Άρθρο του Γιάννη Κορομήλη
Η ιστοριούλα είναι παλιά, όσο και γνωστή. Νομίζω πως αξίζει να την επαναλάβουμε, ως σχετική (και διδακτική) για όσα ακολουθούν. Κάποτε λοιπόν στο παρελθόν σε μια ερειπωμένη μεγάλα κατοικία, εκατοντάδες αν όχι χιλιάδες ποντίκια βρήκαν καταφύγιο και καλές συνθήκες ζωής. Περνούσαν καλά. Ώσπου κάποια αποφράδα ημέρα μια νταβραντισμένη γάτα ανακάλυψε τον «παράδεισο» γι αυτήν. Ορμησε λοιπόν και καθημερινά έτρωγε όσα ποντίκια άντεχε να φάει. Πραγματική καταστροφή για την «κοινωνία» των ποντικιών, που έβλεπαν ότι όπως εξελίσσονται τα πράγματα στο ορατό μέλλον θα είχαν εξαφανιστεί ολοσχερώς από την αχόρταγη και διαρκώς δυναμωμένη γάτα.
Τα πιο έξυπνα από αυτά πρότειναν «λαϊκή συνέλευση» σας αυτές που κάναμε κι εμείς εδώ την πρώτη κυρίως τετραετία (1981- 1985) της τότε δεύτερης φοράς «Αριστερής» Κυβέρνησης Ανδρέα Παπανδρέου. Είχε προηγηθεί η κυβέρνηση του βουνού του ΚΚΕ, κατά τον εμφύλιο. (που θα πει κακώς ο κ. Τσίπρας ονόμασε τη δική του ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ – αριστεροδεξιά- κυβέρνηση «πρώτη φορά Αριστερά». Το σωστό θα ήταν «Τρίτη φορά» ακολουθούμενο από ένα σωρό ερωτηματικά και θαυμαστικά, αν προτιμάτε).
Στη λαϊκή συνέλευση των ποντικιών ακούστηκαν πολλές προτάσεις. Τελικά εγκρίθηκε ομόφωνα σχεδόν η εξής: Να πάρουν ένα κουδούνι και να το κρεμάσουν στο λαιμό της γάτας! Ετσι όπου και να πήγαινε θα άκουγαν το κουδουνάκι και θα εξαφανίζονταν όσα ποντίκια βρίσκονταν σε «κρίσιμη» περιοχή. Σχεδόν ομόφωνη η απόφαση. Ο μόνος που διαφώνησε ήταν ένας γερο-ποντικός που τον αποκαλούσαν κι ο «σοφός» της οικοδομής. Αυτός λοιπόν τους είπε: Καλά τα είπατε, δεν λέω, έχω όμως μια απορία: Ποιος θα κρεμάσει το κουδούνι στη γάτα;
Σοφή η παρατήρηση. Το ξανασκέφτηκε η συνέλευση και αποφασίστηκε να αναβληθεί για το μέλλον η λήψη απόφασης, δεδομένου ότι αυτή που πήραν ήταν ανέφικτη. Δίδαγμα: Όποια απόφαση και να παίρνει κανείς, όποια άποψη κι αν υποστηρίζει, πριν την διατυπώσει πρέπει να σκέφτεται αν και κατά πόσο μπορεί να υλοποιηθεί.
Εβδομήντα περίπου χρόνια πριν, η γνωστή φιλόσοφος Σιμόν Βέιλ κυκλοφόρησε ένα βιβλίο με τίτλο: γιατί πρέπει να καταργηθούν τα κόμματα. Μετά από αυτήν και άλλοι, εξέφρασαν την ίδια άποψη. Και η στήλη αυτή έχει ασχοληθεί με το θέμα. Αναδεικνύοντας τα στραβά και τ’ ανάποδα των κομμάτων και το πόσο συνέβαλαν όλα τους σχεδόν στην καταστροφή της χώρας από την κρίση που μας βασανίζει έξι και πλέον χρόνια. Και επιπλέον πόσο κακοποιούν και κουτσουρεύουν τη δημοκρατία. Όχι μόνο στη χώρα μας αλλά σ’ ολόκληρη τη Δύση κι όχι μόνο.
Η πραγματική Δημοκρατία, η συνταγματικά καθιερωμένη και θεσμοθετημένη «λαϊκή κυριαρχία», η κυριαρχία του λαού στην πράξη κι όχι μόνο στα λόγια έχει πιθανότητες να αποκτήσει νόημα μόνο εφόσον καταργηθούν τα κόμματα. Κι εδώ ερχόμαστε στην ιστοριούλα με τη γάτα και τα ποντίκια. Να καταργηθούν τα κόμματα; Ναι, αλλά πώς; Όχι βέβαια με δικτατορία. Διότι θα γλυτώσουμε από ένα κακό, και θα πέσουμε σε άλλο χειρότερο. Ο Ουίνστον Τσόρτσιλ έλεγε: «Λέγεται ότι η Δημοκρατία είναι το χειρότερο σύστημα. Ναι, αν εξαιρέσεις όλα τα άλλα που έχουν δοκιμαστεί μέχρι σήμερα».
Συνεπώς οποιαδήποτε συνταγματική ή άλλη αλλαγή νοείται μόνο με δημοκρατικές διαδικασίες. Δεδομένου όμως ότι με το υφιστάμενο καθεστώς και σύμφωνα με το ίδιο το Σύνταγμα το πολίτευμα δεν μπορεί να αλλάξει ειρηνικά. Τα σχετικά άρθρα του δεν το επιτρέπουν διότι δεν επιδέχονται αναθεώρηση! Νάμαστε λοιπόν, στα ποντίκια, τη γάτα και το κουδούνι. Τότε; Μένουν ανοικτοί δύο δρόμοι. Ο πρώτος να αυτοκαταργηθούν τα κόμματα. Πράγμα αδύνατο. Έχουν αυτονομηθεί πλήρως, έχουν, κάνει Σύνταγμα και νόμους που τους βολεύουν, συνεπώς δεν πρόκειται ούτε καν να το σκεφτούν.
Ο δεύτερος είναι μια ειρηνική επανάσταση. Η οποία να τα αλλάξει όλα «επαναστατικώ δικαίω». Ένα κίνημα με βάση την αρχή της μη βίας του Μαχάτμα Γκάντι. Δύσκολο όμως κι επικίνδυνο. Ποιος θα το αποτολμούσε και ποιος θα εγγυόταν το «ειρηνική».
Ο τρίτος δρόμος, δύσκολος όχι πάντως όσο επικίνδυνος ο δεύτερος είναι να δημιουργηθεί, εκ του μηδενός ένα νέο κόμμα ή κίνημα ή όπως αλλιώς ονομασθεί με πρόγραμμα του τη δημοκρατική ειρηνική κατάργηση των κομμάτων. Κι αν αυτό το κόμμα συγκεντρώσει τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού, πάνω δηλαδή από 50% τότε θα εφαρμόσει το πρόγραμμα. Είναι δυνατό κάτι τέτοιο; Θεωρητικά ναι στην πράξη μάλλον όχι. Προς το παρόν τουλάχιστον. Βρισκόμαστε δηλαδή στο: «Ποιος θα κρεμάσει στη γάτα το κουδούνι»
