Του Γιάννη Κορομήλη
Υπενθυμίζουμε – σε ό,τι αφορά στον Νίκο Μπελογιάννη και στην δύσκολη ταραχώδη ζωή του ότι:
Γεννήθηκε στις 22.12.1915 στην Αμαλιάδα από σχετικά εύπορη οικογένεια (ο πατέρας του ήταν ιδιοκτήτης ξενοδοχείου).
Ήταν άριστος μαθητής εισήχθη στη Νομική Σχολή Αθηνών. Δεν πρόλαβε να πάρει το πτυχίο διότι, στο μεταξύ, συνελήφθη λόγω της εμπλοκής του με το παράνομο (τότε) ΚΚΕ και φυλακίστηκε στην Ακροναυπλία, επί Μεταξά.
Στις φυλακές τον βρήκε ο πόλεμος του 1940. Τον Απρίλιο του 1941 παραδόθηκε από το τότε καθεστώς στις γερμανικές αρχές μαζί με άλλους 600 περίπου κομμουνιστές συγκρατούμενους του.
Παρέμεινε φυλακισμένος ως το 1943 οπότε κατάφερε να δραπετεύσει και εντάχθηκε στον ΕΛΑΣ. Πελοποννήσου ως πολιτικός επίτροπος και διαφωτιστής. Κατά τον εμφύλιο πόλεμο ήταν πολιτικός επίτροπος της 10ης Μεραρχίας του Δ.Σ.Ε. Μετά την ήττα του Δημοκρατικού Στρατού εγκατέλειψε την Ελλάδα, τον Αύγουστο του 1949 και εγκαταστάθηκε, ως πολιτικός πρόσφυγας, στην Πολωνία.
Επέστρεψε κρυφά στην Ελλάδα τον Ιούνιο του 1950 για να ανασυγκροτήσει τις οργανώσεις του ΚΚΕ στην Αθήνα που είχαν διαλυθεί. Στις 20 Δεκεμβρίου 1950 συνελήφθη και δικάστηκε με βάση τον Α)Ν 509/1947. Κατηγορήθηκε ως κατάσκοπος της τότε Σοβιετικής Ένωσης.
Η πρώτη δίκη του Ν. Μπελογιάννη, άρχισε στις 19.10.1951 με 92 κατηγορούμενους από το Έκτακτο Στρατοδικείο Αθηνών, στο Αρσάκειο. Ολοκληρώθηκε στις 16.111951 με 12 θανατικές καταδίκες. Μετά τη διεθνή κατακραυγή που ακολούθησε ο πρωθυπουργός Νικ. Πλαστήρας δηλώνει ότι η απόφαση δεν θα εκτελεστεί. Αποφασίστηκε όμως ο Ν. Μπελογιάννης και ορισμένοι άλλοι να παραπεμφθούν σε νέα δίκη.
Στις 16.11.1951 ανακαλύπτεται από την Ασφάλεια Προαστίων παράνομος ασύρματος στις περιοχές Καλλιθέας και Γλυφάδας δίνοντας έτσι την ευκαιρία στου στρατοδίκες να επικαλεστούν το νόμο περί κατασκοπείας. Η δεύτερη δίκη με βάση των μεταξικό νόμο 375/1936, άρχισε στις 15.2.1952. Ο Μπελογιάννης αρνήθηκε όλες τις κατηγορίες. Καθ΄όλη τη διάρκεια της δίκης ο Ν. Μπελογιάννης κρατούσε καθημερινά ένα κόκκινο γαρίφαλο. Έμεινε γνωστός ως «ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο». Παράλληλα υπήρξε μεγάλη διεθνής κινητοποίηση υπέρ της ζωής του Μελογιάννη.
