Η λεξηλαγνεία καλλιεργείται μόνιμα στον τόπο μας. Δεκαετίες τώρα. Η πατρότητα του φαινομένου στα καθ’ ημάς ανήκει αδιαμφισβήτητα στον Ανδρέα Παπανδρέου. Λέμε στα καθ’ ημάς γιατί σε άλλες χώρες ευρωπαϊκές και μη προηγήθηκαν του Ανδρέα άλλοι. Διαπρεπέστεροι και μέχρι εγκληματίες: Λένιν, Στάλιν, Μπέρια, Σουσλώφ, Μουσολίνι, Χίτλερ, Γκέμπελς και πολλοί άλλοι αλήστου μνήμης, Ο Ανδρέας ασφαλώς δεν αντέγραψε τις εγκληματικές τους μεθόδους.
Η λεξηλαγνεία καλλιεργείται μόνιμα στον τόπο μας. Δεκαετίες τώρα. Η πατρότητα του φαινομένου στα καθ’ ημάς ανήκει αδιαμφισβήτητα στον Ανδρέα Παπανδρέου. Λέμε στα καθ’ ημάς γιατί σε άλλες χώρες ευρωπαϊκές και μη προηγήθηκαν του Ανδρέα άλλοι. Διαπρεπέστεροι και μέχρι εγκληματίες: Λένιν, Στάλιν, Μπέρια, Σουσλώφ, Μουσολίνι, Χίτλερ, Γκέμπελς και πολλοί άλλοι αλήστου μνήμης, Ο Ανδρέας ασφαλώς δεν αντέγραψε τις εγκληματικές τους μεθόδους. Αξιοποίησε απλά το θεωρητικό τους «οπλοστάσιο» και την τέχνη της λεξηθηρίας. Ο τελευταίος θιασώτης της «τέχνης» μέχρι σήμερα είναι ο Αλ. Τσίπρας και αρκετά υψηλόβαθμα στελέχη του κόμματός του.
Θυμηθείτε όλες εκείνες τις καινοφανείς λέξεις την περίοδο των δύο πρώτων μνημονίων με το ΣΥΡΙΖΑ στην αντιπολίτευση και τις πιο πρόσφατες της 9μηνης περίπου διακυβέρνησης της χώρα από τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Αντιμνημονιακές μέχρι και υβριστικές για τους πολιτικούς αντιπάλους τους στην πρώτη περίοδο (αντιπολιτευτική) άλλαξαν άρδην κατά την κυβερνητική. Προπαντός μετά τη συμφωνία και την υπογραφή του Μνημονίου 3.
Προ συμφωνίας μιλούσαν για «σκληρές διαπραγματεύσεις» και μετά για «ναι μεν, αλλά…» Υπογράψαμε – έλεγαν και συνεχίζουν να λεν – το Μνημόνιο. Πλην δεν … συμφωνούμε με πολλά από αυτά που υπογράψαμε. Στην ερώτηση: μα γιατί τα υπογράψατε αφού διαφωνούσατε, παριστάνουν το θύμα. Μας εκβίασαν, μας απείλησαν.
Αυτοπροσβάλλονται παραδεχόμενοι την αποτυχία των «σκληρών διαπραγματεύσεων». Γιατί οι διαπραγματεύσεις, σκληρές ή μαλακές, κρίνονται από το αποτέλεσμα. «Το αποτέλεσμα μετράει», έλεγε και ο Μαρξ. Κι όταν συμφωνείς (και υπογράφεις) κάτι με τα οποίο… διαφωνείς, δεν είναι δυνατόν να νιώθεις συγχρόνως και υπερήφανος για τις διαπραγματεύσεις που έκανες.
Επιπλέον προκαλείται από τη στάση σου αυτή (υπέγραψα και διαφωνώ) σύγχυση και αβεβαιότητα. Γιατί αφού διαφωνείς προφανής είναι η διάθεση (αν όχι η υποχρέωση) να επαναδιαπραγματευτείς τα συμφωνηθέντα. Αλλά για κάτι τέτοιο ούτε ν’ ακούσουν οι εταίροι – δανειστές. Με ποιόν λοιπόν θα διαπραγματευτείς; Για την έξοδο από αυτό το λογικό αδιέξοδο επιστρατεύτηκε μια άλλη φράση: «Παράλληλο πρόγραμμα». Έχουμε έλεγαν προεκλογικά (τώρα σπανίως) μαζί με το Πρόγραμμα ( Μνημόνιο!!!) κι ένα δικό μας παράλληλο πρόγραμμα που προβλέπει ενέργειες υπέρ των ασθενέστερων και των αδικημένων του Μνημονίου.
