– Τς, τς, τς, τς…
– Τι έπαθες;
– Τι να πάθω; Ακόμη δεν μπορώ να το βγάλω από το μυαλό μου…
– Γιατί; Τι έγινε;
– Ακόμη σκέφτομαι τη μαθήτρια που ξυλοκοπήθηκε αγρίως από συμμαθητές της και συμμαθήτριες της…
– Γιατί τι τους έκανε; Ποιος ξέρει τι κουμάσι ήταν…
– Όχι, αντιθέτως! Η παθούσα ήταν η μόνη που δεν έφταιγε…
– Έλα ρε, ναι;
– Όπως σε βλέπω και με βλέπεις, και αν ακούσεις τι ήταν αυτό που προκάλεσε αυτό το τραγικό συμβάν θα πέσεις από τα σύννεφα.
– Για λέγε, για λέγε!
– Τι ήταν αυτό που έφταιγε; Η ζήλεια! Η άκρατη ζήλεια!
– Έλα ρε, αποκλείεται δεν το πιστεύω!
– Κι όμως φίλε μου, να το πιστέψεις γιατί πρέπει να πιστέψουμε πια ότι ο άνθρωπος έχει αλλάξει, έχει πάθει μετάλλαξη και έχει μέλλον ακόμη να πάει παραπέρα! Θεριό ανήμερο! Θα φτάσουμε σε σημείο που δεν θα υπάρχει κάποιος κοντινός μας που θα χρειαστούμε την βοήθεια του ειδικά αν ήμασταν κάπως ψηλότερα από αυτόν και πέσαμε σε ατυχίες! Θα χειροκροτεί από μέσα του και θα κοιμηθεί ευτυχισμένος για την ατυχία μας, οποιαδήποτε κι αν είναι αυτή!
– Λέγε, ρε μου έχεις εξάψει την φαντασία!
– Το θύμα, επειδή ήταν όμορφη, επειδή ήταν καλή μαθήτρια, επειδή ήταν απουσιολόγος προκάλεσε, άθελα της φυσικά, την ζήλεια – άκουσον, άκουσον – των συμμαθητριών της και ξεσήκωσαν κόσμο και ντουνιά του μαθητικού περίγυρου τους και έπεσαν σαν τέρατα να την φάνε! Για σκέψου το! Μπορείς να το σκεφτείς; Μπορείς; Όχι πες μου, μπορείς;
– Τι να σου πω…, έχω μείνει…, δεν μπορώ να το πιστέψω.
– Κι όμως φίλε μου, και ήταν σίγουρο ότι αν δεν περνούσε κάποιος περαστικός και να βάλει τις φωνές ότι θα καλέσει την αστυνομία, το θύμα θα είχε φτάσει στο τέλος του! Μα είναι δυνατόν; Και τα αγόρια, οι μάγκες της παρέας προφανώς ήθελαν να δείξουν στα κορίτσια ότι είναι μάγκες και άντρες και έπεσαν με τα μούτρα στη δουλειά!
– Θεός και Κύριος!
– Και; Τι μπορούμε να πούμε τώρα;
– Αυτά που έλεγες πριν!
– Και αν σου πω, στην Ελλάδα άμα πας λίγο μπροστά θα πέσουν να σε φάνε! Δεν θα σου αφήσουν κοκαλάκι! Και βγαίνεις έξω, θριαμβεύεις και εκεί και σε προσέχουν και σε βοηθούν για να δημιουργήσεις ακόμη περισσότερο! Διότι εμείς έτσι πλέον ζούμε, έτσι μεγαλώνουμε και έτσι σκεφτόμαστε!
– Με τι;
