Του Γιάννη Κορομήλη
Πριν από αρκετά χρόνια μια Αμερικανίδα δημοσιογράφος των Ταϊμς της Νέας Υόρκης επέλεξε για τις διακοπές της την Ευρώπη. Μεταξύ των άλλων χωρών επισκέφτηκε και την πρωτεύουσα της Ουγγαρίας Βουδαπέστη! Εκεί συνάδελφοί της, της πρότειναν να επισκεφτεί οπωσδήποτε τον πιο διάσημο φιλόσοφο, που αποκαλούνται και «ο σοφός της Ουγγαρίας». Σύντομα η Αμερικανίδα βρέθηκε στην κατοικία του. Σπίτι δεν θα το έλεγες. Μάλλον καλύβα θα ταίριαζε περισσότερο.
Ένα μικρό διαμέρισμα κομμουνιστικής πολυκατοικίας. Ένα δωμάτιο όλο κι όλο (δεν είχε οικογένεια) που ήταν συγχρόνως υπνοδωμάτιο μ’ ένα μπάνιο (τουαλέτα και λουτήρας). Και τέλος ένα μικρό χολ. Οι τοίχοι του δωματίου κατάμεστοι από βιβλία. Αυτά.
Ξαφνιασμένη η Αμερικανίδα τον ρωτάει: – Συγνώμη αλλά τα έπιπλά σας κ.λ.π. που βρίσκονται; Απαθής ο φιλόσοφος αντιρωτά: – Τα δικά σας έπιπλα και όλα όσα αναφέρατε για μένα που είναι; Εγώ βλέπω ότι μόνο μια τσάντα έχετε μαζί σας.
- Μα εγώ – του λέει η δημοσιογράφος – δεν μένω εδώ αλλά στη Ν. Υόρκη. Ταξιδεύω στην Ευρώπη για λίγο και μετά θα γυρίσω στο σπίτι μου όπου βρίσκονται αυτά που ρωτάτε. Κοντολογίς εγώ είμαι περαστική από την πόλη σας.
- Κι εγώ κυρία μου, κι εγώ επίσης περαστικός είμαι. Περαστικός. Το σπίτι μου εμένα βρίσκεται στον ουρανό. Εκεί, και η πρώτη, μου πατρίδα. Θα μείνω λίγο εδώ και θα φύγω. Όπως κι εσείς βέβαια! –
- Όντως σοφός ο άνθρωπος αυτός. Είπε μια μεγάλη πανανθρώπινη Αλήθεια. Που όπως όλοι μας ή έστω οι περισσότεροι από μας την ξεχνούμε. Ο θάνατος είναι καθημερινά εδώ. Τα κηδειόχαρτα αποτελούν μόνιμο πελάτη στις κολώνες της ΔΕΗ πάντως. Μας τον θυμίζουν εξάλλου τα δημοτικά μας τραγούδια ( π.χ Με γέλασαν μια χαραυγή…) τα λαϊκά μας , όπως εκείνο για τα σίδερα ή το γνωστότερο με την ανεπανάληπτη φωνή του Στέλιου Καζαντζίδη: «Δυο πόρτες έχει η ζωή, άνοιξα μια και μπήκα. Σεργιάνισα ένα πρωινό κι ώσπου ναρθεί το δειλινό από την άλλη βγήκα…».
- Το 1985 όταν με επισκέφτηκε η Τατιάνα Τολστόι – δισεγγονή του Λέοντα Τολστόι, συγγραφέας και η ίδια – μου είπε χαρακτηριστικά: «Ήρθα πρώτη φορά στην Ελλάδα. Και βέβαια δεν γινόταν να μην επισκεφτώ τον Όλυμπο, την πρώτη λέξη που έμαθα να γράφω από πολύ μικρή, και το «Ολύμπιο Βήμα». Με εντυπωσίασε το γεγονός ότι είστε ένας χαρούμενος λαός. Σκεφτείτε. Τα περισσότερα τραγούδια σας, αναφέρονται στο θάνατο και στη χαμένη αγάπη. Έχετε μεγάλη ψυχή…»
- Αλλά και οι Πατέρες της Εκκλησίας μας και η φιλόσοφοι μας, αρχαίοι και σύγχρονοι , έχουν πει και γράψει πάρα πολλά για τη ζωή και το θάνατο. Γνωστό το ότι, ο βασιλιάς Φίλιππος ο Μακεδών, έβαλε τον υπηρέτη του να του λέει κάθε πρωί «Δέσποτα μέμνησο ότι θνητός ει» δηλαδή μην ξεχνάς ότι είσαι θνητός. Αμερικανός συγγραφέας εξάλλου ( ο Βενιαμίν Φραγκλίνος) είπε: Τίποτε στη ζωή δεν είναι σίγουρο, πέρα από το θάνατο και τη φορολόγηση». Εμείς οι Έλληνες έχουμε ιδίαν πείρα, θλιβερή…
Παρά ταύτα οι περισσότεροι ξεχνάμε– ιδιαίτερα οι πολιτικοί μας – ότι είμαστε περαστικοί. Ενεργούμε συνήθως, λες και θα πάρουμε μαζί μας τα σπίτια μας, τα λεφτά , τη δόξα, την εξουσία κ.λ.π. Ετσι και οι σημερινοί μας κυβερνήτες ξεχνούν ότι σύντομα, το πολύ σε κάποια χρόνια, λίγα σίγουρα, θα πέσουν από τις καρέκλες που στρογγυλοκάθισαν επειδή στην πραγματικότητα τους ψήφισαν ένας στους τέσσερις Έλληνες που έχουν δικαίωμα ψήφου.
Ξεχνούν, άστοχα κι αστόχαστα, πως αν το προσδόκιμο της ζωής των ανθρώπων είναι εκεί κάπου στα 80 χρόνια, το προσδόκιμο παραμονής τους στις κυβερνητικές καρέκλες, δενέχει συνήθως ούτε το ένα δέκατο! Μ’ άλλα λόγια αν εμείς οι απλοί άνθρωποι βαδίζουμε κανονικά προς την έξοδο, οι κυβερνώντες πάνε τρέχοντας.
Συνεχίζεται
