Ψάχνεις ένα σημάδι για να πιστέψεις στον Θεό; Υπάρχει σημάδι, αλλά ίσως να μην είναι αυτό που θέλεις! Όταν η στρατιά των αγγέλων παρουσιάστηκε στους ταπεινούς βοσκούς, για να τους αναγγείλει την έλευση του μεγάλου Βασιλιά, τους έδωσε ένα σημάδι για να Τον αναγνωρίσουν, που όμως στα μάτια του κόσμου είναι λίγο απογοητευτικό. «Και τούτο είναι το σημάδι για να τον αναγνωρίσετε: Θα βρείτε ένα βρέφος σπαργανωμένο και ξαπλωμένο μέσα σ’ ένα παχνί» (Κατά Λουκάν Ευαγγέλιο 2:12). Η φάτνη είναι το σημάδι, που θα τους δείξει τον νέο Βασιλιά, ο Οποίος θα αλλάξει τη ρότα της ανθρώπινης ιστορίας για πάντα.
Γιατί όμως μία φάτνη, μία ταΐστρα ενός ζώου; Τι φανερώνει η φάτνη για τον νέο Βασιλιά; Η ακροστιχίδα της λέξης «Φ – Α – Τ – Ν – Η » περιγράφει ορισμένα χαρακτηριστικά του Θεού, του Δημιουργού του σύμπαντος.
Το γράμμα Φ μας θυμίζει ότι στη φάτνη ο Μεσσίας του κόσμου φασκιώνεται. Και τι το ξεχωριστό; Τα περισσότερα μωρά που γεννιούνται, έτσι τα κάνουν. Πράγματι, δεν υπάρχει τίποτα ξεχωριστό, αν ο Ιησούς είναι απλά ένα ακόμα μωρό. Αν όμως ο Ιησούς είναι «η εικόνα το αοράτου Θεού» (Επιστολή προς Κολοσσαείς 1:15), τότε μιλούμε για μια προσωπικότητα που είναι ξεχωριστή.
Στο πρόσωπο του Ιησού είναι ο Θεός που φασκιώνεται και αυτό σημαίνει ότι ο άπειρος Θεός με δική Του θέληση και πρωτοβουλία μπαίνει σε συνθήκη αδυναμίας και ευαλωτότητας και αυτό είναι σκανδαλώδες. Στη φάτνη βλέπουμε τον Θεό να «φοράει» καθετί ανθρώπινο: τον πόνο, το κλάμα, την πείνα, τη δίψα, την τραγικότητα. Όλα τα δικά μας τα κάνει δικά Του!
Επομένως δεν μιλούμε για κάποιον απόμακρο και απαθή Θεό, αλλά για έναν Θεό που τα απαρνήθηκε όλα, για να μπει στη θέση σου. Δεν υπάρχει καμία δυσκολία που περνάς, που να μην μπορεί ο Θεός να την καταλάβει.
Το γράμμα Α μας δείχνει ότι ο Θεός αποκαλύπτεται στον άνθρωπο.
Σε πολλά θρησκευτικά συστήματα ο άνθρωπος ψάχνει τον Θεό για να Τον βρει, για να Τον ανακαλύψει. Προσπαθεί να ανέβει σκαλιά, να γίνει καλύτερος, να Τον φτάσει, για να κερδίσει την εύνοιά Του. Θυσιάζει, για να Τον κατευνάσει. Ταπεινώνεται, για να Τον συγκινήσει. Του δίνει, για να του δώσει.
Στον Χριστιανισμό όμως είναι ο Θεός που έρχεται στον άνθρωπο στο χαμηλότερο σημείο της ύπαρξή του, για τον βρει μέσα σε μία φάτνη. Αυτό ονομάζεται χάρη! Σε αγάπησε, προτού Τον αγαπήσεις, σε κοίταξε προτού Τον αντικρίσεις, σε έψαξε προτού Τον αναζητήσεις!
Τόσο απλά! Αντί ο Θεός να ανακαλύπτεται με τρόπους φανταχτερούς, αποκαλύπτεται με τρόπους απέριττους. Κι αυτό, για να σου πει ότι την απόσταση για να Τον συναντήσεις, τη διένυσε Εκείνος για εσένα.
Το Τ μιλά για το τρίτο χαρακτηριστικό: Ο Θεός ταυτίζεται με το περιθώριο. Ο Θεός καταφθάνει στην ανθρώπινη εσχατιά, στο περιθώριο. Δεν γεννιέται σε παλάτι ούτε σε σπίτι ούτε καν σε πανδοχείο, αλλά στο παχνί ενός ζώου. Θυμίζει μωρά που γεννιούνται σε εμπόλεμες καταστάσεις ή σε φτωχικούς καταυλισμούς. Ο Θεός έρχεται άδοξα! Όλα όσα αποτελούν κομμάτι της εξιστόρησης είναι ασήμαντα. Ένα ασήμαντο χωριό, ένα φτωχικό ζευγάρι, ταπεινοί βοσκοί, το παχνί, ένα μωρό που φασκιώνεται. Ο Θεός επαναπροσδιορίζει τα πάντα!