Παρά τις κινητοποιήσεις το δικαστήριο (από τακτικούς στρατοδίκες αυτή τη φορά) καταδίκασε τον Ν. Μπελογιάννη, τη σύντροφο του Έλλη Παππά, Ν. Καλούμενο, Δ. Μπάτση, Ηλ. Αργυριάδη και Τάκη Λαζαρίδη, την 1η Μαρτίου 1952, ομόφωνα σε θάνατο. Η θανατική καταδίκη δε άλλαξε ποτέ. Ούτε δόθηκε χάρη από το βασιλιά Παύλο. Τελικά στις 30 Μαρτίου 1952 οι τέσσερις από τους καταδικασθέντες (μεταξύ τους και ο Ν. Μπελογιάννης) εκτελέστηκαν δια τουφεκισμού στις 4.10 τα ξημερώματα στο στρατόπεδο Γουδή. Η Έλλη Παππά δεν εκτελέστηκε επειδή γέννησε στη φυλακή το γιο του Ν. Μπελογιάννη και ο Τάκης Λαζαρίδης επίσης λόγω του νεαρού της ηλικίας του.
Με το θάνατο του ο Ν. Μπελογιάννης έγινε ένας, από του μεγαλύτερους ήρωες των κομμουνιστών, της Αριστεράς γενικότερα.. Θεμιτό και σύνηθες. Τα κόμματα, οι παρατάξεις εκφράζουν ένα τμήμα του λαού. Έχουν – τα κόμματα και οι λαοί- ανάγκη από ήρωες κι από μάρτυρες ακόμα. Με μια διαφορά. Τα κόμματα χρειάζονται κομματικούς ήρωες ή και μάρτυρες, οι λαοί δικού τους λαϊκούς ήρωες, εθνικούς ήρωες. Εύκολα λοιπόν καταλαβαίνει, κανείς την ανάγκη του ΣΥΡΙΖΑ και του αρχηγού του να ψάχνει για ήρωες. Και να πηγαίνει (ο Αλέξης Τσίπρας) στην Αμαλιάδα στα εγκαίνια του Μουσείου Μπελογιάννη να τον ανακηρύσσει ήρωα της Αριστεράς και της Δημοκρατίας. Αλλά να αποχωρούν ,μόλις αυτός ανέβηκε στο βήμα, ο Γ.Γ του ΚΚΕ, τα στελέχη και οπαδοί του ΚΚΕ που συμμετείχαν στην εκδήλωση. Σε ένδειξη δικαιολογημένης δυσαρέσκειας (και διαμαρτυρίες ακόμη) διότι θεωρούν- δικαίως- ότι ο Ν. Μπελογιάννης ήταν ένας ευσυνείδητος, αφοσιωμένος και συνεπής κομμουνιστής. Ούτε «δήλωση» δε δέχθηκε να υπογράψει αν και πιθανότατα θα έσωζε τη ζωή του. Και ήταν μόλις 37 χρονών!
Σε αντίθεση με άλλους, μεγαλύτερους του, του ΚΚΕ εσωτερικού- συνέχεα του οποίου είναι ο ΣΥΡΙΖΑ- που απεχώρησαν από το ΚΚΕ το 1989. Εξάλλου και ο κ. Τσίπρας, όπως και πολλά ηγετικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ υπήρξαν μέλη της Κομμουνιστής Νεολαίας (ΚΝΕ) που αργότερα αποχώρησαν. Τη μέρα λοιπόν των εγκαινίων στην Αμαλιάδα αναπαράχθηκε ένας διχαστικός λόγος.
Τα κόμματα χρειάζονται τους ήρωες τους. Χάνουν όμως την όποια αξιοπιστία τους όταν, μην έχοντας να επιδείξουν δικούς τους, με θράσος, προσπαθούν να παρουσιάσουν ως ήρωές τους, άλλων κομμάτων. Αλλά και οι λαοί χρειάζονται ήρωες. Ο Ελληνικός λαός έχει πληθώρα. Τόσο από την Επανάσταση του ΄21, όσο αι από το έπος του ΄40. Ο Ν. Μπελογιάννης δεν είναι ένας από αυτούς, για το σύνολο του λαού μας βέβαια. Είναι για τους κομμουνιστές και το ΚΚΕ φυσικά. Ίσως και πέρα απ΄ αυτούς για την ιδιαιτέρα του πατρίδα την Αμαλιάδα. Ο δήμος της οποίας ξεκίνησε από το 1995 την προσπάθεια μετατροπής της πατρογονικής εστίας του Μπελογιάννη σε Μουσείο.
