Εργαζόμενη στο νοσοκομείο των Σερρών και μάλιστα πρόεδρος της επιτροπής Υγιεινής και Ασφάλειας προέβη σε δημόσια καταγγελία ότι στο νοσοκομείο της απομάκρυναν τις ιερές εικόνες από τους θαλάμους των ασθενών και έσβησαν οι καντήλες του παρεκκλησίου στα πλαίσια μετάβασης σε πολυπολιτισμική κοινωνία. Το εντυπωσιακό είναι ότι και πανεπιστημιακός καθηγητής, ο κ. Άκης Τσελέντης, ασχολήθηκε με το θέμα και δημοσιοποίησε το συμβάν στο διαδίκτυο γράφοντας: «Με έκπληξη διαπίστωσα ότι έχουν βγάλει τα εικονίσματα από τα δωμάτια νοσηλείας. Και αυτό δε συνέβαινε στο δωμάτιο της μητέρας μου αλλά σε όλα. Το τσέκαρα και μου είπαν «άνωθεν εντολή» για να μην προσβάλουμε τους αλλόθρησκους. Αυτό είναι ένα μεγάλο αίσχος και πρέπει να απαιτήσουμε να ξαναμπούν. Εδώ είναι Ελλάδα και όχι Μωαμεθανιστάν. Εμείς οι χριστιανοί ορθόδοξοι έλληνες θα πολεμήσουμε αν χρειαστεί και μόνο εμείς». Δεν διευκρίνισε σε ποιο νοσοκομείο νοσηλευόταν η μητέρα του. Αν πρόκειται για νοσοκομείο άλλης πόλης φαίνεται ότι κάτι σοβαρό συμβαίνει. Και επειδή δυσκολευόμαστε να δεχθούμε ότι στην ενέργεια προέβησαν με πρωτοβουλία τους κάποιοι διευθυντές νοσοκομείων, κλίνουμε να δεχθούμε ότι αυτοί εκτέλεσαν υπουργική εντολή. Ποια η αλήθεια θα ήταν εύκολο να ευρεθεί με ερώτηση βουλευτού. Ποιος όμως θα αρθεί στο ύψος των περιστάσεων να υποβάλει την ερώτηση;
Ο αναπληρωτής διοικητής του νοσοκομείου Σερρών με δήλωσή του διέψευσε την καταγγέλλουσα, την οποία κατηγόρησε για ψευδολόγο. Έσπευσαν όμως να τη στηρίξουν οι τεθέντες σε αναστολή εργασίας εργαζόμενοι του νοσοκομείου υποστηρίζοντας ότι η διοίκηση υπαναχώρησε μετά την καταγγελία από μέρους της της ενέργειας. Στον νου έρχεται η σκέψη: Μήπως στο εν λόγω νοσοκομείο υπάρχει έντονη διένεξη μεταξύ των τεθέντων σε αναστολή εργασίας και της διοίκησης; Η εργαζόμενη που προέβη σε δημόσια καταγγελία πιθανόν να ανήκει στους μη εμβολιασθέντες. Είναι διάχυτη η εντύπωση ότι στην ομάδα αυτή ανήκουν πρόσωπα με έντονη τη θρησκευτική πίστη. Αυτό βέβαια δεν είναι απολύτως αληθές, καθώς και θρησκευτικά αδιάφοροι για διάφορους λόγους αρνούνται να εμβολιασθούν.
Σημαντική πάντως είναι η δήλωση του πανεπιστημιακού καθηγητή, καθώς προέβη σε ομολογία πίστης σε καιρούς που αυτή σπανίζει στην ελληνική κοινωνία και μάλιστα είναι σπανιότατη στο ακαδημαϊκό περιβάλλον. Να ψεύδεται άραγε και αυτός; Δυσκολευόμαστε να το πιστέψουμε.
Κατά τις τελευταίες δεκαετίες συνέβησαν κατ’ επανάληψη βεβηλώσεις ιερών εικόνων και συμβόλων της πατροπαράδοτης πίστης του λαού μας από τους γνωστούς – άγνωστους κουκουλοφόρους, τους μηδέποτε συλλαμβανόμενους, παρά τη διαρκή αναστάτωση των κέντρων των μεγαλουπόλεων και των μεγάλων ζημιών που προξενούν φθάνοντας ακόμη και στην αφαίρεση ζωών. Αυτοί είναι ιδιαίτερα χρήσιμοι στο σύστημα εξουσίας.
Άλλοι, χωρίς προσωπίδες αυτοί, ξιφουλκούν κατά της Εκκλησίας και με περισσό πάθος υποστηρίζουν τον χωρισμό της από την Πολιτεία. Αναθεωρούντες την ιστορία μας επιτίθενται λάβροι κατά της Εκκλησίας, την οποία προβάλλουν ως υπεύθυνη για τη διατήρηση του λαού μας στα σκοτάδια της άγνοιας, κατά την τουρκοκρατία, ως θεραπαινίδα των κατακτητών και ως εχθρική προς την επανάσταση! Κουρελιάζοντας το ισχύον Σύνταγμα της χώρας μας, στο προοίμιο του οποίου γίνεται επίκληση στο όνομα της Αγίας Τριάδος, υπερψηφίζουν αντιευαγγελικά νομοθετήματα, τα οποία συντελούν στην ένταση της κοινωνικής παρακμής.
