– Βρήκα τι φταίει!
– Τι βρήκες;
– Ποιο το πρόβλημα μου!
– Τι πρόβλημα έχεις;
– Υγείας!
– Θεός φυλάξοι! Μια χαρά σε βλέπω όμως!
– Το πρόβλημά μου είναι εσωτερικό!
– Χτύπα ξύλο! Θεός φυλάξοι!
– Φυλάξοι δεν φυλάξοι εγώ πρέπει να βοηθήσω τον εαυτό μου, κανένας άλλος δεν μπορεί να κάνει τίποτα!
– Μπερδεύτηκα τώρα! Μακάρι να είναι έτσι, οπότε θα είναι πιο εύκολα τα πράγματα! Με τρόμαξες ρε, μπαγάσα!
– Όχι, όχι δεν είναι έτσι, πρέπει να σταματήσω να δουλεύω!
– Να δουλεύεις; Καλά το είπα ότι είσαι σοβαρά! Γιατί; Κουράζεσαι; Θεέ μου!
– Σταμάτα πια τα μοιρολόγια!
– Τότε;
– Τότε, τότε! Δεν υπάρχει άλλη λύση! Πάσχω από εργασιομανία!
– Δηλαδή; Το να δουλεύεις είναι αρρώστια δηλαδή;
– Το να δουλεύεις όχι!
– Α, ρε τυχεροί όσοι την αράζουν και χάνονται στο βάθος…κήπος! Και ο μήνας έχει εννιά! Τους άκουσες να είναι ποτέ άρρωστοι; Φρέσκια επιδερμίδα, αφράτη, πρόσωπο μικρού παιδιού, κοτσονάτοι, ούτε προβλήματα με τη μέση, βρε, όλα μέλι γάλα!
– Τι υπονοείς; Ότι δεν πρέπει να δουλεύουμε;
– Εκεί που είναι να πεθάνουμε, καλύτερα καταραμένη φτώχια…
– Και μερικά λεφτά θα ήταν καλά για να ανακουφίσουν την καταραμένη φτώχια! Έτσι κι αλλιώς, άλλο πράγμα είναι το ένα και άλλο το άλλο! Η εργασιομανία δεν είναι αυτό, μια εσωτερική καταναγκαστική δύναμη είναι που σε βάζει στο κουτάκι να σε απασχολεί η δουλειά από το πρωί μέχρι το βράδυ, να νιώθεις αρνητικά όταν δεν δουλεύεις, νιώθεις απογοήτευση, νιώθεις να χάνεις την αυτοεκτίμησή σου αφού δεν έφτασες στην …κορυφή της δουλειάς σου, εκεί χωμένος και απορροφημένος, να νιώθεις απογοήτευση ότι είσαι ένας άχρηστος, να κυνηγάς τη δουλειά συνέχεα γιατί έτσι πρέπει, έτσι νιώθεις. Τα ίδια χαρακτηριστικά όταν σου λείπουν οι ουσίες! Που είσαι εθισμένος ή στο τζόγο! Δημιουργείς ένα δικό σου κόσμο ολόγυρά σου! Όταν δεν δουλεύεις νιώθεις άγχος, μια ενοχή, ή εκνευρισμό! Δεν έχεις χρόνο για τις κοινωνικές σου υποχρεώσεις, παραμελείς την οικογένειά σου και τελικά καταλήγεις να είσαι ένα αγχωμένο άτομο που οδηγείσαι κατευθείαν στην κατάθλιψη! Φτάνεις στο να εξαντληθείς σωματικά, πνευματικά, συναισθηματικά!
– Αμάν βρε παιδί μου, με άγχωσες!
– Για αυτό λοιπόν κάτι πρέπει να κάνω! Αλλά ξέρεις τι; Το νιώθω, θα με πιάσουν ενοχές ότι θα φτάσω στο άλλο άκρο, ότι θα γίνω τεμπέλης!
– Γίνε εσύ και άστο πάνω μου!
-Ε, όχι κι έτσι, ούτε καν θα περπατάω;
