Του Γιάννη Κορομήλη
Ο κ. Τσίπρας δεν θέλει, λέει, εκλογές. Το επαναλαμβάνουν και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος και ο Ν.2ο κ. Ν. Παππάς. Και οι Γερμανοί. Δεν θέλουν, λέν, εκτός αν δεν εφαρμόζει τις μνημονιακές τους υποχρεώσεις. Στην περίπτωση αυτή θα του ζητήσουν, μέσω ΔΝΤ μάλλον, σκληρότερα πρόσθετα μέτρα ώστε να τον οδηγήσουν στην παραίτηση. Σαν να λέμε ότι αν γίνουν και πότε εκλογές το καθορίζουν οι Γερμανοί. Άντε μαζί με το ΔΝΤ (τις ΗΠΑ, δηλαδή).
Ανθρώπινο είναι όταν κάποιος γίνει Πρωθυπουργός να μην θέλει να παραιτηθεί. Έστω κι αν κάνει λάθη κι αν άλλα λέει τη μια φορά κι άλλα την άλλη. Ακόμα και τα αντίθετα της πρώτης. Στο κάτω, κάτω μπορεί να υποστηρίξει ότι είχε… αυταπάτες δεν, έλεγε ψέματα. Δηλαδή τα ψέματα … δεν είναι ψέματα όταν τα πιστεύεις και ο ίδιος!
Σε κάθε περίπτωση τα ψέματα είναι απαράδεκτα. Πολύ περισσότερο όταν απευθύνονται σ’ ένα λαό. Ο Λένιν και ο Γκέμπελς τα δικαιολογούσαν. Η κοινή γνώμη ( και η κοινή λογική) ποτέ.
Ο κ. Τσίπρας, λέει, δεν θέλει εκλογές. Αλλά από πού αντλεί αυτό το δικαίωμα; Το να γίνονται δηλ. εκλογές μόνο και όταν το αποφασίζει ο πρωθυπουργός. Μ’ άλλα λόγια όταν συμφέρει στον ίδιο και στο κόμμα του ή όταν άλλα κράτη το αποφασίσουν. Κατά τα συμφέροντα τους προφανώς. Και η λαϊκή κυριαρχία που βρίσκεται; Καθεύδει ή μήπως έχει πεθάνει στη γέννα;
Η αλήθεια είναι ότι τα (αντιδημοκρατικό) αυτό δικαίωμα ο εκάστοτε πρωθυπουργός μετά ο 1986, το αντλεί από το Σύνταγμα που εκπόνησαν και επέβαλαν ο Ανδρέας Παπανδρέου σε αγαστή συνεργασία με τον κ. Βαγγέλη Βενιζέλο. Το προ του 1986 Σύνταγμα του 1974 (του Κωνσταντίνου Καραμανλή) προέβλεπε προνομίες για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, μεταξύ των οποίων και εκείνη της διάλυσης της Βουλής και της προκήρυξης εκλογών εφόσον και όταν διαπίστωνε δυσαρμονία Βουλής και κοινωνίας.
Με το Σύνταγμα του 1986 η Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατίας της Ελλάδας, όπως ονομάζονταν και ονομάζεται μέχρι σήμερα, το πολίτευμα της Ελλάδας, έγινε στην ουσία πρωθυπουργοκεντρική Κοινοβουλευτική Δημοκρατία. Ο Πρόεδρος δεν μπορεί να κάνει τίποτα απολύτως χωρίς την έγκριση του πρωθυπουργού ή κάποιου υπουργού. Ο ρόλος του διακοσμητικός. Στην καλύτερη περίπτωση συμβολικός. Το αν γίνουν πρόωρες εκλογές το αποφασίζει ο πρωθυπουργός.
Ο Ανδρέας το έκανε για τον εαυτό του. Ίσως κι ο Β. Βενιζέλος να ονειρευόταν διαδοχή και πρωθυπουργία. Αλλά όταν ήρθε ο προβλεπόμενος χρόνος αναθεώρησης, το 2013 δηλαδή, ούτε ο κ. Σαμαράς, ούτε κι ο διάδοχός του ο κ. Τσίπρας σκέφθηκαν να αναθεωρήσουν το Σύνταγμα. Τουλάχιστον στο άρθρο 86 (ευθύνη υπουργών) και στο ρόλο του Πτ Δ. Μάλλον τους καλάρεσε.-
Έτσι ο ΠτΔ (Πρόεδρος Δημοκρατίας) δεν έχει καμία ουσιαστική αρμοδιότητα. Ειμή μόνο… να παραιτηθεί. Αλλά γιατί να παραιτηθεί; «Τον πλούτο πολλοί εμίσησαν την δόξαν ουδείς».
Τούτων δοθέντων ως φαίνεται σκέφτεται να μην φύγει ποτέ πριν το 2019 (τουλάχιστον). Παρεκτός κι αν του … φύγουν οι Γερμανοί. Αυτοί πάλι με πιο δικαίωμα επεμβαίνουν και στα πλέον σοβαρά εθνικά μας θέματα; Προφανώς με το δικαίωμα του δανειστή και του ισχυρού. Αλλά τέτοια δικαιώματα δεν προβλέπονται στο Σύνταγμα της χώρας μας. Ούτε και στο δικό τους, υποθέτω. Ναι αλλά τα μνημόνια, το πρώτο κυρίως του 2010 (άρθρο 14 προπαντός) και το περσινό του κ. Τσίπρα (που θα το έσχιζε αλλά επρόκειτο για.. αυταπάτη) είναι υπεράνω του Συντάγματος !!!
Είχε δίκαιο ο μακαρίτης Νικήτα Χρουστσόφ όταν το 1962, χτυπώντας με το παπούτσι του το έδρανο του στα Ηνωμένα Έθνη κραύγαζε: «Εδώ σ’ εσάς – τις ΗΠΑ, τη Δύση- δεν κυριαρχεί η δύναμη της λογικής, κυριαρχεί η λογική της δύναμης¨. Είχε δίκαιο. Δίκαιο βουνό.
