καθηλωμένη από τους γνωστούς- αγνώστους «φίλους» και «συμμάχους» της. Απ’ αυτούς συντελείται ένα πρωτόγνωρο έγκλημα σε βάρος της Ελλάδας χωρίς άλλο προηγούμενο τόσο στην ελληνική ιστορία, όσο και στην παγκόσμια. Και είναι φυσιολογικό να μη καταλαβαίνει ο κόσμος που πάει αυτή η ιστορία λόγω της περίτεχνης μεθόδευσης που τη δρομολόγησαν οι εταίροι = (τοκογλύφοι) μας. Η αντιμετώπιση της χώρας μας απ’ αυτούς δε συγκρίνεται ούτε μ’ εκείνη των αποικιοκρατών στις αποικίες, όπου εκείνοι διέλυαν περιοχές δημιουργώντας αποικίες. Εμείς δεν είμαστε πια ούτε καν αποικία, είμαστε κράτος υπό διάλυση, μάντρα υλικών οικοδομής, χώρα υλικών κατεδάφισης. Ιδιαίτερα με τα όσα ψήφισαν πριν κάμποσες μέρες μες στο Μάιο, στα περιβόητα πολυνομοσχέδια, οι ελληνόφωνες – δεν μπορεί να είναι Έλληνες αυτοί – κυβερνώντες μας, ολοκλήρωσαν το έγκλημα.
Θεωρούμε επιτακτική ανάγκη να αναφέρουμε ουσιωδώς κι εν συντομία τι ακριβώς έχει συμβεί μέχρι τώρα και φθάσαμε στο σημερινό δράμα μας. Το πρόβλημα ξέσπασε από το 2009, όταν οι πολιτικές «ελίτ» της Ελλάδας είδαν ότι δεν μπορεί να χρηματοδοτηθεί το χρέος της, (αυτό που κάναν οι ελληνικές κυβερνήσεις για χρόνια, δηλ. δανείζονταν, για να πληρώσουν δανεικά κατά κύριο λόγο). Κι έτσι αύξαινε κι αύξαινε το χρέος. Το Γενάρη του 2009 δεν μπόρεσαν να δανεισθούν εκ νέου, για να πληρώσουν τα χρέη, με αποτέλεσμα να μπει το θέμα της χρεοκοπίας της πατρίδας μας. Και αντί οι ηγεσίες των ελληνικών κομμάτων να δουν πώς θα αντιμετωπίσουν αυτό το ζήτημα, συναντήθηκαν με τους γραφειοκράτες των Βρυξελλών και κανόνισαν πώς θα θάψουν τη χώρα μας. Και είδαν ότι σύμφωνα με την εκτίμηση της Παγκόσμιας Τράπεζας(ΠΤ) το «Οικόπεδο – Ελλάς» άξιζε 10 τρισεκατομμύρια δολάρια. Ανάλογες αποτιμήσεις κάνει η (ΠΤ) για πολλές χώρες κάθε 5 χρόνια. Και χρωστούσε η Ελλάδα 320 δις περίπου. Πτώχευσε έτσι η Ελλάδα (ή τουλάχιστον την εμφάνισαν πτωχευμένη, για να μην ξεχνάμε τα μαγειρέματα του κ. Γεωργίου στην ΕΛΣΤΑΤ – παρουσίασε φουσκωμένα τα στοιχεία του χρέους, κατά τις αναλύσεις της κ. Γεωργαντά). Μάλλον συμπαιγνία σε βαθμό συνωμοσίας με τους δανειστές της χώρας μας εκ μέρους του ελληνόφωνος κ. Γεωργίου εκτιμούμε…
Έχοντας λοιπόν στα χέρια τους οι δανειστές το χρέος της Ελλάδας των 320 δις από το 2010 βάζουν στόχο πώς θα πάρουν το Οικόπεδο – Ελλάς. Γι’ αυτό μεθόδευσαν όλες τις ιστορίες που ο κάθε συμπολίτης αυτής της χώρας βίωσε όλα τα τελευταία 6 χρόνια φθάνοντας στο σήμερα που, αν συνεχίσουμε να παρατηρούμε τους κυβερνώντες μας δακρύζοντας να μας καταστρέφουν και τους εαυτούς μας άβουλους και απαθείς, πάει το οικόπεδο- Ελλάς, το χάσαμε και μ’ αυτό, χαθήκαμε κι εμείς. Και αυτό θα το αναλύσουμε, πιστεύουμε παρακάτω τεκμηριωμένα.
