Εις ώτα μη ακουόντων
Γιατί άραγε ο Mωυσής έκανε σαράντα χρόνια να οδηγήσει τους Εβραίους στην Χαναάν, την γη της επαγγελίας; Διότι λεν μερικοί, έπρεπε να πεθάνει η γενιά που ήταν μαθημένη στη σκλαβιά και να έλθει στα πράγματα αυτή που μεγάλωνε με χίλιες στερήσεις στην έρημο ώστε να είναι αρκετά σκληρή για να πολεμήσει και ν’ αποκτήσει αυτή τη γη.
Θα πείτε τώρα πως μας ήρθε στο νου αυτή η ιστορία. Μα την έφερε η ομοιότητα με την δική μας ιστορία. Ακόμα είναι στα πράγματα η γενιά των δανεικών. Αυτή που έμαθε με ελάχιστη προσπάθεια να ζει βασιλικά. Αυτή η κακομαθημένη γενιά που είναι ακόμα εθισμένη στις αυταπάτες της ώστε να πιστεύει τον καθένα που της έταζε ότι λεφτά υπάρχουν. Και περιμένουμε μερικοί να δούμε άσπρη μέρα.
Όταν ο κ. Τσίπρας ανέπτυσσε το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης όπου ακριβώς μοιραζόταν τις αυταπάτες του μαζί μας, η λογική έλεγε «όχι μην τον πιστεύετε». Όμως η καρδιά το λαχταρούσε. Διψούσαμε για τις υποσχέσεις όπως ο εξαρτημένος από την κοκαΐνη. Όπως ο στρατοκόπος διψούσε για λίγο νερό μετά μια πορεία στην έρημο. Κι εμείς ήμασταν στην μέση της ερήμου της αφραγκίας.
Δεν ήταν παρθενογένεση ο Σύριζα. Εμείς τον δημιουργήσαμε. Ή μάλλον οι φαντασιώσεις μας. Το θέλαμε το παραμύθι κι ακόμα μερικοί το θέλουν. Δεν μπορούν ακόμα να πιστέψουν ότι ο βασιλιάς ήταν γυμνός κι η ευημερία πλαστή. Μερικοί έχουν εθιστεί τόσο πολύ ώστε καταφεύγουν στη μεθαδόνη του κ. Σώρρα και μακάρι να τους ξυπνήσει η Δικαιοσύνη.
Στις δεύτερες εκλογές που κέρδισε ο Αλέξης (κι όχι ο Σύριζα) εφευρέθηκε το φάρμακο με το όνομα «παράλληλο πρόγραμμα» όπου ο καθένας το ερμήνευε όπως τον συνέφερε γιατί ήλπιζε να πάρει τη δόση του.
Μετά ο ίδιος εγκλωβίστηκε και μολονότι προσπάθησε να ξεφύγει, το ίδιο το κόμμα δεν τον ακολούθησε γιατί κι αυτοί ήθελαν τη δόση τους.
Σήμερα που η πραγματικότητα θα έπρεπε να μας προσγειώσει όλους εξακολουθούμε να ζητάμε κάτι από το οποίο να πιαστούμε, όσο απίθανο κι αν είναι. Άλλωστε εκατοντάδες χρόνια μετά τον Κοπέρνικο και τον Νεύτωνα υπάρχει μια οργάνωση στην Αμερική που πιστεύει ότι ο ήλιος γυρίζει γύρω από τη γη κι άσε τους επιστήμονες να κουρεύονται. Αυτούς τους αποκαλούν γραφικούς . Εμάς πώς πρέπει να μας αποκαλέσουν;
Και τώρα νάτο το καινούργιο φάρμακο. Νάτο, νάτο πετιέται που έλεγε το άσμα. Πετιέται και το όνομα αυτού «αντίμετρα» ή μάλλον «μην τα είδατε» γιατί όσο θα πιάσουμε τους στόχους, άλλο τόσο θα τα δούμε στην τσέπη μας. Αλλά ο νηστικός καρβέλια ονειρεύεται κι αν χορταίνει στα όνειρα γιατί κανείς να τον ξυπνήσει;
Κώστας Δαλακιουρίδης.
