Εσείς πουλιά νυχτολάλητα χαμηλώστε λίγο τις φωνές, γιατί ξυπνάτε το μικρούλι που κοιμάται. “Είναι λαφρύ σαν την μέλισσα”, γλυκό σαν καραμέλα, δροσάτο όσο μια ρόδινη αυγή.
Σύννεφα από ψηλά, που όλο το καλοκαίρι ανταμώνατε σε ξένους τόπους, μακρινούς, μη αμέσως, γιατί μας ήρθε ο Σεπτέμβρης, αστραποδέρνεστε και βροντάτε. Το παιδί φοβάται.
Και τη βροχούλα σας μην την εξαγριώνετε, μην την κάνετε πορτοπαράθυρα, κήπους, στέγες και αυλές ανελέητα να δέρνει, μόνο ημερέψτε την, νανούρισμα κάμετέ την και πνοή στου ύπνου του τα ταξίδια και στων ονείρων της μέρας τα παιχνίδια.
Κι εσείς “Αγγέλοι, που το μοιάζετε”, τριγύρω του πετάτε χωρίς σάλπιγγες και Χερουβείμ την ώρα που κοιμάται.
Κοιμάται και ονειρεύεται στης νύχτας τη γαλήνη τους φίλους, τους συμμαθητές, τους δασκάλους, την τσάντα, το σχολειό μακριά από περίεργες σκιές, κακούς λύκους και μάγισσες τρομακτικές.
Νυχτολάλητα πουλιά, σύννεφα από ψηλά, βροχή, ανέμοι και Αγγέλοι, μην το ξυπνάτε το παιδί, την ώρα που κοιμάται, γιατί δεν ξέρετε, στ’ αλήθεια, ποιο είναι το μυστικό, που, κρύφια, το’χει φυλαγμένο στην άδολη καρδιά του.
Εμάς να ρωτήσετε να σας πούμε, αν θέλετε να μάθετε. Τον μπαμπά, τη μαμά, τον παππού, τη γιαγιά.
Καλό μήνα!
Του Γιάννη Β. Ευσταθιαδη
πρ. Σχολικού Συμβούλου Α/θμιας Εκπ/σης
