Του Κώστα Δαλακιουρίδη
Ο Αριστοτέλης έλεγε ότι «Δεν υπάρχει τίποτε πιο άνισο από την ίση μεταχείριση των ανίσων».
Από τη φύση μας είμαστε διαφορετικοί κι έχουμε διαφορετικά ταλέντα. Ξεχωρίζει αυτός που τυχαίνει να ασχολείται με αυτό που συμφωνεί με την κλίση του. Λέγεται ότι μόνο ένα στα χίλια
άτομα που σπουδάζουν μουσική, την έχει μέσα του. Και ότι μόνο ένα από τα χίλια που την έχουν μέσα τους έχει την ευκαιρία να σπουδάσει μουσική. Άρα έχουμε μια πιθανότητα στο εκατομμύριο να βγάλουμε ένα Μότσαρτ και με τους ιδεοληπτικούς Συριζαίους καμία.(Ευτυχώς δηλαδή που δεν είναι όλοι τέτοιοι).
Αυτοί έχουν ένα κρεβάτι σαν του Προκρούστη και βάζουν τον κάθε άνθρωπο πάνω του και τον τραβάνε ή τον κόβουν για να έλθει στα μέτρα που αυτοί ορίζουν. Θέλουν ίσες ευκαιρίες για όλους στην εκπαίδευση χωρίς να ρωτούν αν το παιδί την έχει μέσα του. Μπερδεύουν την δημοκρατία με την αξιοκρατία. Η δημοκρατία θέλει ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις. Όλως περιέργως οι ίδιοι είναι υπεράνω από θεσμούς και νόμους. Θυμόμαστε στο Πολυτεχνείο όταν ρωτούσαμε κάποιον από τους σκληρούς γιατί αυτός δεν θα είναι όπως ο λαός μας απαντούσε «από πότε ένας οδηγητής είναι το ίδιο με τους οδηγούμενους». Αυτόν φαίνεται τον προόριζε το πνεύμα της ιστορίας για να την εκφράσει. Ανοησίες, ανοησίες.
Ο Κορνήλιος Καστοριάδης ένας από τους μεγαλύτερους έλληνες διανοητές (μη τον αναφέρετε σε ιδεοληπτικούς, θα σας δαγκώσουν. Αυτοί προτιμούν τον Γκράμσι που περιέργως εξυμνούσε την ευφυΐα). Ο Καστοριάδης λοιπόν έλεγε ότι κάθε κοινωνία πρέπει να διαλέγει μόνη της τους θεσμούς και να τους ακολουθεί και διερευνούσε τρόπους για την άμεση συμμετοχή των πολιτών. Η νομοθετική εξουσία είναι υπόθεση του λαού και των βουλευτών. Αυτή θα καθορίζει πως θα εκμεταλλεύεται τα ταλέντα σε κάθε πεδίο. Την κυβέρνηση μπορεί να την έχουν και τεχνοκράτες.
Πόσα μνημόνια θα γλιτώναμε αν τον ακολουθούσαμε; Εδώ καθένας βουλευτής θέλει να γίνει και υπουργός. Όχι κύριε Μαυρογιαλούρο μου, «Ή παπάς, παπάς ή ζευγάς, ζευγάς».
Όσο για το πόσο ξεχωριστός είναι κάθε άνθρωπος υπάρχει ένα εννοιολογικό παράδοξο. Έστω ότι βάζουμε στη σειρά όλους τους ανθρώπους με σειρά σημαντικότητας. Τότε όμως ο πιο ασήμαντος θα είναι κάτι ιδιαίτερο άρα θα είναι σημαντικός και φεύγει από το τέλος. Έτσι πηγαίνοντας ανάποδα, όλοι οι άνθρωποι είναι σημαντικοί. Καθένας έρχεται στον κόσμο με τις προδιαθέσεις του για να ζήσει τη ζωή του σύμφωνα με αυτές και όχι με ότι του επιβάλει ο κάθε ιδεοληπτικός.
Σε μια ταινία (ο κύκλος των χαμένων ποιητών) κάποιος καθηγητής προσπαθούσε να βγάλει αυτό που είχε ο κάθε μαθητής μέσα του και το καταπίεζε ο ιδεοληπτικός πατέρας. Αλλά άλλο να σε κάνει ιδεοληπτικό η πείρα της ζωής κι άλλο μια οποιαδήποτε θεωρία. Κι άλλο να καταστρέφεις ένα παιδί κι άλλο ένα λαό ή λαούς.
Κώστας Δαλακιουρίδης.
