Ουδέν σχόλιον ! Γράφει ο Βασίλης Μόσχης
– Που έχουμε φτάσει!
– Στο απροχώρητο!
– Έτοιμα τα κοράκια!
– Ήδη ακούγονται να κράζουν!
– Και να μου πεις ότι φταίνε;
– Ποιοι;
– Δεν εννοώ τα κοράκια!
– Α! Είπα κι εγώ!
– Όλους αυτούς που είναι μέσα στην απόγνωση…
– Λες και φταίνε αυτοί που έχασαν τις δουλειές τους, αυτοί που περίμεναν εδώ και χρόνια την ανάπτυξη να έρθει για να πέσει κανένα φράγκο στο χέρι τους, λες και φταίνε αυτοί που δεν μπορούν να πληρώσουν και τη ρύθμιση της ΔΕΗ, λες και φταίνε αυτοί που η αγορα είναι σε χειμερία νάρκη…
– Και ποιος την πληρώνει;
– Όπου φτωχός κι η μοίρα του!
– Και τι θα γίνει μετά;
– Θα αυξηθεί ακόμη περισσότερο η κοινωνική ανισότητα, οι πάνω θα πάνε ακόμη πιο πάνω και οι κάτω θα πάνε ακόμη πιο κάτω!
– Να μην περιμένουν δηλαδή ότι η ανάπτυξη θα τους βοηθήσει να πάρουν μια ανάσα…
– Πώς να ξεκινήσει κανείς από την αρχή; Σε ποια ηλικία; Με τι προσόντα; Με τρεις κι εξήντα;
– Ο στόχος είναι αλλού! Τελείως αλλού! Η ανάπτυξη και να θέλει να ‘ρθει, θα αγνοήσει τη μιζέρια και την ανέχεια και θα πάρει άλλο δρόμο! Διότι πως θα σηκωθεί το κεφάλι μέσα σε τόση αναταραχή; Θα μείνει σκεβρωμένο πάνω σε ένα σώμα που θα σέρνεται μέσα στα ερείπια της ζωής του!
– Που πήγαν τόσες υποσχέσεις; Τόσα χρόνια αναμονής! Και περιμέναμε και όλο περιμέναμε κάπου να φανεί μια χαραμάδα φως μπας και αγαλλιάσει η ψυχή μας!
– Τα κοράκια παραμονεύουν και θα παραμονεύουν, κάνουν υπομονή μέχρι να φανεί ολοκάθαρο το πεδίο για αυτούς για την τελική επίθεση!
– Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει;
– Έτσι μας αρέσει να πιστεύουμε. Έτσι πιστεύαμε… τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα… μου τα ‘πες με το πρώτο σου το γάλα.
– Δεν έχω σπίτι πίσω για να ‘ρθω, ούτε κρεβάτι για να κοιμηθώ…
– Το τραγουδούσαμε μόνο… Δεν κοιτούσαμε πίσω από τις λέξεις για να δούμε ότι κάτι έτρεχε, κάτι θα τρέξει… Αφελείς που είμαστε πάντα…
