Του Γιάννη Κορομήλη
Μετά τον Βικ. Φράνκλ, μεγάλο επιστήμονα και δημιουργό «Σχολής» στην ψυχολογία ας δούμε έναν μέγα πολιτικό και εθνικό ηγέτη, τον Τζόν Φ. Κένεντι. Του οποίου ο πρόωρος, δια δολοφονίας στα 46 του χρόνια, θάνατος συγκίνησε όλο τον κόσμο. Λίγος ο χρόνος της θητείας του ως προέδρου των ΗΠΑ. Αρκετός όμως για να αναδείξει τον πλούτο των ικανοτήτων και των ιδεών του. Μια από τις πρώτες ιδέες του, μετά την ανάληψη των υψηλών καθηκόντων του στις αρχές της δεκαετίας του 1960 , ήταν να στείλει άνθρωπο στο φεγγάρι. Όνειρο που κρίθηκε από πολλούς τότε ως μεγαλεπήβολο και εξαιρετικά δύσκολο έως αδύνατο.
Ιδού τι είπε σε διάγγελμά του προς τον λαό των ΗΠΑ:
«Επιλέγουμε να πάμε στο φεγγάρι αυτή τη δεκαετία. Και να κάνουμε ένα σωρό άλλα πράγματα. Όχι επειδή είναι εύκολα, αλλά επειδή είναι δύσκολα. Επειδή αυτός ο στόχος θα υπηρετήσει την οργάνωση και τη μέτρηση της ενεργητικότητας και των επιδεξιοτήτων μας. Επειδή αυτή η πρόκληση είναι μια πρόκληση που θέλουμε να αποδεχτούμε, μια πρόκληση που δεν θέλουμε να αναβάλλουμε και μια πρόκληση, όπου σκοπεύουμε να νικήσουμε».
Λόγος- υπόδειγμα αποφασιστικότητας, υπευθυνότητας, ειλικρίνειας. Λόγος άξιος ενός πραγματικού ηγέτη. Κι όχι των θλιβερών απομιμήσεων ηγετίσκων που παριστάνουν τους… μεγάλους εκστομίζοντας μεγάλα κι ανούσια λόγια πως δήθεν θα καταφέρουν «σε μια νύχτα»! τα αδύνατα (για μια δεκαετία μίλησε ο Κένεντι), πως αυτοί οι μικρόμικροι και καταχρεωμένοι θα κάνουν τις πανίσχυρες αγορές να … χορεύουν σε ρυθμούς που αυτοί (!!) θα υπαγορεύουν. Τόπε ο Κένεντι και τον σκότωσαν λίγο αργότερα. Δεν τον άφησαν να ζήσει ώστε να χαρεί κι αυτός την μεγάλη επιτυχία του Ιουλίου του 1969. Τότε που τρεις Αμερικανοί αστροναύτες περπάτησαν στο φεγγάρι και η σημαία των ΗΠΑ κυμάτισε στο έδαφος του.
Το μεγάλο όνειρο του Κένεντι πραγματοποιήθηκε παρά το γεγονός ότι ο ίδιος δολοφονήθηκε και τον διαδέχθηκε ο Λίντον Τζόντζσον. Στις ΗΠΑ βλέπετε το έθνος – κράτος έχει συνέχεια. Κάτι που πολύ δύσκολα και πολύ σπάνια γίνεται στη μικρή μας Ελλάδα. Ενδεικτικά και μόνο (γιατί υπάρχουν κι άλλα πολύ χειρότερα παραδείγματα) δείτε τι έκαναν οι σήμερα κυβερνώντες την Ελλάδα στον ευαίσθητο χώρο της Παιδείας. Ένα από τα πρώτα «έργα» τους μετά την ανάληψη της εξουσίας από την «πρώτη φορά» αριστεροδεξιά κυβέρνηση ήταν να διαλύσει συνειδητά, σταδιακά και με συνέπεια το «νόμο Διαμαντοπούλου», Ένα – όχι τέλειο βέβαια- πολύ καλό νόμο που ψηφίστηκε από την μεγάλη πλειοψηφία των τεσσάρων κι πλέον πέμπτων της Βουλής. Και στη θέση του να προωθεί ένα πολύ κατώτερο και ιδεοληπτικό νόμο!
Οι επιλογές της δε δεν γίνονται με βάση το συμφέρον της χώρας αλλά το κομματικό και μοναδικό στόχο την παραμονή όσο γίνεται περισσότερο στην εξουσία. Συγκρίνετε ένα οποιοδήποτε απόσπασμα λόγου του δικού μας πρωθυπουργού (ή και υπουργών) με το προαναφερθέν του Τζον Κένεντι και βγάλτε τα συμπεράσματα σας.
Μπορεί άραγε σε κάτι να μας βοηθήσουν τα παραπάνω λόγια του π. προέδρου των ΗΠΑ; Τους πολιτικούς μας αναμφίβολα ναι. Με δύο μάλιστα τρόπους. Ο πρώτος, παίρνοντας αφορμή από αυτόν- μάλλον απίθανο για τους σημερινούς κυβερνώντες, που έχουν υποστεί «πλύση εγκεφάλου» με τον διαλεκτικό υλισμό και τα παρόμοια- αυτοί, έστω που θα τους διαδεχθούν να κάνουν από τώρα τους σχεδιασμούς τους για την έξοδο της χώρας από την κρίση. Επιλέγοντας την αλήθεια κι όχι το ψέμα, τα δύσκολα κι όχι τα εύκολα, την αποδοχή των προκλήσεων των μεταρρυθμίσεων κι όχι την αναβολή τους, την πίστη στην επιτυχία και την νίκη και την εμφύτευση της στο λαό, στην κοινωνία.
Και ο δεύτερος να πείσουν το λαό ότι δεν θα είναι «μια από τα ίδια», πως δεν θα επαναλαμβάνονται συνεχώς τα ίδια λάθη, τα ίδια πολιτικά τερτίπια. Να πείσουν το λαό πώς θα δούμε καλύτερες μέρες κι όχι: «Πάλι να ξέρουμε από πριν το αύριο τι θα ΄ναι/ και να μη νιώθουμε καμιά λαχτάρα ν΄ανατέλλει;/ Πάλι σαν τους ανήλιαστους καρπούς, που μαραζώνουν/ και πέφτουν σάπιοι καταγής, να μοιάζουν τα όνειρα μας;» (Κ. Ουράνης, Πάψετε πια)
Κι εμείς, ως λαός, ας εγκαταλείψουμε επιτέλους την πατροπαράδοτη ευκολοπιστία μας, που πάντα μας κάνει θύματα των λαϊκιστών και των ψευταράδων οι οποίοι πάντα μας προδίδουν. Κι ας διαψεύσουμε – το κακό παράγινε- τον εθνικό μας ποιητή που δικαίως έγραψε (μα πέρασαν πολλά χρόνια από τότε, φτάνει πια): «Βασανισμένε μου λαέ, πιστέ κι αγαπημένε / λαέ μου ευκολόπιστε και πάντα προδομένε».