Επανερχόμαστε λοιπόν και τονίζουμε ότι από την αρχή τους οι δανειστές στόχευσαν πώς η χώρα μας θα αλλάξει ιδιοκτησία όχι μόνο στο επίπεδο του δημοσίου, δηλ. πώς θα πάρουν το δημόσιο πλούτο της, αλλά και την ιδιωτική περιουσία. Γιατί η πατρίδα μας είναι μια προνομιακή περιοχή «οικόπεδο – γωνία». Θα κάνουμε κι ένα συσχετισμό: Στη Φλώριντα, την πολιτεία των ΗΠΑ, υπάρχει ένας υπερκορεσμός από επενδύσεις ακινήτων. Εκεί καταστρέφουν την παραλία ή μπαζώνουν διαρκώς τη θάλασσα και δημιουργούν συνεχώς νέα οικιστικά περιβάλλοντα, για να τα πουλήσουν ξανά σε λεφτάδες συνταξιούχους.
Απ’ την άλλη μεριά η χώρα μας ίση περίπου σε έκταση με τη Φλώριντα, γεωγραφικά πιο δαντελωτή, σε πολύ πιο προνομιακή περιοχή στο κόσμο, με εξαίρετη θάλασσα, αλλά και εξαιρετικά γεωστρατηγικού ενδιαφέροντος, όμως έχοντας το μεγάλο πρόβλημα ότι δηλ. κατοικείται από «ιθαγενείς». Η έγνοια των δανειστών – τοκογλύφων μας είναι: Πώς την παίρνεις αυτή; Αυτή για τη διεθνή αγορά ακινήτων είναι φιλέτο ( με τεράστια τα κέρδη και τεράστιο τζίρο). Για να την πάρεις στα χέρια σου δεν αρκεί να έχεις προδότες και πουλημένους στην κυβέρνηση, πρέπει να πάρεις και την ιδιωτική ιδιοκτησία του Έλληνα, αντιμετωπίζοντας εδώ μια σημαντική ιδιομορφία στην ελληνική πραγματικότητα: ο πληθυσμός του «Ελλαδιστάν» έχει υψηλό δείκτη ιδιοκατοίκησης, σε ποσοστό πάνω από 73% έχει δικά του ακίνητα ή γη, σε αντίθεση με ότι συμβαίνει στην Ευρώπη, όπου η ιδιοκατοίκηση κατά μέσο όρο κυμαίνεται στο 10 -12%. Και χωρίς να τους διαφεύγει και της προσοχής ότι το ιδιοκτησιακό στη χώρα μας είναι μπλεγμένο από τα γεννοφάσκια της.
Σ’ αυτή λοιπόν την κατάσταση οι δανειστές μας από το Μάιο του 2010 με στόχευση το φιλέτο – Ελλάδα έτσι σχεδίαζαν τους σκοπούς τους. Ελέγχοντας τους ελληνόφωνους κυβερνώντες μας περνούσαν νόμους, που κάποιοι ανάλογα με τους ελλαδικούς κοινωνικοπολιτικούς συσχετισμούς έμειναν ανενεργοί. Ένας τέτοιος νόμος είναι και ο ήδη από τον Ιούλιο του 2011 ψηφισμένος νόμος, με το όνομα εφαρμοστικός νόμος 3986/1-7-2011. Είναι ο νόμος δικαιώματος επιφανείας, που είναι επινόηση των χρόνων της φεουδαρχίας. Υπήρχε από πολύ παλιά αυτός ο νόμος σε ισχύ στην Ελλάδα. Και για να καταργηθεί χρειάστηκαν αγώνες 100 χρόνων, να συμβεί το Κιλελέρ, να γίνουν νομικές παρεμβάσεις και κυρίως ο Ελ. Βενιζέλος τον ανέτρεψε, ώσπου τελικά στον αστικό κώδικα του 1945 τελεσίδικα η Ελλάδα απαλλάσσεται από το νόμο επιφανείας.
