Του Γιάννη Κορομήλη
«Μπορείτε να μας κατηγορήσετε για αυταπάτες, όχι ότι δεν τιμήσαμε την εντολή και είπαμε ψέματα στο λαό, κύριε Μητσοτάκη». Μ’ αυτά ακριβώς τα λόγια προσπάθησε ο κ. Τσίπρας να αντικρούσει την κατηγορία του Προέδρου της ΝΔ ο οποίος σε πρόσφατη ομιλία του στη Βουλή κατηγόρησε τον Πρωθυπουργό ότι είναι «κατά συρροήν ψεύτης». Βαριά ασφαλώς η κατηγορία, μεσοβέζικη η αντίκρουση. Εμπεριέχουσα, θα μπορούσε να πει κανείς κι ένα είδος ντροπαλής αυτοκριτικής.
Είπε ο κ. Τσίπρας, με απλά λόγια, ότι εκλογές, (του Σεπτεμβρίου αλλά και του Ιανουαρίου του 2015) δεν τηρήσαμε ως κυβέρνηση τις μεγάλες και ανέφικτες προεκλογικές αποφάσεις μας όχι λέγοντας ψέματα στο λαό, αλλά διότι είχαμε … αυταπάτες. Κάτι που θύμιζε αντιγραφή του mea culpa (λάθος μου) που είχε πει ο Ανδρέας, όταν βρέθηκε κι εκείνος κολλημένος στον τοίχο από την τότε αντιπολίτευση. Ο κ. Τσίπρας αντιγράφει μόνιμα τον Ανδρέα, με όλα τα λάθη της αντιγραφής βέβαια.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση περιέπεσε και πάλι σε σοβαρό σφάλμα κατά την αντιγραφή. Εκείνος παραδέχθηκε ότι έκανε λάθος. Ο κ. Τσίρπας δεν το είπε έτσι. Επικαλέστηκε την αυταπάτη. Που ασφαλώς είναι κάτι πολύ διαφορετικό και πολύ «βαρύτερο» από το λάθος. Γιατί τι είναι αυταπάτη; Κατά τα λεξικά είναι η δημιουργία από τον ίδιο μας τον εαυτό εσφαλμένων ή φανταστικών κρίσεων, σύμφωνα με τις επιθυμίες μας. Είναι το να ξεγελάμε τον ίδιο μας τον εαυτό.
Και το να ξεγελάει κανείς τον εαυτό του χωρίς αυτό να έχει συνέπειες για κάποιον/ους άλλους, μικρό το κακό. Όμως το να ξεγελάει τον εαυτό του, το να πιστεύει πράγματα που δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα και τα πράγματα αυτά να τα κάνει σημαία του προεκλογικού του αγώνα ξεγελώντας έναν ολόκληρο λαό είναι καταστροφικό, «εγκληματικό» θα μπορούσε να το ονομάσει κανείς. Κι ο κ. Τσίπρας, κυρίως στην προεκλογική εκστρατεία του Ιανουαρίου 2015 έταξε στους πάντες τα πάντα. Και ως κυβέρνηση αντ’ αυτών νερό του έταξε έδωσε στο λαό χολή μαζί με ξύδι.
Εύλογα σκέφτεται κανείς αν οι κάλπικες υποσχέσεις του δεν ήταν ψέματα (όπως λέει ο ίδιος ο κ. Τσίπρας) και ήταν αυταπάτες του ιδίου, τι διαφορά έχει για το λαό; Καμία απολύτως. Τότε γιατί επιστρατεύει τις αυταπάτες του για να καλύψει μια απαράδεκτη για αρχηγό κόμματος και πρωθυπουργό συμπεριφορά; Νομίζει πως έτσι αυτοανακηρύσσεται αθώος.
Αλλά πόσο αθώος είναι κάποιος που προκαλεί τεράστιο κακό στην πλειοψηφία ενός λαού επειδή … είχε αυταπάτες; Και τέλος έχει άραγε το ηθικό δικαίωμα να κυβερνάει έναν λαό όταν βασανίζεται από αυταπάτες και ιδεοληψίες;
