Είχαν ξαναμοιράσει πριν τέσσερις μήνες και τα Χριστούγεννα. Κι εκείνα ήταν «γεύματα αγάπης»
Γράφει ο Θόδωρος Δημητριάδης
Τώρα τελευταία σε μερικές χώρες όπως π.χ. στον Καναδά, όπου κι εκεί φαίνεται ότι υπάρχουν πάρα πολλοί φτωχοί, ο κόσμος τα Χριστούγεννα και το Πάσχα αφήνει στα πάρκα σακούλες με τρόφιμα, και κατόπιν οι ανώνυμοι φτωχοί κάνουν ουρά, περνάνε και παίρνουν από μια σακούλα.
Ε, και τι έγινε; Δυο φορές το χρόνο μάς πιάνει η φιλανθρωπία, η ελεημοσύνη και η συμπόνια. Ο χρόνος όμως, όπως ξέρουμε καλά, έχει τριακόσιες εξήντα πέντε (365) μέρες. Και κάθε 5 ώρες το στομάχι διαμαρτύρεται, ξαναπεινάει και θέλει να φάει. Τις άλλες 363 μέρες, λοιπόν, πώς τη βγάζουν αυτοί οι πεινασμένοι, ταλαίπωροι και φτωχοί συνάνθρωποι μας χωρίς γεύματα; Χωρίς πρωϊνό, μεσημεριανό και βραδινό;
Αυτά ήταν τα λόγια και η εντολή που μάς έδωσε ο Χριστός. Αυτό σημαίνει ότι είμαστε χριστιανοί, φιλάνθρωποι και ελεήμονες μόνο δύο (2) μέρες το χρόνο. Τις άλλες 363 ξεχνάμε ότι (πρέπει να) είμαστε χριστιανοί. Ενδιαφερόμαστε μόνο για τον εαυτό μας και αδιαφορούμε για τον πλησίον μας. Τις άλλες μέρες τρώμε και πίνουμε πλουσιοπάροχα μέχρι σκασμού. Αυτά πρέπει να ονομάζονται «γεύματα αδιαφορίας για τους άλλους». Για αυτούς το πολύ-πολύ να κάνουμε μια φευγαλέα ευχή, ή προσευχή αν είμαστε θρησκευόμενοι, να φροντίσει γι΄αυτούς ο θεός, όπως φροντίζει για τα πουλιά. Τούς αφήνουμε «στο έλεος του Θεού».
