Άρθρο του Γιάννη Κορομήλη
Πριν πολλά χρόνια, τον καιρό του πολέμου στο Βιετνάμ, οι Τάιμς της Νέας Υόρκης δημοσίευσαν επιστολή ενός νέου επιστήμονα στη μητέρα του από την κατάρα το πολεμικό μέτωπο. Στην επιστολή του, ο νέος εκείνος άνθρωπος έγραψε (σ.σ. μεταφέρω το νόημα του κειμένου της, όπως το θυμάμαι): Αγαπημένη μου μητέρα.
Σε σκέφτομαι συχνά στην κόλαση των μαχών που ζω, χωρίς να ξέρω αν τελικά επιζήσω. Σου χρωστώ ένα μεγάλο ευχαριστώ για όσα έκανες για μένα. Με μεγάλωσες υποδειγματικά. Με φρόντισες. Με σπούδασες. Βοήθησες και οικονομικά και συναισθηματικά, να πάρω πτυχία και διδακτορικά.
Φρόντισες, καλή μου μητέρα, να γίνω ένας καλός άνθρωπος χρήσιμος στην κοινωνία κι ένας επιστήμονας με περγαμηνές. Όλα τα φρόντισες. Όμως, μανούλα μου, εδώ στα πεδία των μαχών όλα όσα έμαθα δεν με βοηθούν καθόλου. Ένα πράγμα θα μπορούσε σίγουρα να με βοηθήσει. Όμως αυτό το ένα δεν φρόντισες να το μάθω. Δεν μ’ έμαθες να προσεύχομαι. Και νιώθω μόνος κι απροστάτευτος. Προσπαθώ να προσευχηθώ μα δεν τα καταφέρνω. Με μεγάλωσες, βλέπεις, χωρίς πίστη στο Θεό. Άθεο. Σε ποιόν λοιπόν να προσευχηθώ;
Θυμήθηκα την τόσο πονεμένη και τόσο ανθρώπινη αυτή επιστολή με αφορμή τις πρόσφατες αποφάσεις του Υπουργού Παιδείας και Θρησκευμάτων κ. Φίλη, σχετικές με το μάθημα των θρησκευτικών και την πρωινή προσευχή στα σχολεία. Και μελαγχόλησα. Γιατί άραγε ο κ. Υπουργός αποφάσισε να επιβάλλει αυτά που αποφάσισε; Σε τι τον ενοχλούν; Είναι κομμουνιστής, θα πείτε. Κι ως τέτοιος πιστεύει στο «Διαλεκτικό Υλισμό» και στο «Κομμουνιστικό Μανιφέστο». Δικαίωμά του.
Όμως η συντριπτική πλειοψηφία του λαού μας – όπως έδειξαν και σχετικές έρευνες της κοινής γνώμης – δεν πιστεύει στο Μαρξ και στον υλισμό, αλλά στο Θεό και την Ορθοδοξία. Κι ο κ. Φίλης είναι υπουργός (δηλ. βοηθός, υπηρέτης των νέων, του λαού γενικότερα) που υποχρεούται να υπηρετεί το λαό. Κι όχι να επιβάλλει με το «έτσι θέλω» τις προσωπικές του μειοψηφικές απόψεις στη νέα γενιά, στο μέλλον της Πατρίδας μας και του Ελληνισμού.
Μπορεί κάποιος καλοθελητής να μας αντείπε: Οι νέοι μας δεν θα πάνε στο Βιετνάμ, ούτε σε κάποιο πόλεμο.
Τι να τα κάνουν τα θρησκευτικά και την προσευχή;
Για το Βιετνάμ σίγουρα, για πόλεμο γενικώς «ουδείς προφήτης». Αλλά κι η ίδια η ζωή μήπως δεν είναι ένα είδος «πολέμου»;
Οι σημερινοί μαθητές αύριο θα βγουν στον αγώνα της ζωής. Σκληρός κι αυτός ο αγώνας. Με σοβαρά προβλήματα για τους περισσότερους από αυτούς. Με ποιο δικαίωμα κι από ποιόν ο κ. Φίλης στερεί ένα πολύτιμο εφόδιο από εκείνους που οφείλει να υπηρετεί, και να βοηθάει; Μήπως επειδή δεν έμαθε ο ίδιος να προσεύχεται «εκδικείται», με τον τρόπο του αυτούς που πιστεύουν στο Θεό και στην μεγάλη αξία της προσευχής.
Μήπως ο κ. Φίλης θεωρεί τον εαυτό του, ικανότερο και εξυπνότερο από όλους εκείνους τους σοφούς επιστήμονες που πιστεύουν; Θεωρεί τον εαυτό του .. μεγαλύτερο πολιτικό π.χ. από τον Πρόεδρο των ΗΠΑ Αβραάμ Λίνκολν. Ο οποίος, σε φίλο του και πατέρα τριών παιδιών που πολεμούσαν (στον πόλεμο Βορείων και Νοτίων) και δεν μπορούσε να κλείσει μάτι από την αγωνία του και ζήτησε τη συμβουλή του, είπε: «Προσπάθησε να αφήσεις τη ζωή σου και τη ζωή των παιδιών σου στα χέρια του Θεού. Να προσεύχεσαι τακτικά και να διαβάζεις την Αγία Γραφή. Κάνοντας τα θα ζήσεις καλύτερα και θα πεθάνεις καλύτερα».
Νομίζει ο κ. Φίλης πως έκανε λάθος ο Α. Λίνκολν και πως αυτός ξέρει περισσότερα; Ή μήπως δεν θέλει να ζουν και πεθαίνουν καλύτερα οι Νεοέλληνες;
