Άρθρο του Γιάννη Κορομήλη
Δύσκολες για όλους μας σχεδόν – εξαιρούνται «οι έχοντες και κατέχοντες»- έως απελπιστικές για τους πολλούς, οι μέρες που περνούμε.
Χειρότερες, τουλάχιστον για το κοντινό μέλλον, αυτές που έρχονται. Είναι καθώς φαίνεται, μακρύς ο δρόμος της ανέχειας και της ανεργίας κι η υπομονή μας λίγη. Που όλο και λιγοστεύει περισσότερο με την συνεχώς αυξανόμενη αφαίμαξη (μέσω όλο και νέων φόρων) που αποφασίζει η Κυβέρνησή «μας».
Πόσο κυβέρνησή μας είναι το δείχνουν οι δημοσκοπήσεις. Με πρώτη και καλύτερη αυτή που έγινε με εντολή και δημοσιοποίηση από την εφημερίδα, μικρής κυκλοφορίας (ελάχιστης), που είναι κομματικό όργανο… του κυβερνώντος ΣΥΡΙΖΑ, την «Αυγή».
Σύμφωνα λοιπόν μ’ αυτή τη δημοσκόπηση ( και άλλες που ακολούθησαν) οι 9 στους 10 Έλληνες υποστηρίζουν πως η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν έχει την εμπιστοσύνη τους διότι δεν ασκεί τα καθήκοντά της όπως θάπρεπε. Οι 9 στους 10 Έλληνες δηλαδή δήλωναν αντίθετοι στην σημερινή κυβέρνηση. Προφανής η διάσταση απόψεων Κυβέρνησης και λαού. Που αν συνέβαινε στην χώρα μας πριν το 1986, πριν δηλαδή καταργηθούν οι προνομίες του Προέδρου της Δημοκρατίας ( με αναθεώρηση του ισχύοντος ως τότε Συντάγματος από τους Α. Παπανδρέου – Β. Βενιζέλο) ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα ζητούσε την άμεση παραίτηση της κυβέρνησης και τη διενέργεια πρόωρων εκλογών.
Με το σημερινό Σύνταγμα η Δημοκρατία μας από Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική έγινε Πρωθυπουργοκεντρική. Εκλογές πρόωρες γίνονται αν η κυβέρνηση χάσει τη δεδηλωμένη στη Βουλή ή εφόσον και όταν ο Πρωθυπουργός το επιλέξει. Με βάση βέβαια τα προσωπικά και κομματικά του συμφέροντα! Κι ο λαός; Θα διερωτηθείτε. «Σκάσε και πλήρωνε,» είναι η απάντηση. Ας πρόσεχε όταν στις εκλογές του Σεπτεμβρίου 1015, ανέδειξε πρώτο κόμμα τον ΣΥΡΙΖΑ. Που ως πρώτο κόμμα πήρε το μπόνους των 50 εδρών του εκλογικού νόμου, πήρε και το «δεκανίκι» των και κατάφερε να σχηματίσει νέα Κυβέρνηση.
Αλλά ας πούμε πως έκανε λάθος ο λαός, έστω ένα μεγάλο τμήμα του. Ως πότε θα πρέπει να πληρώνει αυτό του το λάθος; Για τέσσερα χρόνια το πολύ, λέει το Σύνταγμα. Κι όταν ξαναγίνουν εκλογές αν θέλει ας ξανααναδείξει πρώτο κόμμα το … ΣΥΡΙΖΑ για να συνεχίζει να πληρώνει για άλλα τέσσερα χρόνια.
Αυτά κατά το Σύνταγμα ή μάλλον κατά το γράμμα του Συντάγματος. Όμως η κατάσταση για τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού είναι δραματική ως τραγική, αβάσταχτη. Για πόσο ακόμα μπορεί να αντέξει αυτός ο κόσμος. Δεν μπορεί – ελεύθεροι άνθρωποι είμαστε – να κάνει τίποτα απολύτως; Ασφαλώς και μπορεί:
1. Να κάνει επανάσταση. Να ξεσηκωθεί ο λαός και «γαία πυρί μειχθήτω». Είναι βέβαια, μια λύση. Όμως έχει πολύ μεγάλο κόστος. Σε ανθρώπινες ζωές, σε καταστροφές κ.λ.π. ώστε τελικά καθίσταται αποκρουστική και απορριπτέα.
2. Άλλη λύση θάταν η μεταρρύθμιση. Ένα είδος ειρηνικής επανάστασης, στην καλύτερη περίπτωση. Όμως στη χώρα μας αποδεικνύεται σχεδόν αδύνατη. Τα κόμματα μας αδυνατούν να συνεργαστούν και να συναινέσουν στις πολλές και μεγάλες θεσμικές και άλλες αλλαγές που έχει ανάγκη ο τόπος μας για να πάει μπροστά. Αλλά και οι πολιτικές δυνάμεις που υποστηρίζουν συνήθως αυτό το δρόμο, η καλούμενη Σοσιαλδημοκρατία, απέτυχαν παντού στην Ευρώπη. Η δε υποχώρησή τους λειτουργεί ως ενισχυτικός παράγοντας για τα άκρα. Προς τα δεξιά και προς τα αριστερά. Κάτι τέτοιο συνέβη στη «Δημοκρατία της Βαϊμάρης» με αντιπάλους το ΚΚΓ και τους Χιτλερικούς ( με νικητή το Χίτλερ και την τραγωδία που ακολούθησε.
Σήμερα, παντού σχεδόν στην Ευρώπη τα άκρα σηκώνουν κεφάλι και απειλούν ήδη το Δημοκρατικό Πολίτευμα .
3. Μια Τρίτη λύση θα ήταν η παθητική αντίσταση. Η πολιτική της μη βίας, καταπώς την εφάρμοσε ο Μαχάτμα Γκάντι.
Συνεχίζεται
