Του Γιάννη Κορομήλη
Ήταν μόλις 11 ετών. Όταν παρακολουθώντας ένα εξαιρετικό ματς ποδοσφαίρου στο Μουντιάλ 1986, την ώρα που ο «θρύλος» Ντιέγκο Μαραντόνα… χορεύοντας με τη μπάλα κολλημένη στο πόδι του, αχρήστευσε έξι Εγγλέζους παίκτες και πέτυχε ένα υπέροχο γκολ. Αυτό το γκολ – που τέτοιες μέρες πριν 15 χρόνια, ο ανώτατος οργανισμός ποδοσφαίρου δημοσιοποίησε το αποτέλεσμα παγκόσμια δημοσκόπησης, που ο ίδιος χρηματοδότησε, με ερώτημα: «Ποιο ήταν το καλύτερο γκολ του 20ου αιώνα- αναδείχθηκε πρώτο με συντριπτική πλειοψηφία. Αυτό το εκπληκτικό γκολ ήταν η τελευταία εικόνα που είδε με τα μάτια του ο 11χρονος τότε Μανουέλ Ολιβάρες. Έκτοτε μέχρι και σήμερα είναι παντελώς τυφλός. Τα μάτια του έσβησαν για πάντα.
Εξακολουθεί να είναι φίλαθλος. Εξακολουθεί να παρακολουθεί τους αγώνες, και να τους αναμεταδίδει, μέσα από τα μάτια των φίλων. Δεν αρκέστηκε- δεν καταδέχτηκε θα ήταν η καταλληλότερη λέξη- μετά την τύφλωσή του να δεχθεί τη μοίρα του και να μείνει στο περιθώριο. Ο τυφλός Κολομβιανός, 26 χρονών σήμερα, συνεχίζει να ζει τη ζωή του. Όπως περίπου κι αν είχε το φως του. Σπούδασε, έγινε δικηγόρος και με τα μάτια των φίλων του πάντα, παρακολουθεί και λαμβάνει μέρος στα ποδοσφαιρικά δρώμενα. Ίδρυσε μάλιστα και μια ποδοσφαιρική λέσχη της οποίας είναι μόνιμα πρόεδρος. Ήταν και είναι υπεύθυνος για τα τεχνικά ζητήματα της ομάδας του. Έχει δική του ραδιοφωνική εκπομπή μέσω της οποίας σχολιάζει τους αγώνες, τραγουδάει και διασκεδάζει τους ακροατές του, με επιτυχία.
Το χρόνο που του περισσεύει ασχολείται και με τη δικηγορία. Κάνει περίπου ότι θα έκανε κι αν δεν έχανε το φώς του, αφού πρόλαβε να δει και να θαυμάσει το καλύτερο γκολ του 20ου αιώνα. Το οποίο δεν το ξεχνάει ποτέ και το περιγράφει συχνά. Καλύτερα μάλιστα κι απ΄τους καλύτερους εκφωνητές. Συμπέρασμα – δίδαγμα: Ό,τι κακό και να μας βρει- κι η ζωή κανείς δεν ξέρει τι του επιφυλάσσει- ας μην το «βάζουμε κάτω». Το μεγαλύτερο θηρίο είναι ο άνθρωπος.
Οι αρχαίοι πρόγονοι μας είχαν μια όμορφη και πέρα ως πέρα αληθινή παροιμία: «Ο Θεός να φυλάει τον άνθρωπο από τα κακά που μπορεί ν΄ αντέξει» . Το πόσο δίκαιο είχαν φαίνεται κι από την αντοχή των Ελλήνων- που, για να μας «χρυσώσουν το χάπι» οι φίλοι δανειστές μας, μας το εγκωμιάζουν τακτικά- στις σκληρές, εξουθενωτικές για πολλούς, συνθήκες της ανέχειας, της ανεργίας, της φοροεπιδρομής που εφτά και πλέον χρόνια υφιστάμεθα. Και χωρίς να βλέπουμε μπροστά μας κάποιο φως, κάποια ελπίδα ότι το αύριον «έσεται άμεινον» δηλ το αύριο θάναι καλύτερο.
Παρά ταύτα, δεν πρέπει να πάψουμε να ελπίζουμε. Ακόμη και στο ανέλπιστο. Ο σοφός Ηράκλειτος μας συμβουλεύει: Αν δεν ελπίζεις στο ανέλπιστο, δεν θα το βρείς. Γιατί είναι ανεξερεύνητο και απλησίαστο.
