Άρθρο του Γιάννη Κορομήλη
Ως χώρα- όλοι το καταλαβαίνουμε – δεν πάμε καθόλου καλά. Ούτε μέσα, στο εσωτερικό, ούτε έξω. Μέσα αγανάκτηση, αβεβαιότητα, ανεργία, δυστυχία, εξαθλίωση. Έξω δανειστές και άσπονδοι «φίλοι» ή/ και σύμμαχοι μας να εκλαμβάνουν τις αδυναμίες της κυβέρνησης μας και την απόγνωση της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού μας, ως ευκαιρία για αυτούς να μας «αρμέξουν» μέχρι εξαντλήσεως ή να πραγματοποιήσουν τις πολύχρονες «προαιώνιες» θα λέγαμε καθ’ υπερβολή, επεκτατικές βλέψεις τους σε βάρος της χώρας μας.
Στο εσωτερικό, εξαντλούνται και τα τελευταία αποθέματα αντοχής και ανοχής. Κι όταν κι αυτά τελειώσουν θα ακολουθήσει κοινωνική έκρηξη. Με άγνωστες – καταστροφικές πάντως – συνέπειες. Και θα προκληθεί τέτοιο οικονομικό και πολιτικό χάος, που τα όσα ζούμε σήμερα θα φαίνονται ως μια ανάξια λόγου ανωμαλία, ως μικροπταίσματα. Κατά συνέπεια ύψιστο χρέος όλων μας, αρχόντων και αρχομένων, είναι να προλάβουμε να το αποτρέψουμε. Και για να γίνει αυτό δύο και μόνο λύσεις υπάρχουν: 1. Να γίνουν το συντομότερο εκλογές. Γνωστό και χιλιοειπωμένο το «στη Δημοκρατία δεν «υπάρχουν αδιέξοδα». Που, με άλλα λόγια, λέει πως στη Δημοκρατία υπάρχει πάντα μια διέξοδος στα αδιέξοδα (που τούτη την περίοδο είναι πολλά και αξεπέραστα): Οι εκλογές.
Συμπτωματικά(;) στο προσεχές μέλλον πολλές ευρωπαϊκές χώρες προσφεύγουν στο λαό. Είτε για την εκλογή νέας Κυβέρνησης ( Γερμανία, Αυστρία, Ολλανδία) είτε με τη διενέργεια δημοψηφίσματος (στην Ιταλία). Που σε περίπτωση επικράτησης του «όχι» θα δημιουργηθεί η ανάγκη διενέργειας εθνικών εκλογών. Οι εκλογές στη χώρα μας είναι επιβεβλημένες διότι υπάρχει μεγάλη δυσαρμονία λαού και κυβέρνησης (το 85%, λεν οι δημοσκοπήσεις είναι δυσαρεστημένοι από την κυβέρνηση ΣΥΡΥΖΑΝΕΛ.)
Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Η ανικανότητα της κυβέρνησης στα εθνικά μας θέματα (Κυπριακό, Αιγαίο, Αλβανικό, χρέος) είναι εμφανής. Εως και επικίνδυνη θα μπορούσε κανείς να πει. Η αλαζονεία του «Σουλτάνου» Ταγίπ Ερντογάν που σαμπόταρε τη λύση του Κυπριακού και αμφισβητεί ακόμα και διεθνείς συνθήκες (όπως αυτή της Λωζάννης) δημιουργεί ακραίες καταστάσεις. Κι ο δικός μας, ο κ. Τσίπρας, προγραμματίζει … συνάντηση με το Σουλτάνο. Όμως με τις συνθήκες που επικρατούν τι νόημα θα είχε μια τέτοια συνάντηση; Που προφανώς θα απέληγε σε διαφωνία; Ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Καραμανλής έλεγε: «αν είναι να διαφωνήσουμε, γιατί να συναντηθούμε;». Κι είχε απόλυτο δίκιο.
Ο Αλβανός Ράμα πάλι – σε συνεργασία κατά πάσα πιθανότητα με την Τουρκία – ονειρεύεται την «Τσαμουργιά» και μέσω αυτής και Κοσσόβου τη δημιουργία της «Μεγάλης Αλβανίας». Καλά ξυπνητούρια. Κι η Κυβέρνησή μας; Τη μια απαντάει σε λάθος «δηλώσεις» του Ερντογάν, την άλλη δεν απαντάει εγκαίρως σε εμπρηστικές δηλώσεις του ίδιου και σε μόνιμη βάση δεν υπάρχει η απαιτούμενη συνεργασία μεταξύ Μαξίμου και Υπουργείου Εξωτερικών. Τούτων δοθέντων οι εκλογές φαίνονται ως η μοναδική, επείγουσα μάλιστα, λύση.
2. Να φτάσουμε Κυβέρνηση ή και λαός όπου κατά τεκμήριο δεν μπορούμε. Και εκεί που αποδεδειγμένα δεν μπορεί να φτάσει η Κυβέρνηση είναι να ξεπεράσει τα ιδεολογικά και κομματικά της δόγματα και να υπηρετήσει πάση δυνάμει τα ην Πατρίδα, το Έθνος και το λαό. Ασφαλώς δεν είναι εύκολο κάτι τέτοιο. Και δεν είναι διότι τα ηγετικά της στελέχη και η στενά κομματική της βάση έχει μεγαλώσει μελετώντας τον διαλεκτικό υλισμό.
Ο ηγετικός της πυρήνας έχει σπουδάσει στην ΚΝΕ και στα διδάγματα των Μαρξ, Λένιν, Στάλιν κ.λ.π. Που με εξαίρεση κάποιες σωστές πλην δευτερεύουσες θέσεις που έχουν διαχρονική αξία, έχουν καταδικαστεί στην πράξη, και σ’ όλο τον κόσμο με εξαίρεση τη Β. Κορέα ίσως και το Βιετνάμ. Και ορθώς καταδικάστηκαν αφού στηρίχθηκαν στην ύλη και μόνο, αποκλείοντας την ύπαρξη Θεού και γενικά πνευματικού κόσμου.
Η επιστήμη απέδειξε με τον Αλ. Αϊνστάιν (κι όχι μόνο) πως ύλη στην ουσία δεν υπάρχει. Πως αυτά που ονομάζουμε ή αντιλαμβανόμαστε ως ύλη δεν είναι παρά ενέργεια «συμπυκνωμένη (Ε=m.c2 ) . Αλλά χωρίς ύλη τι νόημα έχει ο υλισμός. Μια λύση θα ήταν να παραδεχτούν οι κυβερνώντες την πραγματικότητα. Αυτό όμως τους ξεπερνάει. Συνεπώς με τους κινδύνους που απειλούν τη χώρα (εσωτερικούς και εξωτερικού) θα προσέφεραν πραγματικά στην κοινή μας πατρίδα να προσέφευγαν άμεσα σε εκλογές.
Έτσι και μόνο έτσι «θα έφταναν εκεί όπου, ως τώρα, δεν μπορούσαν.
Συνεχίζεται
