Του Κώστα Δαλακιουρίδη
Παλιότερα τύτες τις μέρες, έπεφταν τα πριμ στους αγρότες και γέμιζε η αγορά χρήμα. Πάντοτε η αγροτιά στήριζε την τοπική οικονομία. Οι άνθρωποι δεν είχαν καταθέσεις στην Ελβετία ή σε πονηρές κρυψώνες και το χρήμα κυκλοφορούσε. Γιατί η κύρια αποστολή του είναι η κυκλοφορία. Χρήμα που κάθεται, δεν προσφέρει.
Όμως για να κυκλοφορήσει το ρημάδι πρέπει να υπάρχει κι όταν δεν υπάρχει δεν κυκλοφορεί ούτε ο άνθρωπος. «Δεί δη χρημάτων» έλεγε ο Δημοσθένης. Δεν βάφεις αργά φυσώντας τα αφού πιεις κόκκινο κρασί. Γιατί το κρασί το ήπιες και τέλειωσε και «ο νοών νοήτω». «Εν τη παλάμη και ούτω βοήσωμεν» λεν οι έμποροι. Πώς λοιπόν να κυκλοφορήσεις; Γιατί άπαξ και βγήκες από το σπίτι πρέπει να είσαι με το χέρι στην τσέπη.
Εννοείται βέβαια ότι δεν είναι άδεια γιατί αλλιώς κακώς βγαίνεις από το σπίτι. Κάτσε μέσα και κλαίε τη μοίρα σου που γεννήθηκες Έλληνας. Γιατί στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας (αλήθεια τι χρώμα έχουν τα πορτοκάλια) δεν επιτρέπουν ούτε την ελεημοσύνη.
Αν μαζέψουμε όλες τις ελεημοσύνες λεν οι δανειστές θα μπορέσει ο Άγιος Βασίλης να πάει από δύο δώρα στα παιδιά των Βορείων. Γιατί οι άνθρωποι λόγω κλίματος είναι κλεισμένοι στα σπίτια, ενώ εμείς έχουμε αλάνες και δρόμους με μονίμως παρκαρισμένα αυτοκίνητα για να παίζουν τα παιδιά μας.
Αλλά έχουν κι άλλα στο μυαλό τους οι δανειστές. Φέτος τα κάλαντα δεν θα τα πουν παιδάκια αλλά Αφγανοί και Πακιστανοί γιατί τα παιδάκια έχουν κουμπαράδες ενώ οι άλλοι θα τα φάνε στην Ευρώπη αν μετά από διακόσια τόσα χρόνια τους δεχτούν.
Ώστε δύσκολα τα πράγματα, και φαίνονται πιο δύσκολα τα Χριστούγεννα. Γιατί είναι η εποχή των δώρων και ιδίως για τα παιδιά. Όμως οι παππούδες παρά το όποιο φιλοδώρημα που θα πάρουν, δεν θα τους περισσέψουν για δώρα αφού χρωστούν στους πάντες και ιδίως στον φαρμακοποιό της γειτονιάς που τους δίνει φάρμακα με πίστωση.
Κι όμως αυτή την εποχή της κρίσης που ο καθένας κοιτάει πώς να τη βολέψει για να επιβιώσει, υπάρχουν άνθρωποι που τρέχουν για τους άλλους. Τρέχουν να συγκεντρώσουν τρόφιμα, χρήματα, ρούχα και φάρμακα για να κάνουν άλλοι Χριστούγεννα. Τρέχουν όχι γιατί θα τους πει κανένας έστω ένα «μπράβο» αλλά γιατί το νιώθουν από μέσα τους. Και είναι αρκετοί. Κι είναι αυτοί που δίνουν νόημα στην λέξη άνθρωπος. Διαφορετικά εφόσον έχουμε συνείδηση της ύπαρξής μας και δεν κάνουμε κάτι θετικό για να τη δικαιώσουμε, πάμε χαμένοι.
Κώστας Δαλακιουρίδης
