– Το νιώθεις, το αισθάνεσαι, το οσφραίνεσαι!
– Τι από όλα να κάνω, με αγχώνεις, χάνω τον μπούσουλα! Χαλάρωσε σε παρακαλώ, να βγάλουμε καμιά άκρη διότι που να προλάβω να σκεφτώ, που να προλάβω να απαντήσω, πολλά μαζί δεν τα κουλαντρίζω.
– Μια κατρακύλα, τη νιώθεις θέλω να πιστεύω!
– Έχεις ένα χαλαρωτικό; Θέλω να βρω τα τσάκρα μου, να τα βάλω σε μια σειρά, να πάρουν μπρος βρε αδερφέ, έπεσες κι εσύ επάνω μου, τι να σου κάνω ο καψερός; Ψάχνω να βρω το δρόμο μου.
– Τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια κατρακύλα, ένα ενδιαφέρον για αδιαφορία …πασών των Ρωσιών…
– Μη με μπερδεύεις άλλο, δεν θα βγάλω άκρη στο ορκίζομαι, άσε με να ησυχάσω…
– Ησυχία δεν πρόκειται να βρεις, η όλη κατάσταση ακολουθεί το δρόμο της, αλλοιώνει χαρακτηριστικά και ιδιότητες και μέσα σε όλο αυτό το γαϊτανάκι σφυρίζουμε ανέμελα χωρίς να καταλαβαίνουμε που οδεύουμε! Αλλάζει η εικόνα μας, ο χαρακτήρας μας, η σκέψη μας διαλύεται και δεν μπορεί ο ίδιος μας εαυτός να αφουγκραστεί τα μέσα του. Για δες γύρω σου, τι βλέπεις;
– Τίποτα!
– Τα είδες όλα και τα είπες όλα!
– Μα δεν βλέπω τίποτα!
– Αυτό ακριβώς! Ξέρεις τι νιώθω εγώ; Μια ανατριχίλα που δεν μπορώ να νιώσω τι είμαι, ποιος είμαι που πάω, αν περπατώ ή αν με πήρε κουτρουβάλα, αφημένος να το ζω! Λοιπόν, δεν μυρίζεις κάτι;
– Κάπου κάηκε μια κατσαρόλα! Από κείνο το παράθυρο μου φαίνεται έρχεται!
– Βρε, ανθρωποειδές, δεν εννοώ αυτό!
– Τι εννοείς μεγάλε;
– Ο άνθρωπος έχει αλλάξει!
– Πάντα άλλαζε, πάντα το ανθρώπινο είδος ακολουθούσε το δρόμο του!
– Ναι, δεν λέω, αλλά έβλεπες μια αλλαγή εμβάθυνσης, μιας βελτίωσης προς κάτι καθαρό πολλές φορές, έβλεπες ρε παιδί μου ότι είναι σε καλό δρόμο, εντάξει, χώρια τις εξαιρέσεις! Αλλά τώρα υπάρχει μια στασιμότητα, ένα βήμα σημειωτόν, και μια οπισθοχώρηση λες και ψάχνουμε τη χαμένη ταυτότητά μας. Ποια από όλες; Δεν χρειάζεται να αναφερθώ σε παραδείγματα, τα διαβάζουμε κάθε μέρα, η αντίδραση μας ποια είναι;
– Κουράστηκα, ας το συνεχίσουμε αύριο! Συμφωνείς;
Ουδέν Σχόλιον! – Γράφει ο Βασίλης Μόσχης
