Του Γιάννη Κορομήλη
Έμεινε από το φύλλο της περασμένης Παρασκευής η υπόσχεση της στήλης ότι θα αναφερθούμε 1) στο αν αλλάζουν ή όχι οι άνθρωποι και 2) στο αν μπορούμε να ελπίζουμε, ότι, σε εύλογο χρόνο η χώρα μας θα βγει επιτέλους από την κρίση και πώς. Στο χθεσινό φύλλο τη στήλη απασχόλησαν ο Ρούπερτ Μέρντοκ (που γεννήθηκε 13 Μαρτίου) και ο Κάρολος Μαρξ (που πέθανε Μάρτιο) και οι Μαρξιστές όπως αυτοπροσδιορίζονται οι του κορμού της σημερινής αριστεροδεξιάς (ή, καλύτερα εθνικολαικιστικής) κυβέρνησης. Ας τηρήσουμε λοιπόν την υπόσχεση.
- Εξετάζοντας κανείς σε βάθος χρόνου την ιστορική πορεία των λαών (αν και ασαφής ο όρος λαός, -ίσως των φυλών θα ήταν πιο κοντά στην πραγματικότητα) διαπιστώνει ότι κάποιες αλλαγές ούτως ή άλλως επέρχονται, αλλά σε μεγάλα χρονικά διαστήματα. Τα πάντα ρει έλεγε ο Ηράκλειτος. Όμως οι αλλαγές έχουν κυρίως να κάνουν με τα υλικά ή καλύτερα τα εξωτερικά στοιχεία των ανθρώπων κι όχι τα πνευματικά τα ψυχικά δηλ. τα εσωτερικά. Αυτά αλλάζουν μόνο όταν ειδικές συνθήκες προκαλούν το τέλος ενός πολιτισμού και την γέννηση ενός άλλου. Πράγμα, βέβαια σπάνιο. Γενικά «όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν», που τραγουδούσε κι ο μακαρίτης Παπάζογλου.
Αν, για παράδειγμα, μελετήσουμε τα ψυχολογικά κ.λ.π. χαρακτηριστικά των αρχαίων Ελλήνων και τα αντίστοιχα ημών των νεοελλήνων θα διαπιστώσουμε ότι πολλά από τα βασικά παραμένουν τα ίδια: Η διχόνοια, ας πούμε, όπως και η έλλειψη πνεύματος συν εργασίας δεν «ταράσσονται» από το πέρασμα των αιώνων. «Ζουν και βασιλεύουν». Πολλές δεκαετίες πριν ο σοφός της Δανίας, ο Άσγκερ Γιορν, μελέτησε ενδελεχώς τους λαούς της Ευρώπης και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι κατανέμονται σε τρεις τύπους: τον Ελληνοβυζαντινό, τον Λατινικό και τον νορδικό (βόρειο).
Με βάση δε την τριλεκτική μέθοδο, που ο ίδιος έδωσε την τελική της μορφή, απέδειξε ότι η κάθε μια από τις τρεις ομάδες λαών έχει διαχρονικά σε εννέα τομείς (ψυχολογικό, διοικητικό, παραγωγικό κ.α.) σταθερές και διαφορετικές με τις άλλες δύο ομάδες ιδιότητες. Μ΄άλλα λόγια το «πνεύμα της λίμνης», της ιστοριούλας που αναφέραμε στο φύλλο της Παρασκευής αν και διαδραματίστηκε τον 8ο π.Χ αιώνα στην Κίνα έλεγε το ίδιο πράγμα. Έλεγε δηλ. ότι οι άνθρωποι ως λαοί, ως φυλές δεν αλλάζουν.
Δεν μπορεί, ωστόσο να πει κανείς το ίδιο για τον άνθρωπο ως άτομο ή πρόσωπο. Ο κάθε άνθρωπος ή τέλος πάντων ένας αριθμός ατόμων, το καθένα χωριστά ή σε μικρές ομάδες με κοινά ενδιαφέροντα μπορεί να αλλάξει. Με τη βοήθεια της φιλοσοφίας, της θρησκείας ή/και των ατομικών προσπαθειών.
Τι μας λένε τα προαναφερθέντα; Θέλουν να πουν ότι αν περιμένουμε να αλλάξουν οι Νεοέλληνες, εμείς, ως λαός άδικα θα περιμένουμε. Και μάλιστα σε μια εποχή που κάθε μέρα πάμε από το κακό στο χειρότερο. Εξάλλου η κρίση που διανύουμε είναι η έβδομη κατά σειρά. Αν υπήρχε περίπτωση να αλλάξουμε θα είχαμε αλλάξει με την πρώτη ή την δεύτερη ή, έστω την τρίτη. Αλλά δεν αλλάξαμε, ούτε καν την έκτη. Γι΄αυτό ζούμε την έβδομη. Και δεν ξέρουμε, πόσες ακόμα στο μέλλον. Ο Ισπανός φιλόσοφος Τζ. Σανταγιάνα (1863-1925) έλεγε: «Αυτοί που δεν θυμούνται το παρελθόν είναι καταδικασμένοι να το επαναλαμβάνουν». Και ο λαός μας, δυστυχώς, ξεχνάει πολύ εύκολα. Ξεχνάει αρα δεν μαθαίνει. Και επαναλαμβάνει τα λάθη του. Γιατί «τόσα ξέρω όσα θυμούμε».
Αντίθετα τα άτομα μεμονωμένα μπορούν ν΄αλλάξουν, μπορούν να θυμούνται. Οι πολιτικοί μας δυστυχώς, όπως εκ των πραγμάτων αποδεικνύεται δεν αξιοποιούν αυτή τους τη δυνατότητα. Εξαιρέσεις ελάχιστες και γνωστές. Οι πολλοί ούτε καν διαβάζουν αυτά που καλούνται να ψηφίσουν. Και τα ψηφίζουν.
Ως συμπέρασμα θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ότι με το πολιτικό προσωπικό που διαθέτουμε επιβάλλεται ή να καταργήσουμε τα κόμματα (αλλά δεν υπάρχει συνταγματική πρόβλεψη) ή να αλλάξουν. Πως θα βρεθεί επιτέλους ένα νέος Καποδίστριας. Με την προϋπόθεση βέβαια ότι αυτή τη φορά δεν θα τον δολοφονήσουμε…