Ποιο είναι αυτό το πρόγραμμα δεν έγινε ακόμα γνωστό. Διότι καθώς φαίνεται δεν υπάρχει. Δεν υπήρξε ποτέ. Αντ’ αυτού στα δύσκολα (ΦΠΑ ιδιωτικής εκπαίδευσης κ.α) επιστρατεύτηκε μια άλλα, της μόδας επίσης, λέξη: «Ισοδύναμα». Που θα πει δεν φορολογούμε μια κοινωνική ομάδα που διαμαρτύρεται και τουλάχιστον εν μέρει, έχει δίκιο και φορολογούμε μια άλλη. Αλλά κι η άλλη ομάδα διαμαρτύρεται γιατί είτε αδυνατεί να πληρώσει, είδε διότι το θεωρεί άδικο. Και τότε; Δίνουμε κυλιόμενες ολιγοήμερες αναβολές εφαρμογής και το ξαναβλέπουμε… Και πάει λέγοντας.
Τις τελευταίες μέρες προέκυψε κι ένα άλλο «παράλληλο σύστημα». Πατρότητας του Γιάννη Δραγασάκη, αντιπροέδρου, της Κυβέρνησης. Θεωρείται μάλιστα ρεαλιστής και χαμηλών τόνων. Είναι αυτός που (μετά τον Κ. Σημίτη το 1996) απηύθυνε δημοσίως τις ευχαριστίες της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ προς τους .. Αμερικανούς για τη συμβολή τους στο να επέλθει τελικά συμφωνία Ελλάδος – Δανειστών το καλοκαίρι. Τους ευχαρίστησε δηλαδή για το Μνημόνιο 3, που το υπόγραψαν αλλά διαφωνούν. Γιατί τους ευχαρίστησε αυτός κι όχι ο Πρωθυπουργός άγνωστο.
Οι ευχαριστίες μας μπερδεύουν κάπως – όπως και το «παράλληλο τραπεζικό σύστημα που εισηγείται – διότι ο κ. Δραγασάκης είναι μια ζωή κομμουνιστής. Πριν από αρκετά χρόνια μάλιστα διεκδίκησε την Γενική Γραμματεία του ΚΚΕ. Ανεπιτυχώς (παρά λίγο). Την κέρδισε η Αλέκα Παπαρήγα με μόνο τρεις ψήφους διαφορά!
Ο σ. Δραγασάκης λοιπόν, από του βήματος της Βουλής, μίλησε για τη δημιουργία παράλληλου Τραπεζικού συστήματος που να μην ελέγχεται, όπως το επίσημο, από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα. Τους δανειστές τους ρώτησε; Και που θα βρεθούν τα χρήματα για να λειτουργήσουν οι «μικρές συνεταιριστικές τράπεζες και τα λαϊκά ταμιευτήρια» όπως συμπληρωματικά διευκρίνισε μετά το θόρυβο από τις πρώτες, στη βουλή, εξαγγελίες του.
Πάντως αυτό το παράλληλα πολύ φοριέται, από τους ΣΥΡΙΖΑΙΟΥΣ. Θυμηθείτε: «παράλληλο νόμισμα», «παράλληλο πρόγραμμα», «παράλληλο τραπεζικό σύστημα». Όλα αυτά τα «παράλληλα» καταφανώς δεν θυμίζουν χώρα της ΕΕ και της ΟΝΕ. Λατινική Αμερική ίσως. Ευρωπαϊκή πραγματικότητα όχι. Εύλογα διερωτάται κανείς: Μα τότε γιατί τα προπαγανδίζουν; Ίσως για να αποκοιμίζουν τους ψηφοφόρους τους. Ίσως και να εκφράζουν την κακοποιηθείσα ιδεολογία τους και να χρησιμοποιούνται ως άλλοθι ή ως προειδοποιητικές ρουκέτες…