Τότε το 2011, όσοι από μας παρακολουθούσαμε αυτά τα πράγματα, φωνάζαμε και ουρλιάζαμε για την επικινδυνότητά του, αλλά δυστυχώς ο κόσμος δεν πολυκαταλάβαινε τι ακριβώς συμβαίνει. Θα το ζήσουμε τώρα όλοι μαζί, όπως θα εξηγήσουμε ακριβέστερα παρακάτω. Τώρα λοιπόν στο πολυνομοσχέδιο, των 7500 σελίδων, που η «κυβερνησάρα» μας ψήφισε πριν κάμποσες μέρες το Μάιο, σ’ αυτό έχει περάσει και το νόμο 3986/1-7-11 και το υπερταμείο κρατικοποιήσεων. Και «οι πατέρες του έθνους» μάς εντυπωσίασαν, αποφασίζοντας για 7500 σελίδες σε 48 ώρες, τη στιγμή που ειδικοί τονίζουν ότι απαιτούνται τρεις μήνες για διασταύρωση στοιχείων. Οπότε μπορεί να φαντασθεί κανείς τι αποκαλύψεις μας επιφυλάσσονται οσονούπω.
Με το νόμο λοιπόν του δικαιώματος επιφανείας, εάν κάποιος για 50-99 χρόνια χρησιμοποιεί π.χ. ένα κτήμα ή κάποιο κοίτασμα ορυκτού πλούτου, που μπορεί να μην του ανήκει, τότε αποκτά δικαίωμα κυριότητας ο ίδιος και οι κληρονόμοι του και μετά το πέρασμα των 99 χρόνων, άσχετα αν έχει ιδιοκτησία στο συγκεκριμένο απόκτημα. Ένας επενδυτής δεν έχει συμβατές υποχρεώσεις προς το ελληνικό δημόσιο αναλαμβάνοντας μια επένδυση. Αποκτά κυριότητα στον πλούτο για ό,τι του παραχωρείται, που σημαίνει, αν του παραχωρηθεί η ΔΕΗ π.χ., ο επενδυτής μπορεί να πουλήσει ή να μεταπουλήσει τη ΔΕΗ οπουδήποτε, οποιοδήποτε περιουσιακό στοιχείο της, τα πάντα. Αλλά το βασικότερο ο επενδυτής αποκτά κυριότητα, ακόμα κι αν παραδώσει τη ΔΕΗ, ή την ΕΥΔΑΠ π.χ. Έχει δικαιώματα για ό,τι κι αν γίνει από κει και πέρα, στο νερό , στον ορυκτό πλούτο, στον αέρα, στη γη, σ’ ό,τι σχετίζεται με την επένδυση. Είναι προφανές ότι ο νόμος του δικαιώματος επιφανείας καταργεί την έννοια της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας. Επί πλέον επενδυτής που παίρνει με δικαίωμα επιφανείας ένα χώρο, τότε μπορεί με αναγκαστικές απαλλοτριώσεις (απλή υπουργική απόφαση) να πάρει ιδιωτική περιοχή, που συνορεύει με τη δική του επένδυση προκειμένου να γίνει άρτια η επένδυσή του κατά τα προβλεπόμενα. Από κει και πέρα, αν επενδυτής πάρει τμήμα ακτογραμμής σ’ αυτό έχει δικαίωμα να μπαζώσει τη θάλασσα, να επανακαθορίσει την ακτογραμμή και με μια απλή υπουργική απόφαση αυτό να θεωρηθεί δημόσιος χώρος και να δοθεί πάλι στον επενδυτή. Και αυτός μεταπουλά ή μετενοικιάζει τα πάντα, δεν υποχρεούται να