Γράφει ο Κώστας Δαλακιουρίδης
Ο Τσαρούχης πρέπει να είπε εκείνο το αμίμητο «στην Ελλάδα είσαι ότι δηλώσεις».
Απλά πράγματα: βάζεις μια ετικέτα στο κούτελο και παριστάνεις το γιατρό, τον δικαστή, τον αστυνομικό, τον καθηγητή πανεπιστημίου και ότι τραβά η όρεξή σου. Πόσοι γιατροί δεν χειρουργούσαν χωρίς δίπλωμα στα νοσοκομεία μας. Πόσοι δεν γράφουν στα βιογραφικά τους απόφοιτοι του τάδε πανεπιστημίου που ούτε τους είδε ούτε τους ξέρει. Πολλοί μάλιστα πλαστογραφούσαν τίτλους και διορίζονταν σύμφωνα με τα «προσόντα» τους εφόσον βέβαια είχαν το βασικό προσόν να ανήκουν δηλαδή, στο εκάστοτε κυβερνόν κόμμα.
Γνωστά όλα αυτά, αλλά εν Ελλάδι δεν ανθούν μόνο οι θετικές ετικέτες. Απονέμονται και οι αρνητικές με ιδιαίτερη επιτυχία. Όποιον βάζεις στο μάτι, τού κολλάς «χλαπ» μια ετικέτα: «φασίστας» (φοριέται πολύ τώρα τελευταία), «αντιδραστικός», «σχολαστικός» (μανιαμούνιας), «συντηρητικός», «σοβαρός (!!!) οπότε την διαβάζει ο άλλος κι ενημερώνεται. Βέβαια υπάρχει και το «γερμανοτσολιάς» που όταν εμείς κάνουμε τα ίδια δεν τον ανεχόμαστε. Βλέπετε εμείς είμαστε «τεφλόν» και λέρα δεν κολλάει επάνω μας.
Περιέργως οι λέξεις «αριστερός», «επαναστάτης», αναρχικός» έχουν αποκτήσει μια μυθολογική χροιά και φέρνουν στη μνήμη απόηχους από δοξασμένες εποχές λες και μιλάμε για απευθείας απόγονους των Σαλαμινομάχων. Αυτό έγινε γιατί η αριστερά χρόνια μακριά από την εξουσία είχε τον καιρό να σμιλέψει έννοιες ζηλευτές που ανασύρουν στερεότυπα ηρωικά και προδιαθέτουν ευνοϊκά τον άλλον.
Φτάσαμε στο σημείο φοιτητές που δεν ξέρουν τι θα πει αντίλογος να χαρακτηρίζουν φασίστα ένα καθηγητή είτε γιατί είναι δύσκολος, ή απαιτητικός, ή απλά δεν τους κάθεται καλά στο στομάχι.
Είναι λοιπόν λογικό όλοι να παριστάνουν τους αριστερούς και τους επαναστάτες. Μάλιστα ο Αλέξης θεώρησε εαυτόν θιγμένο και ξεσπάθωσε «δεν αναγνωρίζω κανένα πιο αριστερό και πιο επαναστάτη από εμένα!» Οι ετικέτες σε όλο τους το μεγαλείο!
Κανείς δεν βάζει το μυαλουδάκι του να σκεφτεί: Τι έκανε αυτός και είναι μέγας επαναστάτης; Επειδή πήγε στην κηδεία του Κάστρο; Και τι σόι αριστερός είναι που μας φλόμωσε στα μνημόνια και στην πολιτική λιτότητας; Το μόνο αριστερό που του βρίσκουμε είναι ότι για όλα φταίνε οι άλλοι!
Το πρόβλημα όμως είναι ότι αυτό έχει πέραση στη χώρα μας. Η ετικέτα είτε είναι τίτλος αξιοζήλευτος ή απόφαση καταδικαστική και μάλιστα χωρίς δίκη. Καθαρά καφκικό περιβάλλον.
Έτσι ο θείος μου ο Τάκης το δήλωσε ρητά:
– Εγώ ψηφίζω μόνο δημοκρατικά κόμματα»
– Για καν’ το λιανά ρε μπάρμπα.
– Να, Πασόκ και τις λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις!
– Και που την είδες τη δημοκρατικότητα αφού είναι όλα αρχηγικά και στο εσωτερικό τους κάνουν κουμάντο οι φράξιες;
– ;;; Δεν ξέρω τι λες εσύ, αλλά εμείς στο χωριό μας έτσι το έχουμε.
Βέβαια η ετικέτα έχει ένα προσόν: σε απαλλάσσει από τον κόπο να σκεφτείς. Βλέπεις την ταμπέλα και δικάζεις, Χωρίς να σκεφτείς αν την έβαλε μόνος του ή του τη φόρεσαν οι άλλοι. Σ’ αυτόν τον τόπο αποφασίζουν οι ετικέτες!
Κώστας Δαλακιουρίδης
