Του Γιάννη Κορομήλη
Η Ιωάννα της Λωραίνης , που κάηκε ζωντανή το Μάιο 1431 και ανακηρύχτηκε το Μάιο του 1920 αγία και Αγία και Προστάτιδα της Γαλλίας για τη δράση της τα δυο τελευταία χρόνια της ζωής της (όταν ήταν 17-19 χρονών). Τα όσα έκανε, παρά το νεαρό της ηλικίας της, τα έκανε από πίστη στο Θεό και από αγάπη στην Πατρίδα της. Είναι αξιοθαύμαστη όντως η επιλογή της από μικρό κοριτσάκι 13 ετών να αφιερώσει τη ζωή της σε τόσο υψηλούς στόχους. Απορίας άξιο είναι επίσης και το γεγονός πως μετά από προσπάθειες τεσσάρων ετών, από τα 13 της ως τα 17 της κατάφερε τελικά να πείσει τον διάδοχο τότε και σε λίγα χρόνια βασιλιά της Γαλλίας Κάρολο Ζ΄, να της εμπιστευτεί την ηγεσία στρατιωτικής δύναμης μικρής στην αρχή, ώστε να πάρει μέρος στον Εκατονταετή πόλεμο Αγγλίας- Γαλλίας και να συμβάλλει στην νίκη της πατρίδας της.
Αξίζει να σκεφτούμε πόσες άραγε σημερινές κοπέλες της ηλικίας της θα έκαναν το ίδιο. Θα μπορούσαμε άραγε να βρούμε έστω και μια; Η αλήθεια βέβαια είναι πως οι εποχές αλλάζουν. Το ίδιο και οι πεποιθήσεις των ανθρώπων. Αλήθεια είναι επίσης ότι η εποχή που ζούμε είναι μια άχαρη εποχή. Χωρίς αξίες, χωρίς ιδανικά, σχεδόν χωρίς κανόνες.
Η Ευρώπη, όπως λέγαμε και χθες, έκανε και κάνει μια προσπάθεια υπέρβασης του εαυτού της. Με τελικό στόχο την πλήρη ενοποίηση της. Σε τρόπο ώστε οι πόλεμοι του παρελθόντος, απώτερου και προσφάτου, ιδιαίτερα αυτοί του προηγούμενου αιώνα, να αποτελέσουν θλιβερό παρελθόν για την ήπειρο μας τουλάχιστον. Δύσκολο το εγχείρημα. Πολύ απαιτητικό. Κι εμείς με την μηδενιστική εποχή μας και τις «μικρές» σε επίπεδο Ευρώπης τουλάχιστον, ηγεσίες μας να κάνουν πολλά λάθη, να ξεστρατίζουν και να χάνουν, προσωρινά ελπίζουμε, το δρόμο μας προς το τελικό στόχο.
Αν πάντως το καλοσκεφτούμε θα καταλήξουμε πιθανώς στο συμπέρασμα ότι η βασική, η πρωταρχική αίτια για όλα όσα δυσάρεστα μας συμβαίνουν είναι η απουσία υψηλών αξιών, ιδανικών. Ακριβώς εκείνα που ανέδειξαν μια νέα κοπέλα σε ηρωίδα και Αγία: η πίστη στο Θεό και η αγάπη στη πατρίδα. Γέννημα του Διαφωτισμού η απιστία δημιούργησε ένα περιδεές κενό. Αυξήθηκε ασφαλώς η γνώση, έκαναν αλματώδη βήματα η επιστήμη και η τεχνολογία. Παραμερίσθηκε όμως η πίστη. Έτσι ο κόσμος μας θαλασσοδέρνεται στα μανιασμένα κύματα του μηδενισμού, του εθνολαικισμού, της απουσίας ευρύτερου νοήματος, στερούμενος πυξίδας. Και χωρίς πυξίδα κανένας δεν μπορεί να είναι βέβαιος για την παραπέρα πορεία και προορισμό του κόσμου μας.
«Ο Θεός πέθανε», κραύγαζε μανιωδώς ο Νίτσε, πολλοί τον πίστεψαν. Αυτόν και άλλους σύγχρονους ψευδοπροφήτες όπως π.χ. ο Ντώκινς. Ο μεγάλος συγγραφέας και συνειδητός χριστιανός ορθόδοξος Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι (σύγχρονος του Νίτσε) – ο «προφήτης της εποχής μας», όπως τον χαρακτήρισε ο αριστερός Αλμπέρ Καμί- μας προειδοποίησε για τα όσα τραγικά θα ακολουθούσαν. Έγραψε: «Αν δεν υπάρχει Θεός δεν υπάρχει ηθικός νόμος κι επομένως όλα επιτρέπονται». Αμφιβάλλει κανείς ότι για τους πολλούς όπως και για τους ισχυρούς τα πάντα επιτρέπονται;
Ο κλονισμός της πίστης και των θεσμοθετημένων θρησκευτικών συστημάτων έχει αφήσει μεγάλο ηθικό και συναισθηματικό κενό στους κόλπους τους δυτικού πολιτισμού. Η υποχώρηση του Χριστιανισμού άφησε χώρο να βλαστήσουν με στόχο της υποκατάστασή τρεις μυθολογίες: το φιλοσοφικό πολιτικό σύστημα – πρόγραμμα του Μαρξ, η ψυχανάλυση του Φρόιντ και η δομική ανθρωπολογία του Λεβι – Στρος. Εβραίων- κατά σύμπτωση- και των τριών. Απέτυχαν παταγώς. Ήταν αναμενόμενο. Ο Μαρξ για παράδειγμα «ευαγγελίσθηκε» τον παράδεισο στη γή, «εδώ και τώρα». Ήταν τουλάχιστον «μεταφυσική» η πίστη του ότι μπορεί να γίνει παράδεισος από τους ατελείς και φορτωμένους ελαττώματα και αδυναμίες ανθρώπους!
Απέτυχαν οι ψευδοπροφήτες. Και οι «προφητείες» τους κόστισαν εκατομμύρια αδικοχαμένες ανθρώπινες ψυχές. Το ίδιο απέτυχαν και οι διάφορες μόδες που μας επέβαλαν κάποτε «ανθρωπάκια» όπως και ο αποκρυφισμός ή αστρολογία και διάφορες ανατολικές θρησκείες. Κι απέτυχαν γιατί δεν κατάφεραν – με ποια προσόντα άλλωστε; – να προσφέρουν αξιόπιστη απάντηση στην «κρίση νοήματος» που μας πλήττει.
Συνεχίζεται