παραδώσει τα περιουσιακά στοιχεία της επένδυσης πουθενά, (αποκτά κυριότητα). Τέλος όλα αυτά επιδρούν στη διεθνή προσωπικότητα του Ελληνικού Κράτους, δηλαδή όταν επενδυτής παίρνει κάποια ακτογραμμή, αυτό επιδρά στον τρόπο που καθορίζονται τα χωρικά ύδατα και ο εναέριος χώρος της χώρας. Με τα όσα προαναφέραμε αντιλαμβανόμαστε ότι αποκτούν δικαιώματα για όλη την εδαφική επικράτεια της Ελλάδας οι επενδυτές και με το υπερταμείο υπερκρατικοποιήσεων εκτός από το ολοκληρωτικό ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, θα δίνεται και το δικαίωμα της επιφανείας που αναφέραμε. Οπότε εν κατακλείδι κρίνουμε λίαν επιεικώς μεγάλη ανοησία την έκφραση της βουλευτίνας κ. Βαγενά, που αφελώς λέγοντας για τα 99 χρονια κάποιας επένδυσης που προβλέπει ο νόμος επιφανείας, χωρίς περίσκεψη εκφράσθηκε: «Εμείς δε φοβηθήκαμε 400 χρόνια σκλαβιάς, τα 99 θα μας τρομάξουν» Χαίρε βάθος αμέτρητον θα πούμε εμείς για την ασχετοσύνη της. Ή πιο σοβαρά, η κυρία αυτή δε δικαιούται να λέει: «Δεν φοβηθήκαμε 400 χρόνια σκλαβιάς…», αυτά ταιριάζουν σ’ όλους εκείνους τους ανώνυμους και επώνυμους Έλληνες αγωνιστές που έδωσαν το αίμα τους για την παλιγγενεσία αυτού του τόπου, ενώ αυτή ξεδιάντροπα ψηφίζει μνημόνια και εφαρμοστικούς νόμους, ως δωσίλογη στους «εταίρους» μας, κατοχυρώνοντας έτσι την κρατικοδίαιτη περιουσία της ως θεατρίνα.
Με τα όσα αναφέραμε παραπάνω θίξαμε διεξοδικά πως με την ψήφιση του τελευταίου πολυνομοσχεδίου των 7500 σελίδων η χώρα μας έχασε τον έλεγχο στην εδαφική της επικράτεια, τον έλεγχο ποιος και πώς κατοικεί ως μόνιμος πληθυσμός. Και φυσικά δε διαθέτει ούτε τη δική της διακυβέρνηση ή έστω τη δυνατότητα να συνάπτει με δική της επιλογή σχέσεις με άλλα κράτη. Και αυτά κατά τη συνθήκη του Μοντεβιδέο του 1932 συνιστούν κατάλυση συγκροτημένου κράτους. Και αλίμονο για την Ελλάδα, ενώ η εθνική της κυριαρχία παραδόθηκε ήδη από τις προηγούμενες κυβερνήσεις και με τη συνεπικουρία του Αρείου Πάγου και του ΣτΕ , αυτό που δεν έχει αντιληφθεί ο μέσος Έλληνας είναι ότι με το διαβόητο πολυνομοσχέδιο η Ελλάδα είναι η πρώτη χώρα στην οικουμένη που δέχεται να καταλυθεί ως συγκροτημένο κράτος, χωρίς να ηττηθεί σε κάποιον πόλεμο. Μας αξίζουν ως έθνος συγχαρητήρια. Ίσως γι’ αυτό ζητωκραυγάζουν τα ΜΜΕ της χώρας μας, μαζί βέβαια με τους κυβερνώντες μας.
