Γράφει ο Κώστας Δαλακιουρίδης.
Μήπως τι ζητήσαμε από τη ζωή. Την Γαλάτεια και μία καλύβη που έλεγαν οι ρομαντικοί. Ένα στέκι να στεγάσουμε το πέρασμά μας από τη γη κι ένα ήσυχο περιβάλλον να φιλοσοφούμε τα εγκόσμια. Με άλλα λόγια τον κήπο του Επίκουρου. Ένα περιβάλλον με φίλους, λιτή ζωή και πνευματικές απολαύσεις που είναι το αλατοπίπερο της ζωής.
Όμως η σύγχρονη κοινωνία τα αρνείται αυτά.
– Να δουλέψεις να γίνεις πλούσιος να σε φορολογεί το κράτος να τα οικονομάμε κι εμείς ή πολύ πλούσιος οπότε δεν θα φορολογείσαι αλλά θα ενισχύεις το κόμμα.
– Μα εγώ θέλω τον άρτο τον επιούσιο.
– Αφού είσαι τέτοιο αντικοινωνικό στοιχείο να ψάξεις στα σκουπίδια!
Αυτή είναι η μοίρα του νεοέλληνα με ένα ανάλγητο κράτος που βασανίζει τους υπηκόους του για το παραμικρό και τους στήνει σε ουρές κι ένα πολιτικό σύστημα που γκαρίζει όλη μέρα σαν γάϊδαρος τον Μάη! Ηρεμία δεν έχει σ’ αυτή την χώρα. Φασαρία, βιασύνη, μεγάλα λόγια και στο τέλος πάμε πίσω αντί για μπροστά. Πού είναι η μετριοπάθεια, ο προγραμματισμός, η σκληρή δουλειά και η αποτελεσματικότητα;
Σε μας έχει πλήρη εφαρμογή το γνωμικό του Λάο Τσε: «Τους μεγάλους ηγέτες ο λαός δεν ξέρει ότι υπάρχουν, τους μικρότερους ηγέτες ο λαός τους αγαπά και τους εγκωμιάζει, τους ακόμα μικρότερους, ο λαός τους φοβάται, τους ακόμα πιο μικρούς, ο λαός τους μισεί». Ας κοιτάξουν στον καθρέφτη το μπόι τους κι ας μην κοιτούν το ίσκιο τους το απόγευμα και το κυριότερο ας παύσουν να ογκανίζουν (το γκαρίζουν χτυπάει άσχημα).
Τελικά δεν είδαμε κανένα πολιτικό κόμμα να προτείνει ένα τρόπο ζωής. Όλο ασάφειες και υποσχέσεις. Σαν τον φιλόστοργο γονιό που λέει στο παιδί του, πάρε λεφτά κι άσε με ήσυχο. Τώρα λένε πάρε ένα επίδομα κι άσε μας να κάνουμε το κέφι μας. Στο τέλος βέβαια όλοι είναι φιλελεύθεροι μέχρι αηδίας «εγώ κι ο εαυτούλης μου». Ξεπεσμός και αγυρτεία. Θέλουν να χτυπούν τα νταούλια κι εμείς να χορεύουμε στο σκοπό τους. Και να ήταν καλοί μουσικοί, θα υποφέρονταν λίγο. Αλλά είναι πανάσχετοι ανάθεμά τους.
Τελικά δεν υπάρχει χώρα που να σέβεται τους πολίτες της ή αν υπάρχει θα είναι στα βόρεια όπου λόγω κλίματος οι πολιτικοί δεν ογκανίζουν γιατί λόγω του ψύχους κρυώνει το στόμα γι’ αυτό άλλωστε μιλάνε με σύμφωνα. Πώς να γκαρίξουν, «γκ-γκ-γκρ;» Ενώ εδώ ξεδιπλώνουν τη γαιδουριά τους σαν ανατολίτικο αμανέ: «γκ-ααααρ-αααρ-ρρραααρ». Δηλαδή του δίνουν και καταλαβαίνει.
Μόνο αν μας αφήσουν ήσυχους θα ευτυχήσουμε. Άλλωστε ο Κομφούκιος το είπε ξεκάθαρα: «Η ευτυχία είναι σπάνια στον κόσμο. Οι ιδεολόγοι την τοποθετούν πολύ ψηλά. Οι υλιστές πολύ χαμηλά ενώ αυτή είναι δίπλα μας στο ύψος της καρδιάς. Δεν είναι κόρη του ουρανού, ούτε της γης. Κόρη των ανθρώπων είναι». Ο Επίκουρος αυτό το έκανε τρόπο ζωής στον κήπο του. Μόνο που σήμερα δεν θα μπορούσε να τον έχει αφού με τον ΕΝΦΙΑ και τους άλλους φόρους θα τον είχαν κατασχέσει.
Ο Καβάφης συλλογιόταν τη μοίρα των νεοελλήνων όταν έγραφε «Δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό». Για μας το μόνο πλοίο είναι ένα σαπιοκάραβο που μπάζει από παντού. Δυστυχώς είμαστε δεμένοι στο κατάρτι μόνο που αντί για σειρήνες ακούμε, οϊμέ, τους γαϊδάρους!
Κώστας Δαλακιουρίδης.
