Του Γιάννη Κορομήλη
Ο καθηγητής – εν ενεργεία μέχρι πρόσφατα , ομότιμος (συνταξιούχος) πλέον- του Κ. Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Ιωακειμίδης, αρθρογράφος για χρόνια στα «ΝΕΑ» και στο «ΒΗΜΑ», έγραψε πρόσφατα στην πρώτη ένα άρθρο το οποίο με προβλημάτισε. Φαντάζομαι όχι μόνο εμένα. Και τούτο διότι ο συγκεκριμένος καθηγητής στα κείμενα του τουλάχιστον υπήρξε πάντα λιτός, ακριβολόγος, μετρημένος. Χωρίς ακρότητες ούτε και «φαντασιοπληξίες». Χαμηλών τόνων και ακριβολόγος δεν έδειξε ποτέ στοιχεία φανατισμού ή προσωπικών προτιμήσεων. Αντίθετα τα όσα υποστήριζε, πάντα με ευγένεια και αξιοπρέπεια , δύσκολα θα μπορούσε κανείς να τα θεωρήσει αβάσιμα, πρόχειρα, αδιασταύρωτα ή προϊόντα υστεροβουλίας. Με δυο λόγια, ο καθηγητής Ευρωπαϊκής Πολιτικής κ.α είχε όλα τα χαρακτηριστικά αξιόπιστης, έντιμης και υπεύθυνης προσωπικότητας. Γιατί με προβλημάτισε το προ 10ημέρου περίπου άρθρο του; Διότι με «ξένισε» κάπως η απάντηση του στο ερώτημα που προφανώς ρητορικά έθεσε ο ίδιος στο ίδιο κείμενο του. Και το ερώτημα ήταν: Μπορεί άραγε σε χώρα – όπως η Ελλάδα- να εγκατασταθεί και να επιβιώσει απολυταρχικό καθεστώς , κι αν ναι υπό ποιες προϋποθέσεις; Η απάντηση του είναι ναι!. Και – στο δεύτερο σκέλος- απαιτούνται πέντε προϋποθέσεις ή πέντε βήματα, για να ολοκληρωθεί το αντιδημοκρατικό εγχείρημα. Επειδή το θέμα αυτό ανάγεται στο επιστημονικό αντικείμενο του καθηγητή και επειδή πρόκειται για άνθρωπο έντιμο και αξιόπιστο, τα γραφόμενα του πρέπει να μην τα απορρίπτουμε εξ αρχής. Να τα μελετούμε, να αξιολογούμε τα επιχειρήματα που παραθέτει και ο καθένας μας να βγάζει τα συμπεράσματα του. Πόσο μάλλον που το θέμα αυτό είναι μεγίστης σημασίας για όλους μας. Τόσο διότι πρόκειται για το πολίτευμα της χώρας, όσο και γιατί διανύουμε μια περίοδο ιδιαίτερα επικίνδυνη.. Ακόμα και για την ακεραιότητα της χώρας (Ελληνοτουρκικά- Σκοπιανό- Οικονομική κατάσταση- πολιτικός και κοινωνικός «διχασμός»).
Ο κ. Ιωακειμίδης για μεν το πρώτο σκέλος φέρνει ως παράδειγμα (προς αποφυγήν προφανώς) την Ουγγαρία πρωτίστως και την Πολωνία, αμφότερες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Στην Ουγγαρία από το 2010 μέχρι και σήμερα Πρωθυπουργός Βίκτωρ Όρμπαν, που ήταν πρωθυπουργός και την τετραετία (1998-2002 ασκεί απολυταρχικά την εξουσία. Από το 2010 σταδιακά έκανε τα τέσσερα βήματα – προϋποθέσεις και για χρόνια τώρα η «δημοκρατίας» της Ουγγαρίας είναι στα λόγια. Στην πραγματικότητα πρόκειται για την «ενός ανδρός αρχή».
Ως προς τα τέσσερα βήματα, περιληπτικά θα λέγαμε ( λόγω έλλειψης χώρου) πρώτα πήρε «στα χέρια του» (ο Β. Όρμπαν) εκτελεστική και νομοθετική εξουσία ύστερα την δικαστική εξουσία, το στρατό την αστυνομία κ.λ.π. Το αξιοσημείωτο και εξόχως ενδιαφέρον στοιχείο που παραθέτει είναι ότι κατά τη γνώμη του τον ίδιο δρόμο προς τον απολυταρχισμό ακολουθεί και ο Έλληνας πρωθυπουργός. Μάλιστα κατά τον κ. Ιωακειμίδη ήδη βρίσκεται στο τέταρτο βήμα. Και δεν μένει παρά ένα ακόμα. Το οποίο δεν ξέρει αν μπορεί και αν προτίθεται να το κάνει.
Παρόμοιες απόψεις είχαν γραφεί και σε ανάλογο άρθρο στην «Καθημερινή», τον προηγούμενο μήνα επίσης, από άλλον αρθρογράφο. Ξέχασα ποιόν. Αυτό που θυμάμαι είναι ότι κι εκείνος είναι αξιόπιστος. Όμως εξέφραζε κάπως διαφορετική άποψη ως προς την κατάληξη, το «δια ταύτα» της υποθέσεως. Δεν διαφωνούσε δηλ. στο ότι ο κ. Τσίπρας και οι στενοί συνεργάτες τους θέλουν να παραμείνουν «αγκιστρωμένοι» στις κυβερνητικές καρέκλες. Σ΄αυτό συμφωνούσε. Διατύπωσε όμως την άποψη ότι όσο και να το θέλουν δεν μπορούν να το κάνουν πράξη, δεν έχουν τις δυνατότητες να το κάνουν.
Προσωπικά δεν είμαι σε θέση να ξέρω αν και ποιος έχει δίκιο. Ο καθένας μας έχει τις απόψεις του και βγάζει τα συμπεράσματα του. Εκείνο που μπορώ να επισημάνω είναι ότι πράγματι η πατρίδα μας βρίσκεται σε εξαιρετικά δύσκολη θέση. Πράγματι διατρέχει κινδύνους, ακόμα και η εδαφική της ακεραιότητα. Κατά συνέπεια όλοι μας πρέπει να επαγρυπνούμε. Και προπάντων να υποστηρίζουμε, κι αν μπορούμε να προωθούμε την κοινωνική και πολιτική ενότητα, συνεννόηση και ομοψυχία. Και να μην ξεχνούμε- κανένας μας την ευθύνη μας απέναντιστη χώρα και στο Σύνταγμα. Να μην ξεχνούμε προ πάντων την ακροτελεύτια διάταξη (άρθρο 120 κυρίως παρ.2 και 4 ) του Συντάγματος μας.