Όπως βέβαια ακούσαμε και τις ζητωκραυγές για τη συμφωνία εγκατάστασης του διεθνούς πετρελαιαγωγού ΤΑΠ στη Θράκη και Μακεδονία Ακούσαμε εκείνες τις «βελούδινες φανφάρες»: Η Ελλάδα ενεργειακός κόμβος, θέσεις εργασίας κλπ. Όμως ΤΑΠ σημαίνει διεθνές καθεστώς ελέγχου και ασφάλειας στην περιοχή. Κι αν κάποια ελληνική πατριωτική κυβέρνηση τον κρίνει ασύμφορο και θελήσει να κλείσει την κάνουλα, εφόσον αρχίσει να λειτουργεί, αυτό θα θεωρηθεί στρατιωτική επέμβαση, απόφαση πολέμου. Αλλά προς ποιον; Προς διεθνές περιβάλλον;… Ο ΤΑΠ είναι κοινοπραξία με έδρα το Βερολίνο και έχει βασικό προμηθευτή την BP. Ωραιότατοι οι κυβερνητικοί και Σία πανηγυρισμοί περί ενεργειακού κόμβου, αλλά χωρίς συνωμοσιολογία τους είδαμε μέχρι τώρα τους ενεργειακούς κόμβους ανά τον πλανήτη τι απέφεραν: πολέμους, καταστροφές, εμφυλίους.
Όποιος λοιπόν είναι τόσο ραγιάς, ώστε να αδιαφορεί για τα όσα προαναφέραμε, μπορεί να αυταπατάται ότι το πρόβλημα στην πατρίδα μας σήμερα, αρχίζει και τελειώνει – δεν το παραβλέπουμε – με τη λιτότητα, τη σύνταξη, το μεροκάματο, τα εργασιακά και τα κλαδικά. Απλά θυμίζουμε και αυτό ήταν το πνεύμα της ανάλυσής μας, ότι η τύχη του καθενός μας και όλων μας μαζί είναι ταυτισμένη με την τύχη αυτής της χώρας. Και λαός χωρίς πατρίδα, δεν είναι παρά ραγιάς, δούλος, ή νομάδας ρακοσυλλέκτης, σαν αυτούς τους εξαθλιωμένους που μετακινούνται από ήπειρο σε ήπειρο σε αναζήτηση στοιχειώδους επιβίωσης.
Και ύστερα από τα προαναφερθέντα τι; Χρειαζόμαστε αναφιλητά ή κάνουμε τι; Ο κόσμος μ’ όλα αυτά που συμβαίνουν, γιατί δεν ξεσηκώνεται; Το ερώτημα είναι φυσιολογικό, αλλά και αφελές, αν δεν είναι άλλοθι αδράνειας ή πρόφαση παραίτησης. Ο λαός μας τουλάχιστον από τη μεταπολίτευση κι εδώ μεγάλωσε σε μια παρασιτική οικονομία και διαμορφώθηκε ως παρασιτικός λαός. Έχει χάσει για δεκαετίες τώρα την προνοητικότητά του, το ήθος και την αξιοπρέπειά του – εθνική και κοινωνική. Έχει αφεθεί να άγεται και να φέρεται από ένα εντελώς διεφθαρμένο κράτος, αλλά κι από ένα ακόμη πιο διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα δεξιάς κι αριστεράς Έχει μάθει όχι να αγωνίζεται για το καλύτερο, αλλά να συμβιβάζεται με το λιγότερο κακό, με ό,τι η εξουσία του παραχωρεί εν είδει ρουσφετιού.