Στο παρελθόν, όταν το μεγαλύτερο μέρος του λαού μας βίωνε ως ενεργό μέλος της Εκκλησίας, η πίστη έγινε αντικείμενο κομματικής εκμετάλλευσης, για την οποία ευθύνη φέρει και η διοικούσα Εκκλησία. Με την πάροδο του χρόνου και ιδιαίτερα κατά τη μεταπολίτευση, η ψεύτικη ευμάρεια απομάκρυνε τον λαό μας από την Εκκλησία, ώστε να καταστεί μεγάλο μέρος αυτού θρησκευτικά αδιάφορο ή με χαλαρή πίστη. Η αυτοκριτική είναι επώδυνη, γι’ αυτό κατά κανόνα αποφεύγεται.
Από τη διαπίστωση αυτή, τη γενικά παραδεκτή, επωφελούνται οι εχθρικά ή κριτικά ιστάμενοι έναντι της Εκκλησίας και αγωνίζονται να επιτύχουν το πέρασμα σε νέα εποχή (πολύ της μόδας η έκφραση) και συγκεκριμένα στο να καταστεί η χώρα μας ουδετερόθρησκο κράτος κατά το πρότυπο του γαλλικού. Και μη έχοντας το σθένος να διακηρύξουν ότι είναι πολέμιοι της Εκκλησίας, προβάλλουν ως λόγο την παρουσία πλέον στην ελληνική κοινωνία πλήθους ετεροθρήσκων, κυρίως μωαμεθανών, τους οποίους θεωρούν ενοχλούμενους από την ύπαρξη χριστιανικών συμβόλων σε δημόσιους χώρους (σχολεία, νοσοκομεία, δικαστήρια, στρατώνες). Απύθμενο το μέγεθος της υποκρισίας! Κατά την τουρκοκρατία τα χριστιανικά σύμβολα γίνονταν ανεκτά από τους κατακτητές και δεν γίνονται σήμερα από τους ταλαίπωρους πρόσφυγες και μετανάστες! Πριν από λίγες τετραετίες, δήμαρχος του Λονδίνου κάλεσε τους δημότες του να γιορτάσουν με ήπιο τρόπο τα Χριστούγεννα, για να μη προκαλέσουν τους μωαμεθανούς συμπολίτες τους. Τον «άδειασε» ο ιμάμης της μεγαλούπολης καλώντας τους χριστιανούς να τα γιορτάσουν όπως εκείνοι έκριναν. Άραγε όμως γνωρίζουν να γιορτάζουν εκεί Χριστούγεννα, αφού κινδυνεύουμε να λησμονήσουμε εμείς εδώ το πνεύμα της γιορτής, καθώς πορευόμαστε ολοταχώς να εισέλθουμε στη μεταχριστιανική κοινωνία;
Παρ’ όλη την απομάκρυνση από την Εκκλησία και τον ευτελισμό που ακολούθησε, ο Έλληνας δεν έχει αποκοπεί παντελώς από τις ρίζες του. Και αυτή είναι η μεγάλη ελπίδα. Δεν έχω αντίθεση να καταστεί η χώρα μας ουδετερόθρησκο κράτος, όπως κάποιοι το ποθούν, τους οποίους δεν διστάζω να αποκαλέσω εχθρούς του λαού μας. Θεωρώ όμως επιβεβλημένο να αποφασισθεί η μεταβολή με δημοψήφισμα και όχι με απόφαση της πλειοψηφίας, έστω και διευρυμένης, των βουλευτών, υποχειρίων των κομμάτων τους. Αν συμβεί το δεύτερο θα είναι πραξικόπημα σε βάρος του λαού, για το οποίο όμως θα φέρει μεγάλη ευθύνη και η διοικούσα Εκκλησία. Ας το τολμήσουν λοιπόν εκείνοι που κόπτονται για τα δημοκρατικά τους φρονήματα και θεωρούν ανώριμο τον λαό μας να αποφανθεί με δημοψήφισμα για μείζονα ζητήματα. Η θεατρική αντιπαράθεση στη Βουλή, λόγω δήθεν χαωδών ιδεολογικών διαφορών των πτερύγων της, ελάχιστα πλέον πείθει. Ο λαός κάποτε θα δείξει ότι δεν συγχωρεί να αλλοιώνεται η απόφασή της καθ’ οδόν από την Αθήνα στις Βρυξέλλες ούτε να θεωρείται ανώριμος να αποφανθεί για μείζονα θέματα, όπως η εκχώρηση τμήματος της ιστορίας μας σε σφετεριστές γείτονες, χαϊδεμένα παιδιά των ισχυρών των ημερών μας.
Τον δήμαρχο εκείνο του Λονδίνου διαδέχθηκε άλλος μουσουλμάνος. Πανηγυρίζουμε την 200η επέτειο από την έναρξη της επανάστασης και δεν αξιωθήκαμε να πραγματοποιήσουμε το τάμα του Έθνους, τζαμί όμως στην Αθήνα εγκαινιάστηκε με κρατική δαπάνη! Δεν γνωρίζουμε τί θα συμβεί μετά από δεκαετίες ή κάποιους αιώνες. Ίσως οι απόγονοι εκείνων που κόπτονται σήμερα για την εκτόπιση της Εκκλησίας από τον δημόσιο βίο των Ελλήνων, να αισθανθούν έντονη την πίεση προς εξισλαμισμό και τελικά να υποκύψουν. Η ιστορία επαναλαμβάνεται και πληρώνουν όσοι δεν θέλουν να διδαχθούν απ’ αυτήν, αλλά απεναντίας τη διαστρέφουν.
«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»
