Του Γιάννη Κορομήλη
«Ο καλύτερος παίκτης του χόκεϊ ποτέ», «The Great One» ( ο Ένας, ο μέγας, ο σπουδαίος, που θα λέγαμε οι Έλληνες), όπως ήταν το παρατσούκλι του, ο Wayne Gretzky D, είναι ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία της Εθνικής Ομοσπονδίας Χόκεϊ, της πατρίδας του, του Καναδά, με τα περισσότερα γκολ και ασίστ από οποιονδήποτε άλλο παίκτη. Είναι ο μόνος παίκτης εθνικής Ομοσπονδίας χόκεϊ με σύνολο πάνω από 200 μονάδες σε μια σεζόν κι αυτό το πέτυχε τέσσερις φορές στην 20ετη αγωνιστική του πορεία ( 1979-1999).
Θα πείτε, και δικαιολογημένα, καλός κι επιτυχημένος παίκτης όμως γιατί πρέπει να ασχολούμαστε εμείς μαζί του. Σε μια περίοδο μάλιστα που η μεγάλη μας πλειοψηφία έχει έναν άλλο αγώνα, πού πιο σοβαρό από αυτόν του χόκεϊ, τον αγώνα της επιβίωσης. Έχετε δίκαιο. Όμως η αναφορά, στον W. Gretzky δεν είναι τυχαία. Ούτε εκείνου τα κατορθώματα ούτε ημών τα παθήματα. «Ουδέν αιτιατόν άνευ αιτίου» όλα όσα συμβαίνουν έχουν την αιτία τους, όπως έλεγαν και οι μακρινοί πρόγονοι μας. Κι ίσως από τον Gretzky να βγούν και κάποια διδάγματα για μας.
Ήταν, λένε αυτοί που τον γνώρισαν, ως αθλητής ένα εξαιρετικό ταλέντο. Διέθετε εντυπωσιακό ανάστημα, δύναμη και ταχύτητα. Ήταν έξυπνος και επιπλέον εκεί που ήταν πραγματικά ασυναγώνιστος ήταν στη σωστή «ανάγνωση» του παιχνιδιού, κάθε φορά. Είχε δηλαδή κάποιο μυστικό που τον έκανε να ξεπερνάει με μαεστρία όλους τους αντιπάλους του και να βρίσκεται με σωστή κάθε φορά κίνηση, στη σωστή θέση, τη σωστή ώρα ‘ώστε να σουτάρει και να σκοράρει.
Ποιο ήταν το μυστικό του; Το αποκάλυψε ο ίδιος.. Γράφει σχετικά ο Dom Luzi: «Διάβασα τότε (σ.σ. όταν αγωνιζόταν ο Gretzky) μια συνέντευξη του. Και κατέληξα σε ορισμένα συμπεράσματα. Όταν ο δημοσιογράφος που του έπαιρνε συνέντευξη τον ρώτησε πως τα καταφέρνει να είναι ο καλύτερος από τους παίκτες της Εθνικής Ομοσπονδίας έδωσε μια απάντηση απλή. Είπε ότι για να βάλει γκολ, απλώς «πηγαίνει» στο σημείο όπου θα καταλήξει η μπάλα και μετά σουτάρει. Αυτό, συμπέρανα, ήταν το μυστικό της επιτυχίας του. Και είναι το μυστικό των επιτυχημένων, είτε στο επίπεδο των επιχειρήσεων είτε σε μεμονωμένα άτομα, που διαπρέπουν σ΄ αυτό που κάνουν. «Πηγαίνουν» πρώτα στα αποτελέσματα που θέλουν να έχουν, στο σημείο δηλ. που θέλουν τελικά να βρεθούν.
Κάνουν στον εαυτό τους την ερώτηση: «Τι είναι αυτό που θέλω να πετύχω;» κι ύστερα «πηγαίνουν» σε εκείνο το σημείο. Αφού «φτάσουν» γυρίζουν και κοιτούν πίσω και βλέπουν λεπτομέρειες και τα σημεία των κινήσεων τους και αυτά που τους λείπουν για να τα καλύψουν. Ο Gretzky δεν πηγαίνει ποτέ σε κάποιο συγκεκριμένο σημείο. Απλά «βλέπει» πού θέλει, σε ποιο σημείο, τη μπάλα ώστε να σουτάρει αι να σκοράρει. Έπειτα προσδιορίζει ανάλογα τη θέση και τις κινήσεις του…»
Η «στρατηγική της νίκης ή της επιτυχίας» όπως θα καταλάβατε έχει δυο σκέλη. Το ένα νοητικό και το άλλο δραστικό , πρακτικό, πραγματικό. Ως παραδείγματα αυτής της στρατηγικής θα σας αναφέρω ένα από τις «σπαζοκεφαλιές» κι ένα από τα μαθηματικά. Τώρα θα μου πείτε- αδικαιολόγητα αυτή τη φορά- τι μας ενδιαφέρει εμάς αυτή η στρατηγική; Μας ενδιαφέρει και πολύ μάλιστα. Αν την εφάρμοζαν και οι κυβερνήσεις μας, αυτές των χρόνων της κρίσης ‘έστω, αν την εφαρμόζαμε .. κάποιοι από μας τους πολίτες ή ως οικογενειάρχες, σίγουρα δεν θα φτάναμε στα χάλια που βρισκόμαστε σήμερα.
Και κάτι ακόμα σοβαρότερο: αν την εφαρμόσει ακόμη και τώρα που όλα είναι μαύρα και άραχνα κάποια κυβέρνηση (η σημερινή αποκλείεται, αυτή έχει άλλους στόχους) μια άλλη κυβέρνηση, ικανών και αξιών σίγουρα θα βοηθήσει τη χώρα μας. Ίσως και αν την εφαρμόσουμε όσοι μπορούμε από μας, σε οποιοδήποτε επίπεδο κάτι καλύτερο μπορεί να προκύψει.
Συνεχίζεται