Εχει μείνει χωρίς παιδεία, με το πνευματικό επίπεδο και τον πολιτισμό του στα χέρια του χειρότερου είδους κρατικοδίαιτης διανόησης, που έχει γνωρίσει ποτέ ο τόπος από την εποχή του πιο αντιδραστικού λογιοτατισμού. Εδώ και δεκαετίες δεν υφίσταται επώνυμη προοδευτική διανόηση, που το έργο και η τέχνη της, να ανοίγει δρόμους για το λαό. Είναι η πρώτη φορά που στη χώρα μας δεν υπάρχει πνευματική ηγεσία όχι μόνο στην τέχνη, αλλά και στην επιστήμη, για να σηκώσει το ηθικό του ελληνικού λαού, συγκριτικά με παλιά, οπότε η τότε πνευματική ηγεσία, μπορεί να είχε τις αντιθέσεις της, όμως κρατούσε το λάβαρο του καθοδηγητή. Γι’ αυτό το πνευματικό τέλμα έχουν φροντίσει οι κρατικές πιστώσεις, τα ευρωπαϊκά κονδύλια και τα κόμματα ιδίως της αριστεράς, που συνέβαλαν να ευνουχισθεί κάθε ελεύθερη δημιουργική προσπάθεια.
Μέσα σ’ αυτή λοιπόν την κατάσταση τον υποδέχτηκαν τα μνημόνια. Ήδη βιώνει εξάχρονη βασανιστική πορεία μ’ αυτά. Θέλει από κάπου να πιαστεί, αλλά βρίσκεται χωρίς εκπροσώπηση. Συνολικά τα συνδικάτα, σωματεία, κόμματα, μέσα από τα οποία παραδοσιακά διεκδικούσε τα συμφέροντά του, διατύπωνε τα αιτήματά του και προωθούσε τον πολιτισμό του, έχουν ξεφτίσει εντελώς, έχουν ουσιαστικά αφομοιωθεί από την κρατική εξουσία. Κάποτε, πριν τα μνημόνια, με τις διαδηλώσεις, τις διαμαρτυρίες του ο λαός κάτι έβγαζε. Τώρα δε χωρά διαμαρτυρία κι απ’ την άλλη δεν έχει και τα κότσια για το παραπάνω. Αυτό το ψάχνει και το βρίσκει με τον Τσίπρα, μ’ αυτόν πίστεψε ότι εξέλεξε έναν πολιτικό, για να τον βγάλει απ’ τα δύσκολα, άσχετα με την εξέλιξη. Αλλά αυτή ήταν η αποστολή του Τσίπρα. Δεν ήταν να ξεπουλήσει τη χώρα, που έτσι κι αλλιώς η πορεία της είχε προδιαγραφεί από τους προηγούμενούς του, ήταν να σκοτώσει το ηθικό του ελληνικού λαού, την ελπίδα, εκεί που σήκωσε ο λαός ανάστημα, να πει κι ένα ΟΧΙ, του το ‘σπασε.
Πως λοιπόν να μην αισθάνεται αδύναμος ο λαός μας; Πώς να μην τον παίρνει από κάτω; Πρέπει να τα βάλει και να ανατρέψει εκ βάθρων ολόκληρο το καθεστώς με το οποίο είχε μάθει να επιβιώνει όπως – όπως όλες τις προηγούμενες δεκαετίες. Πώς να το καταφέρει αυτό, αν πρώτα δεν περάσει από το καθαρτήριο της εμπειρίας; Πώς να το κάνει αυτό, αν πρώτα δεν πειστεί από την πράξη ότι τίποτε απ’ ότι συνήθιζε να θεωρεί ως δικό του, ως εκπρόσωπό του, δεν είναι σε θέση να τον σώσει;
Και σ’ αυτή την κατάσταση μια κοινωνία ή ένας λαός δεν ξεσηκώνεται μόνο απ’ τα παθήματά του. Όσο τραγικά, όσο ολέθρια κι αν είναι. Ούτε επιλέγει την εξέγερση για ιδεολογικούς λόγους υπό τις εντολές ή το σύνθημα μιας πρωτοπορίας ή ενός ηγέτη. Ο λαός και τα κοινωνικά στρώματα οδηγούνται στην εξέγερση παρά κι ενάντια στη θέλησή τους. Πότε; Όταν για την πλειοψηφία, αφενός τίθεται άμεσα, επιτακτικά και στην πράξη ζήτημα ζωής ή θανάτου. Και αφετέρου δεν έχει απομείνει κανένας άλλος τρόπος διαμαρτυρίας, που να τρέφει την αυταπάτη ότι θα φέρει κάποιο πενιχρό έστω αποτέλεσμα. Ο λαός μας σήμερα εκπαιδεύεται. Μαθαίνει με τον πιο σκληρό και αδίστακτο τρόπο, ότι δεν πρόκειται να γλυτώσει, αν δεν κουνηθεί ο ίδιος. Δεν έχει να περιμένει από κανένα. Ούτε από τη δεξιά, ούτε από την αριστερά.
