Εις ώτα μη ακουόντων
Δεν ξέρουμε αν αληθεύει. Δεν το διασταυρώσαμε. Αλλά αν συμβαίνει κάτι τέτοιο, ζούμε σε κοινωνία παρακμής. Το νέο παιγνίδι λέει στους νέους ότι για να δείξουν ότι κάτι αξίζουν να χαράξουν στο σώμα τους το σχήμα μιας φάλαινας (μάλλον με τατουάζ). Κάποιος «ξύπνιος» έπεισε μια κοπέλα να χαράξει τα πόδια της με ξυράφι και να πάρει υπνωτικά χάπια που ισοδυναμεί κατά τη μοσχαροκεφαλή του με το χάπι έκστασης. Αυτός είναι η επιτομή του ορισμού του ηλίθιου που κάνει κακό στον άλλο χωρίς να έχει να κερδίσει τίποτε!
Από την άλλη πλευρά υπάρχουν μικρά παιδιά που χτίζουν το «εγώ» τους εμπιστευόμενα στον καθένα ηλίθιο -στην καλύτερη περίπτωση- ή σαδιστή στη χειρότερη. Η προστασία των ανήλικων παιδιών έγινε μια πολύ δύσκολή επιχείρηση. Από τη μια οι ανώμαλοι, τα βαποράκια, το μπούλινγκ κι από την άλλη η μηδενική εξουσία των γονιών και των δασκάλων. Κι όλα αυτά μέσα σε ένα γενικότερο πνεύμα ανοχής και παρακμής. Τι σόι κοινωνία είναι αυτή που τα παιδιά μας παίζουν ρώσικη ρουλέτα για να αισθανθούν ότι κάποια είναι;
Τι λεν για όλα αυτά οι υπαρξιστές (τάχα μου δήθεν μου) φιλόσοφοι και οι μηδενιστές του «προοδευτισμού» και του πολύ-πολιτισμού; Τι να μας πουν; Το βλέπουμε στις κομματικές νεολαίες όπου πρόοδος σημαίνει νομιμοποίηση των ναρκωτικών, πρότυπο η ομοφιλοφιλία , βολεμα η συνδιαλλαγή με τους καθηγητές και οπισθοδρόμηση η φρόνηση και η προσπάθεια. Και πάνω απ’ όλα τα ίδια τα κόμματα που εκπροσωπούν το χειρότερο τμήμα του εαυτού μας. Τις μαύρες σκιές μας . Τους εφιάλτες μας.
Το διαδίκτυο από τη μια μεριά προσφέρει ανεκτίμητες υπηρεσίες κι από την άλλη είναι κίνδυνος θάνατος για όσους δεν ξέρουν να φυλάγονται από τους ψυχικά διαταραγμένους που βρήκαν ασφαλές καταφύγιο. Βέβαια τα παιδιά θέλουν να έχουν προσωπική ζωή. Τους είναι απαραίτητο. Θέλουν τα μικρά τους μυστικά. Τα μεγάλα όμως πρέπει να τα μοιράζονται με τους γονείς. Αλίμονο αν πέσουν σε γονείς που δεν συζητούν και είναι απόμακροι.
Κάποτε τα κοριτσάκια έγραφαν ημερολόγια και τα έκρυβαν σχολαστικά σε απίθανα μέρη. Έξυπνοι ήταν οι γονείς που τα διάβαζαν χωρίς να φανερώνουν ότι έκαναν κάτι που το παιδί τους δεν θέλει.
Σήμερα με το φέις-μπουκ τα παιδιά βγάζουν στην φόρα στους ξένους ενώ οι γονείς αγρόν αγοράζουν καθώς δεν ξέρουν τον κωδικό να μπουν. Τα παιδιά πρέπει πρώτα να μάθουν να εμπιστεύονται τους γονείς, τους δασκάλους και να περνούν από κόσκινο τους άλλους. Να μάθουν να ρωτούν το πώς και το γιατί. Και καθώς τίποτε δεν δωρίζεται να μάθουν να ρωτούν τι συμφέρον έχει κάποιος για να του δώσει μια συμβουλή και από πού κρατάει η σκούφια του.
Αλλά ζουν σε μια ασύδοτη κοινωνία χωρίς αρχές που οι ξύπνιοι πλουτίζουν και οι χαζοί στο μεροδούλι- μεροφάι, και πιο παιδί θέλει να είναι χαζό; Αλλά και με τι μέσα και προοπτικές να ξεκινήσει την ζωή του που τα στέρησε η δήθεν γενιά του Πολυτεχνείου και της αρπαχτής;
Πόσο εύστοχοι είναι οι στίχοι του Λευτέρη Παπαδόπουλου:
Υπερασπίσου το παιδί
Γιατί αν γλιτώσει το παιδί
Υπάρχει ελπίδα.
Αυτό το ποίημα πρέπει να το κρεμάσουν στο παιδικό δωμάτιο αλλά και το δικό τους για να σκέφτονται ποιοι είναι οι λογάδες κι οι γραμματικοί που ζητούν να τους πουλήσει το παιδί.
Κώστας Δαλακιουρίδης
