Του Κώστα Δαλακιουρίδη
Κάποτε τούτες οι θάλασσες ήταν γεμάτες Έλληνες. Κι όχι μόνο τα καράβια, αλλά και οι ακτές. Οι θάλασσες ήταν δικές μας ελεύθερες και πεντακάθαρες. Μετά ήρθε ο τουρισμός.
Στο όνομά του μας διώξανε από τις ακτές μας. Τώρα εκεί γίνονται πεντάστερα ξενοδοχεία που για να πλησιάσεις πρέπει να φυσάς τον παρά. Παρεκτός κι αν φοράς βραχιολάκι. Με το βραχιολάκι κοιμάσαι, τρως διασκεδάζεις σχεδόν δωρεάν. Υπάρχει όμως μια λεπτομέρεια. Δεν πρέπει να είσαι Έλληνας. Πιθανόν αργότερα να το δίνουν στους πρόσφυγες αλλά οι Έλληνες είναι μόνο για ενοικιαζόμενα παλαιάς κοπής.
Η βαριά μας βιομηχανία λένε είναι ο τουρισμός. Τον κακό τους τον καιρό! Η βαριά μας βιομηχανία είναι οι έλληνες επιχειρηματίες που τους έχουν δεμένους για να μη κατακτήσουν την Ευρώπη. Το επιχειρηματικό και εμπορικό δαιμόνιο των Ελλήνων που νοθεύτηκε με την διαπλοκή με το δημόσιο, στην χώρα μας καταδιώκεται. Παλιότερα οι Γερμανοί μας υποχρέωναν (πάντα μέσω της βουλής, ανάθεμα τη βούλησή μας), να κλείσουν τα εργοστάσιά μας για να δουλεύουν τα δικά τους. Κυκλοφορούσαν τότε για παράδειγμα δικές μας οικιακές συσκευές πολύ καλύτερες από τις εισαγόμενες γερμανικές που προορίζονταν για τον Τρίτο Κόσμο.
Τώρα απλά μας έχουν κατακτήσει και τα περνούν από τη δική τους βουλή. Πραγματικά μας ανέβηκαν δάκρυα όταν μας ζήτησαν ισοδύναμα για τη μείωση του ΦΠΑ για τα νησιά που δέχονται πρόσφυγες! Έτσι ψυχρά, άτεγκτα. Απαιτούμε ισοδύναμα γιατί δεν μας ζητήσατε την άδεια είπαν, ξεχνώντας ότι το προσφυγικό είναι και δική τους υπόθεση.
Και η δική μας κυβέρνηση πανηγυρίζει για κάθε καρπαζιά που τρώει. Καταντήσαμε καρπαζοεισπράκτορες της Ευρώπης αλλά πάντα υπερήφανοι.
Όμως εμείς τους δώσαμε αυτό το δικαίωμα. Πιστέψαμε σε αυτούς που ορκίζονταν ότι με τον δικό τους αγώνα θα συνεχίζαμε το άραγμα στον καναπέ. Μόνο που ο αγώνας ήταν για την κατάκτηση της εξουσίας.
Προχθές βλέπαμε κάτι ποδοσφαιριστές μια μικρής χώρας να διδάσκουν τι θα πει πάθος και πείσμα. Μπορεί να μην κέρδισαν το παιγνίδι κέρδισαν όμως τις εντυπώσεις γιατί αγωνίστηκαν. Κι όταν αγωνίζεσαι εκτός από τον θαυμασμό όλο και κάτι θα κερδίσεις. Εδώ ο αγώνας είναι για μια θέση στο δημόσιο και κάποια επιδότηση. Αυτοί που καινοτομούν που προσπαθούν και αριστεύουν κυνηγιούνται ανηλεώς. Γι αυτό φεύγουν. Για να γλιτώσουν και να κάνουν καλύτερη κάποια άλλη χώρα που θα τους δεχτεί.
Κώστας Δαλακιουρίδης
