Γράφει ο Βασίλης Μόσχης
– Ποτέ δεν θα ησυχάσουμε σε αυτή τη χώρα! Έτσι μια μέρα να ξυπνήσουμε το πρωί και να πούμε, ας πάω για καφέ έξω να μην πιω στο σπίτι, να κάνω μια βόλτα στα μαγαζιά, έτσι άσκοπα, χωρίς να ψωνίσω, δεν είναι απαραίτητο βρε αδερφέ, να χαλαρώσω, να ξεχαστώ!
– Ορεξάτος μου ήρθες σήμερα!
– Εγώ; Ορεξάτος; Για να μου ανοίξει η όρεξη φίλε θέλει ακόμη πιο πολύ ψέκασμα!
– Τι θες να πεις; Που ψεκάζεσαι;
– Όπου κι εσύ!
– Δεν σε είδα καμιά φορά! Μπορεί να πηγαίνεις άλλες ώρες για ψέκασμα εσύ!
– Χαχα! Να ‘σαι καλά! Με έκανες και γέλασα! Είδες τι γίνεται με το ΜΕΓΑ!
– Ποιο; Το κανάλι;
– Εμ, επισκίασε ακόμη και την ονομασία!
– Πες το ψέματα! Και εν μέρει έχεις δίκιο! Δεν ξέρεις από πού θα σου έρθει η βόμβα! Κάθε μέρα, τι κάθε μέρα, μη σου πω πρωί βράδυ, όλο και κάτι γίνεται, κάτι ακούς, κάτι μαθαίνεις! Νισάφι βρε αδερφέ! Κάποιος, κάπου να κάνει ένα κουμάντο, να τα προλαβαίνουμε όλα. Θα χάσουμε το μπούσουλά μας…
– Τον μπούσουλα τον έχουμε χαμένο από καιρό!
– Μπορείς να διαχειριστείς όλα αυτά που γίνονται; Πας να βγάλει ς μια άκρη από το ένα θέμα, και εκεί που λες, όπα της, να ‘σου, σου έρχεται κατάμουτρα και το άλλο και μένεις αποσβολωμένος! Και τώρα τι γίνεται; Όχι, πες μου τι γίνεται;
– Σάματις ξέρω κι εγώ; Από τους αποσβολωμένους είμαι. Εκεί που πάω να χωνέψω το κλείσιμο του ΜΕΓΑ να ‘σου και μέλη του Ρουβίκωνα που πήγαν σε συμβολαιογραφείο και τους μίλησαν με το σεις και με το σας! Κοιτάξτε, προσέξτε τους πλειστηριασμούς!
– Άρα;
– Κοίτα να σου πω, προσπάθησα να τα πάρω όλα αυτά αψήφιστα, αλλά δεν μπορείς, κάπου θα σπάσεις θα λυγίσεις, θα πονέσεις αλλά μέχρι πότε; Τέτοιο ψέκασμα δεν αντέχεται!
– Σε χλωρό κλαρί δε μας αφήνουν! Λουφάξαμε με τέτοιο ψέκασμα!
