Άρθρο του Γιάννη Κορομήλη
Επανερχόμαστε στο ερώτημα: Γιατί γίνονται εκλογές; Ευλόγως διότι αναφέρεται στ ην ουσία της δημοκρατίας. Του πολιτεύματος δηλαδή της φιλελεύθερης (όχι νεοφιλελεύθερης) κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Πολίτευμα που κυριαρχεί στον αναπτυγμένο κόσμο. Και στηρίζεται στα κόμματα και στις δημοκρατικές διαδικασίες. Ανεξάρτητα από τα μειονεκτήματα που μπορεί να παρουσιάζονται στο κομματικό γενικά σύστημα ή τις διαδικασίες καθ’ αυτές γεγονός παραμένει ότι αν σε μια χώρα δεν γίνονται ελεύθερες πραγματικά εκλογές τότε η χώρα αυτή δεν έχει, υποτυπώδη έστω, δημοκρατία αλλά απολυταρχία, οποιασδήποτε μορφής. Τυραννία το ονόμαζαν οι αρχαίο μας πρόγονοι.
Είναι φανερό και έχουμε πολλά παραδείγματα από το παρελθόν, ότι όπου επιβάλλεται δικτατορία (όπως και να ονομάζεται, όποιο χρώμα κι αν έχει) εκλογές δεν γίνονται ή μπορεί μεν να γίνονται αλλά δίνουν – προσχεδιασμένες με δόλο και βία – ποσοστά 90% έως 100% στον δικτάτορα. Που βέβαια το παίζει δημοκράτης. Η ιστορία επίσης μας διδάσκει, πως οι δημοκρατικοί άρχοντες και πολίτες, είχαν ως πρώτη κορυφαία επιδίωξή τους να προστατέψουν τη χώρα από μελλοντικούς τυράννους που θα κατέλυαν τη δημοκρατία.
Η περίπτωση του δίκαιου Αριστείδη (όπως και του Θεμιστοκλή) αυτό ακριβώς αποδεικνύει. Άριστος πολίτης και άνθρωπος ο Αριστείδης. Κι όμως εξοστρακίσθηκε. Εξορίσθηκε από τη δημοκρατική Αθήνα. Φαίνεται παράλογο. Όμως δεν είναι. Καλός ο Αριστείδης αλλά υπερβολικά δημοφιλής. Γι αυτό το λόγο έπρεπε να εξοριστεί. Διότι όντας πολύ δημοφιλής θα μπορούσε στο μέλλον να γίνει τύραννος. Να καταργήσει δηλαδή τη δημοκρατία. Γράφηκε πως τάχα εξοστρακίσθηκε γιατί … βρέθηκε στο δρόμο του Θεμιστοκλή. Ή από φθόνο των συμπολιτών του. Αβάσιμες δικαιολογίες. Η αλήθεια είναι πως ο εξοστρακισμός ( ή οστρακισμός) καθιερώθηκε ακριβώς για να εμποδίζει την άνοδο στην εξουσία ενός λαϊκιστή δικτάτορα. Αυτό ήταν ο λόγος της εξορίας του Αριστείδη, όπς και του Θεμιστοκλή.
Στα χρόνια της μεταπολίτευσης η (όποια) δημοκρατίας μας νοθεύτηκε περισσότερο και σοβαρότερα επειδή λαϊκιστές όπως ο Ανδρέας Παπανδρέου ή ο Αλέξης Τσίπρας (χωρίς να γίνεται σύγκριση μεταξύ τους, που θα αδικούσε ασφαλώς τον πρώτο) κατέλαβαν την εξουσία. Δημοκρατικά ασφαλώς. Η δημοκρατία μας όμως δεν έλαβε τα μέτρα της όπως η Αρχαία Αθήνα. Υπάρχουν όμως και πολύ χειρότερα. Κι ο Αδόλφος Χίτλερ δημοκρατικά με εκλογές αναδείχθηκε Καγκελάριος της Γερμανίας. Δημοκρατικά, επίσης, με ψήφο της Βουλής, πήρε δικτατορικές εξουσίες και στη συνέχεια αιματοκύλησε την Ευρώπη και ευρύτερα. Η Δημοκρατία της Βαϊμάρης, που δημιουργήθηκε με λαϊκή Εθνοσυνέλευση, δεν πήρε κι εκείνη τα μέτρα αυτοπροστασίας της μιμούμενη τους αρχαίους Αθηναίους.
Καμία βέβαια σχέση με το Χίτλερ παρά μόνο τη μη διενέργεια εκλογών κι ο «δικός μας» Στυλιανός Παττακός. Ο οποίος, όταν, ρωτήθηκε (στη διάρκεια της επταετίας) από Αμερικανό δημοσιογράφο γιατί δεν γίνονται εκλογές στην Ελλάδα απάντησε: «Εκλογές; Ο λαός δεν θέλει εκλογές. Τι να τις κάνει εξάλλου; Είναι τόσο ευχαριστημένος με την επαναστατική κυβέρνησή μας ώστε ουδέποτε έθεσε τέτοιο θέμα.»
Οι γενικές εκλογές λοιπόν αποτελούν την ειδοποιό διαφορά της δημοκρατίας από α δικτατορικά πολιτεύματα. Στην αρχαία Αθήνα βέβαια δεν γίνονταν, όπως στις σύγχρονες δημοκρατίες εκλογές. Η επιλογή των προσώπων για τα υψηλά αξιώματα γινόταν με κλήρωση. Για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα και από προκαθορισμένο σύνολο πολιτών. Δεν υπήρχαν τότε ούτε κόμματα. Οι πολίτες – μικρού σχετικά σε σύγκριση με το σύνολο των κατοίκων αριθμός – αποφάσιζαν απευθείας για τα περισσότερα θέματα της πόλης- κράτους. Τα κόμματα που εμφανίστηκαν πολύ αργότερα παίζουν το ρόλο του μεσάζοντα.
Αυτά αποφασίζουν, στο όνομα του λαού, που ψήφισε τους εκπροσώπους τους στο κοινοβούλιο. Οι εκλογές γίνονται σύμφωνα με κάποιο συγκεκριμένο νόμο που κατά περιόδους ψηφίζεται από τη Βουλή. Οι επόμενες εκλογές – που ως φαίνεται θα γίνουν σύντομα – θα γίνουν με τον ίδιο εκλογικό νόμο που έγιναν και οι προηγούμενες πέντε. Δηλαδή οι τελευταίες δύο του 2015, οι προηγούμενες τα ους το 2012 (Μάιο και Ιούνιο) και αυτές του 2004 που έγιναν με μια μικρή αλλά στο νόμο που ίσχυε στις εκλογές του 2000.
Ο ισχύων, για τελευταία φορά εκλογικός νόμος είναι μια μορφή απλής αναλογικής, αφού οι 250 και πλέον έδρες κατανέμονται στα κόμματα (άνω του 3%) αναλογικά με τις ψήφους που συγκεντρώνουν στις εκλογές. Οι υπόλοιπες (40-44) ως τις 300 δίνονται ως bonus ή πριμ στο πρώτο σε ψήφους κόμμα. Οι μεθεπόμενες όμως θα γίνουν με απλή αναλογική χωρίς το bonus. Εκτός εάν η πλειοψηφία που θα προκύψει από τις επόμενες , ψηφίσει, με πάνω από 180 ψήφους, άλλον εκλογικό νόμο.