Κι ένα είναι το σίγουρο. Τα ψέματα τελείωσαν. Δεν υπάρχει επιστροφή εδώ που έφτασε η κατάσταση. Ή θα φύγουμε προς τα μπρος ή θα χαθούμε. Μέση οδός δεν υπάρχει. Η αναμέτρηση έρχεται. Και ή το έθνος μας θα αναγεννηθεί διεκδικώντας την ελευθερία του και την κυριαρχία στον τόπο του ή θα σβηστεί οριστικά από τις σελίδες της ιστορίας. Η επιλογή είναι καθαρά του λαού μας.
Επομένως δεν έχει νόημα να θρηνεί και να μοιρολογάει ο καθένας μας, γιατί ο λαός δεν κάνει κάτι. Το ερώτημα είναι άλλο. Ποιος είναι ικανός από σήμερα, μέσα από τους πιο χαλεπούς καιρούς να στρατευθεί συνειδητά στη νίκη του λαού; Ποιος είναι ικανός από σήμερα να συντρέξει στην οργάνωση που έχει ανάγκη ο λαός, για να νικήσει; Ποιος είναι ικανός σήμερα να ακολουθήσει το δρόμο του Πατροκοσμά, του Ρήγα ή των Φιλικών που λειτούργησαν με το λόγο και το έργο τους λυτρωτικά για το ραγιά;
Ας αφήσουμε λοιπόν κατά μέρος τα αναφιλητά για το λαό πού δεν ξεσηκώνεται. Μην ψάχνουμε δικαιολογίες. Τα πράγματα πορεύονται κατά πώς είναι ανάγκη να πορευτούν. Ας πολεμήσουμε μέσα μας τον αποτυχημένο μικροαστό – ιδίως εκείνον που αδυνατεί να αναλάβει τις ευθύνες για τις αποτυχίες και τα λάθη της ζωής του – εκείνον που όσο εύκολα λέει ότι δε γίνεται τίποτε, ότι όλοι είναι ίδιοι, άλλο τόσο εύκολο του είναι να το παίζει επαναστάτης του πληκτρολογίου, αγανακτισμένος του δήθεν και θιασώτης της πολιτικής αποχής.
Πριν κλείσουμε το άρθρο θεωρούμε απαραίτητο να πούμε δυο λόγια στην εναγώνια έκφραση πολλών εκ του λαού μας: Και με ποιον ηγέτη, πού είναι ο ηγέτης; Όντως οι ηγετικές φυσιογνωμίες που συμπυκνώνουν με τα προσόντα και τη δράση τους τις καλύτερες προσδοκίες και τα αιτήματα του λαού κινούν μπροστά την ιστορία. Ειδικά όταν η κατάσταση είναι τόσο κρίσιμη, όσο η σημερινή.
Όμως όσοι περιμένουν τον ηγέτη, για να ξεκουνηθούν, θα πρέπει να έχουν υπόψη τους ότι ποτέ κανένας αληθινός ηγέτης δεν εμφανίστηκε στο προσκήνιο της ιστορίας, πριν ο ίδιος ο λαός να είναι έτοιμος να τον αναγνωρίσει και να εκφραστεί συλλογικά απ’ αυτόν. Δεν είναι ο ηγέτης που γεννά την ανάγκη ή το λαό, αλλά αντίθετα η ανάγκη κι ο λαός είναι που γεννούν τον ηγέτη.
Ο Γιώργος Βαζάκας είναι μέλος του ΕΠΑΜ (Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο)