Χθές στην εκδήλωση στην Εκάβη
Το ΞΑΘΕΡΙ χθες έδωσε τον καλύτερο του εαυτό στην εκδήλωση στην Εκάβη με θέμα την 67η επέτειο της Μάχης της Κρήτης. Μεστή από κάθε άποψη η εκδήλωση.
Λόγος, μουσική, χορός, ντοκιμαντέρ από τη συγκλονιστική αντίσταση των Κρητικών εναντίον των Φασιστικών και Χιτλερικών δυνάμεων, που με σμήνη αεροπλάνων κάλυψαν τον ουρανό σ τις 20 Μαΐου του 1941 και «ξέβρασαν» πλήθος αλεξιπτωτιστών για να κυριεύσουν τη λεβεντογέννα Κρήτη, με την ιδιαίτερη στρατηγική αξία στην ανατολική λεκάνη της Μεσογείου, ιδανική βάση αεροναυτικών επιχειρήσεων προς τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.
Γι αυτό βρέθηκε στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος στην αρχή του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου τόσο για τους Βρετανούς όσο και για τους Γερμανούς.
Όμως οι αλεξιπτωτιστές… θερίστηκαν από τους γενναίους Κρητικούς, που δικαίωσαν τον χαρακτηρισμό περί λεβεντογέννας νήσου. Η άμυνα επί 10 μέρες και η καθυστέρηση στα γερμανικά στρατεύματα έπαιξε σημαντικό ρόλο στην έκβαση του πολέμου. Είχε ασφαλώς και θύματα – ήρωες, άνδρες και γυναίκες. Είχε δίκαιο ο Καζαντάκης που έλεγε αργότερα ότι «η Κρήτη έχει τόσο πολύ συνηθίσει το θάνατο, που τον πάτησε και τον ξεφοβήθηκε και μπορεί να γελά και να παίζει μαζί του».
Εύγε σ’ όλους τους συντελεστές της εκδήλωσης, στην πρόεδρο κ. Ζερβουδάκη, στον αντιπρόεδρο Δ. Δουλγεράκη, στην γραμματέα Ευρώπη Τσαουσίδου. Ήταν όλοι τους βαθιά συγκινημένοι και σφόδρα υπερήφανοι για το κατόρθωμα των υπερασπιστών του Μάλεμε, αλλά και όλης της διαδρομής του κρητικού λαού, ταυτόσημου με την τόλμη, τη γενναιότητα, το θάρρος, την αποφασιστικότητα, τη θυσία. Πράγματι έτσι είναι. Η ιστορία το έχει καταγράψει.
* Όταν μια εκδήλωση κάνει τις τρίχες των ακροατών και θεατών «καρφιά», όταν «πιρουνιάζεις και αναψοκοκκινίζεις τα πρόσωπα ομιλητών και ακροατών, όταν τους κάνει να βουρκώνουν στο άκουσμα του ιστορικού τραγουδιού .. «πότε θα κάνει ξαστεριά», συνδεδεμένου αναπόσπαστα με το φοιτητικό κίνημα του 1966 – 67 στο Χημείο του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου, τι άλλο να περιμένει κάποιος από παρόμοιες εκδηλώσεις.
* Κρατούμε ιδιαίτερα, τη συγκίνηση που προκάλεσε η Ευρώπη αναφερόμενη λεπτομερώς στο ρόλο των γυναικών της Κρήτης στην ομώνυμη μάχη και μετέπειτα.
Ήταν πράγματι γενναίες και κράτησαν γερά το ντουφέκι κατά των Γερμανών, ποτίζοντας με γυναικείο αίμα τα άγια χώματα της λεβεντογένας Κρήτης , αφού πολλές έπεσαν στο πεδίο της μάχης, και πιάστηκαν αιχμάλωτες, και φυλακίστηκαν και βασανίστηκαν και πέρασαν στρατοδικείο και εκτελέστηκαν κατά εκατοντάδες!!
Δεν δικαιούνται λοιπόν ένα μνημείο για να θυμίζουν στις επόμενες γενιές την υποχρέωση τους να τις μιμηθούν.
Μακάρι να βρει γρήγορα ανταπόκριση αυτή η πρόταση του Συλλόγου, γιατί ΟΛΟΙ ΕΧΟΥΝ ΑΝΑΦΑΙΡΕΤΟ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ.
Από εκεί και στου… Θεού τ’ αυτί. Μαζί με το οφειλόμενο από την πόλη άγαλμα του αμούστακου δεκαεξάχρονου εθελοντή Κονταξάκη (που έπεσε μαζί με το Σβορώνο και το Νίκα στις παρυφές της πόλης μας, του «πολλά μογήσαντος τη ελευθερία τήσδε της πόλεως».
Και εδώ μια μεγάλη έκπληξη περιμένει τον μη αγνώμονα λαό της Κατερίνης.
Γαρ
