Ουδέν σχόλιον ! Γράφει ο Βασίλης Μόσχης
– Τι μαθαίνει κανείς!
– Γηράσκω αεί διδασκόμενος! Τα πάντα ρει!
– Πες κι άλλα! Πες κι άλλα!
– Όσα και να πω… βαθύς στοχασμός! Δεν υπάρχει τελειωμός… Αμέτρητος ο κατάλογος!
– Πες το ψέματα! Από παντού πέφτουν οι σφαίρες… ανεξέλεγκτα…
– Κοίτα να σου πω… Χρειάζεται και μια ποικιλία η πληροφόρηση… Κάθε μέρα τα ίδια και τα ίδια; Μπορείς κάθε μέρα να τρως αστακομακαρονάδα για παράδειγμα; Κάποια στιγμή θα την βαρεθείς, θα την σιχαθείς… Θα κάνεις βούτες στην φασολάδα σου και θα αγαλλιάζεται ο ουρανίσκος σου. Έτσι και τώρα! Να από τη μια, ο Ομπάμα έβαλε τον Κλίντον να πιέσει τον Αλέξη να υπογράψει το μνημόνιο του…
– Δηλαδή κι εδώ αμερικανικός δάκτυλος; Όπως παλιά! Κοίτα να δεις που μπλέξανε ο αμερικάνικος δάκτυλος με τον κομμουνιστικό δάκτυλο… Περίμενες να ακούσεις κάτι τέτοιο;
– Και το άλλο; Αυτό έρχεται από τη Γαλλία…
– Να και τα γαλλικά μας…
– Ζητήσαμε από τον Πούτιν να μας τυπώσει δραχμές!
– Γιατί; Τα δικά μας τυπογραφεία δεν είναι αξιόπιστα; Πάει χάλασε ο κόσμος!
– Είδες τι γίνεται; Βγάλε συμπέρασμα τώρα… Χώρια που οι πλειστηριασμοί δεν είναι πραγματικοί… άλλο και τούτο!
– Δηλαδή τι είναι; Μερικές σκηνές από το έργο της Δευτέρας;
– Όχι αλλά είναι από μεγαλοοφειλέτες με αρκετή περιουσία…
– Αλλάζει το πράγμα τότε… Αλλά είναι έτσι; Διότι οι μεν λένε για τους δε. Οι δε για τους μεν, συμπέρασμα δεν βγαίνει, άσπρος καπνός πουθενά και τίποτα…
– Και μέσα σε όλη αυτή τη χαρούμενη θλίψη πάει το Νόμπελ στον Μπομπ Ντύλαν και ο Ντάριο Φο ξενιτεύτηκε στο Παράδεισο για να μάθει φλίπερ στους Αρχαγγέλους. Και πες τώρα σε παρακαλώ. Μπορώ; Όχι μπορώ;
– Τι να μπορείς;
– Να πω ότι ζούμε στην πιο εκπληκτική χώρα του κόσμου!
– Έχεις πυρετό… για να δω…
– Η Ελλάδα, ρε, είναι η χώρα των αισθήσεων και των παραισθήσεων! Κάτι ήξερε ο Μάνος!