Τα μάτια σήμερα είναι στραμμένα στα μεγάλα κέντρα των αποφάσεων: Ουάσιγκτον, Πεκίνο, Κρεμλίνο, Βρυξέλλες. Αντίθετα όμως, η φάτνη λέει: Κοίτα εκεί που δεν κοιτούν οι άλλοι, στη Βηθλεέμ! Η πραγματική ιστορία του κόσμου έχει ως κέντρο της κάτι άλλο. Μια άλλη κυβέρνηση, με Κυβερνήτη που δεν μοιάζει με τους ηγεμόνες του κόσμου. Η φάτνη μάς δείχνει ότι στη Βασιλεία του Θεού «οι τελευταίοι γίνονται πρώτοι και οι πρώτοι τελευταίοι» (Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο 20:16).
Το Ν μιλά για το τέταρτο χαρακτηριστικό: Ο Θεός νοιάζεται για τον άνθρωπο. Στο ερώτημα, «αν ο Θεός νοιάζεται για το εσωτερικό και εξωτερικό σκοτάδι που μας περιβάλλει, για τα αδιέξοδα της ζωής μας», η φάτνη διακηρύττει ότι πράγματι νοιάζεται, αλλά έκανε και κάτι γι’ αυτά.
Ο Θεός δεν φανερώθηκε σε μια φάτνη για να επιδείξει την ταπεινότητά Του ή να μας δείξει ένα όμορφο παράδειγμα να ακολουθήσουμε. Ο Θεός έπρεπε να επέμβει στην ιστορία μας, επειδή τίποτα και κανένας δεν μπορούσε να μας δώσει οποιαδήποτε ελπίδα σωτηρίας για το κακό που προκαλέσαμε στον εαυτό μας. Αυτό το κακό είναι ο πνευματικός θάνατος, η απομάκρυνσή μας από τον Θεό, την πηγή της ζωής.
Η φάτνη δείχνει ότι ο Θεός νοιάζεται για το σκοτάδι σου. Ο Δημιουργός ήρθε να πληρώσει το κόστος της αποκατάστασης και της αναγέννησης του αμαρτωλού. Πώς βλέπετε τον εαυτό σας; Στα μάτια του Θεού είστε πολύτιμοι, γιατί ο Θεός δεν θα έμπαινε μέσα σε μια φάτνη για κάτι άχρηστο και ευτελές.
Το Η μιλά για το τελευταίο χαρακτηριστικό: Ο Θεός ηγείται μιας νέας ανθρώπινης ελπίδας. Στη φάτνη ακούμε μια συγκινητική μουσική γέννησης και την ίδια στιγμή μια θλιβερή μελωδία θανάτου. Ο Ιησούς φασκιώνεται με λωρίδες υφάσματος και τοποθετείται στη φάτνη, αλλά τριάντα τρία χρόνια αργότερα θα τυλιχτεί ξανά σε ύφασμα και θα τοποθετηθεί μέσα σε έναν τάφο.
Η φάτνη δείχνει ότι ο Χριστός γεννήθηκε για να πεθάνει. Γιατί; Γιατί η ζωή Του οδήγησε στον θάνατό Του, αλλά ο σταυρικός Του θάνατος, στην αληθινή ζωή που έφερε η Ανάσταση! Πάνω στον Σταυρό ο Χριστός σκότωσε αυτό που μας σκοτώνει και μας έδειξε περίτρανα ότι μέσα από το φάσκιωμά Του, την αποκάλυψή Του, την ταύτισή Του, το νοιάξιμό Του έχει σκοπό να μας δώσει τον αναστημένο εαυτό Του!
Αυτό που ξεκίνησε ο Ιησούς στη φάτνη, το ολοκλήρωσε στη Σταύρωση και το επιβεβαίωσε στην Ανάσταση, για να έχω εγώ και εσύ ζωή και, μάλιστα, ζωή περίσσια (Ιωάννης 10:10). Με την πίστη και την εμπιστοσύνη στο πρόσωπό Του «φασκιωνόμαστε» τον Χριστό και μαζί με τον Χριστό έχουμε τα πάντα! Η Βηθλεέμ δεν είναι ένα κλείσιμο αλλά ένα ξεκίνημα.
Θα κάνεις δική σου αυτήν την αλήθεια με την πίστη; Θα μεταβείς από τον θάνατο στη ζωή; Ψάχνεις ένα σημάδι για να πιστέψεις στον Θεό; Κοίτα το σημάδι της φάτνης που οδηγεί στον Σταυρό, αλλά καταλήγει στην Ανάσταση. Εκεί θα Τον συναντήσεις!
Εύχομαι το Νέο Έτος να μας βρει γραπωμένους από τα χέρια της αγάπης του αναστημένου Χριστού!
Ο Ποιμένας
Αιδ. Νικόλαος Σταμούλης
