Του Γιάννη Κορομήλη
Η προ πολλών ετών θανούσα «Βασίλισσα μήτηρ»- πριν πάρει το όνομα αυτό ήταν η βασίλισσα, γερμανικής καταγωγής, πριγκίπισσα Ανόβερου, Φρειδερίκη (σύζυγος του τότε βασιλιά Παύλου του Β΄) – είχε πει κάποτε ότι στην προσευχή της παρακαλούσε το Θεό να της χαρίσει «μια ζωή δύσκολη και επικίνδυνη» ώστε να μην πεθάνει από ανία. Και με το δίκιο της θα πείτε. Τι της έλλειπε; Τίποτε. Τα είχε όλα και δόξα, και παλάτια και χρήματα… Ανία δηλαδή. Ενώ εμείς… Στο δεύτερο κομμάτι της ζωής της – επαλήθευσε το λεγόμενο «πρόσεξε τι ζητάς.
Μπορεί να σου δοθεί»- και έφυγε κακήν κακώς από την Ελλάδα ( από χωρίου , εις χωρίον) μαζί με τον γιό της Κων/νο που διαδέχθηκε στο θρόνο του πατέρα Παύλο. Αργότερα βρέθηκε στην Ινδία αναζητώντας το νόημα της ζωής της. Και τελικά εις τας αιωνίους μονάς. Στην κόλαση ή στον παράδεισο κανείς δεν ξέρει (πώς θα μπορούσε). Αν και πολλοί φανατικοί εχθροί της, λόγω του αυταρχικού χαρακτήρα της, ισχυρίζονται ότι πήγε στην κόλαση. Ας λένε. Έτσι κι αλλιώς δεν ξέρουν (ουκ οίδασοι τι λέγουσι)».
Ήρθε στο μυαλό μου η παλιά μας βασίλισσα συνειρμικά. Καθώς σκεφτόμουν πόσο δύσκολη έγινε η ζωή μας στα 10 πάνω κάτω χρόνια της κρίσης. Όχι όλων ημών των Νεοελλήνων. Ασφαλώς υπάρχουν οι πολλά «έχοντες και κατέχοντες» (υπολογίζονται στις 300.000 άτομα περίπου, δηλ. ούτε καν 3% του συνολικού πληθυσμού). Έσχατη πλειοψηφία θα λέγαμε.
Σ΄αυτούς βέβαια πρέπει να προστεθούν οι (λιγότεροι βέβαια) με διάφορους τρόπους «βολεμένοι» από την κρατούσα κατάσταση. Και εμείς δεν είχαμε κανένα λόγο, σε αντίθεση με την Φρειδερίκη, να ζητάμε ζωή δύσκολη κι επικίνδυνη. Αλλά δυστυχώς μπλέξαμε άσχημα. Κι αυτό που μας απασχολεί είναι αν και πότε τελικά θα ξεμπλέξουμε.
Ο πρωθυπουργός, συχνά – πυκνά το τελευταίο διάστημα, μας διαβεβαιώνει ότι τον ερχόμενο Αύγουστο, που λήγει η παράταση του τρίτου (με υπογραφές των σκληρών «αντιμνημονιακών» Αλ. Τσίπρα και Π. Καμμένου) μνημονίου, λήγει και η κρίση. (!) Ψέμα προφανές. Όμως το συνηθίζει. Μόνο που το ονομάζει αυταπάτη. Τέλος πάντων. Τη Δευτέρα όμως, κατά τη συζήτηση του πολυνομοσχεδίου στη Βουλή, δεν το επανέλαβε. Τον διέψευσαν αρκετοί Ευρωπαίοι αξιωματούχοι αλλά και το ΔΝΤ κι ίσως αυτό τον ανάγκασε να «κατεβάσει τον πήχη». Έτσι μίλησε ελάχιστα για «καθαρή έξοδο» και καθόλου για το πανηγυρικό αφήγημα των προηγούμενων ημερών περί τέλους της κρίσης. Προχθές μόλις, εξάλλου, η έγκυρη WSJ των ΗΠΑ τοποθέτησε το τέλος της κρίσης στο … 2060!
Τι λοιπόν μπορεί να απαντήσει κάποιος, που σέβεται τον εαυτό του και τους πολίτες, στο βασανιστικό και κυρίαρχο ερώτημα: πότε επιτέλους θα βγούμε στο ξέφωτο πότε θα δούμε «άσπρη μέρα»; .
Η αλήθεια είναι πως δεν είναι εύκολη η απάντηση. Σίγουρα είναι τα εξής:
- Τον ερχόμενο Αύγουστο λήγει το μνημόνιο. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως μηδενίζεται το δημόσιο χρέος μας. Ούτε βέβαια ότι ξεμπλέκουμε με τους δανειστές, την τρόικα ή το κουαρτέτο. Ούτε φυσικά και με την εποπτεία τους. Αυτή θα συνεχιστεί. Μέχρι πότε; Μέχρι να εξοφλήσουμε το 75% του χρέους. Πόσα δις ευρώ δηλ; Με τα σημερινά δεδομένα πάνω από 250 δις (τόσο περίπου είναι το 75%). Αλλά αυτό θα είναι ή μήπως αλλάξει;
- Υπάρχει το θέμα της κατά κάποιο τρόπο μείωσής του. Με επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής και με χαμηλότερο ενδεχομένως επιτόκιο. Αλλά επιμήκυνση σημαίνει θα πάει πιο μακριά χρονικά η εξόφληση του 75% του χρέους. Συνεπώς και η απαλλαγή από την εποπτεία.
- Ήδη ψηφίστηκαν από τη Βουλή μέτρα για τα επόμενα χρόνια 2019,20,21, 22 κ.πλ.π. Τα οποία έχουν κόστος. Για το λαό φυσικά. Και οι τόκοι θα τρέχουν όσο μακριά η αποπληρωμή τόσο περισσότεροι τόκοι. Αλλά και για να μειωθεί το χρέος σίγουρα θα ζητήσουν νέα μέτρα. Στην ουσία θα μας φορτώσουν υποχρεώσεις και προαπαιτούμενα.
- Αναλάβαμε – η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ υπόγραψε και ψήφισε, αλλά σ΄εμάς θα φορτωθούν οι συνέπειες- κάποια μεγάλα πλεονάσματα. Πώς θα προκύψουν αυτά δεδομένου ότι ανάπτυξη στη χώρα μας δεν υπάρχει. Και δεν υπάρχει αφού δεν υπάρχουν οι απαραίτητες προϋποθέσεις (νομοθετικές και άλλες). Χωρίς ανάπτυξη δεν προκύπτουν τα πλεονάσματα που η κυβέρνηση συνυπέγραψε και ψήφισε. Πώς λοιπόν και πότε θα βγούμε από την κρίση;
