Του Μακρυγιάννη
Τη θλιβερή νύχτα της μεγάλης πυρκαγιάς στην Αττική, η οποία προκάλεσε τον θάνατο 88 συνανθρώπων μας, οι αρμόδιοι υπήρξαν απόλυτα διαβεβαιωτικοί για την άψογη λειτουργία του κρατικού μηχανισμού. Μάλιστα κάποιοι εκδήλωσαν την υπερηφάνειά τους γι’ αυτό. Με την πάροδο ημερών, καθώς ο απολογισμός ήταν οδυνηρός και η κατακραυγή δυνάμωνε, αυτοί αναδιπλώθηκαν και αναγκάστηκαν να αποδεχθούν λάθη. Αποκορύφωμα υπήρξε η παραίτηση του αρμοδίου υπουργού. Για μία ακόμη φορά φάνηκε η ανεπάρκειά μας και οι φοβερές αδυναμίες της κρατικής μηχανής, αλλά και η υποκρισία άλλων φορέων.
Ας ξεκινήσουμε από την αρχική διαβεβαίωση ότι όλα λειτούργησαν άψογα. Δεδομένου του μικρού χρονικού διαστήματος, κατά το οποίο ασκεί την εξουσία η παρούσα κυβέρνηση, θα μπορούσε να εξαχθεί λογικά το συμπέρασμα ότι αυτή παρέλαβε από τους προασκήσαντες την εξουσία μια καλά οργανωμένη κρατική μηχανή. Είναι απίθανο να είχε παραλάβει «καμένη γη» και να την έχει μετατρέψει σε οπωρώνα εντός τριετίας, ενώ σοβεί η οικονομική κρίση. Χωρίς να το συνειδητοποιήσουν οι αρμόδιοι έπλεξαν το εγκώμιο των πολιτικών τους αντιπάλων! Ας θυμηθούμε κάποιες από τις θέσεις κομμάτων που άσκησαν την εξουσία κατά πρόσφατες βουλευτικές περιόδους. Πολιτικός αρχηγός είχε υποσχεθεί (2003) την επανίδρυση του κράτους! Εξηγούσε πως αυτό σημαίνει κράτος ακομμάτιστο, κοντά στον πολίτη με ποιοτικές υπηρεσίες και κοινωνικό περιεχόμενο! Αποδεχόταν ότι η παράταξή του, που κυβερνούσε επί πολλές βουλευτικές περιόδους είχε καταστήσει το κράτος κομματικό και χωρίς κοινωνικό περιεχόμενο! Δεν νομίζουμε ότι υπονοούσε πως το κράτος είχε κατασταθεί κομματικό από τους πολιτικούς του αντιπάλους και μόνο, οι οποίοι οπωσδήποτε, όταν ανήλθαν στην εξουσία επωφελήθηκαν με τη σειρά τους από τον κομματικό χαρακτήρα του κράτους. Επί δεκαετίες υπήρξαμε μάρτυρες ενός άγριου ανταγωνισμού για τη διατήρηση ή τη διαδοχή στην εξουσία, ο οποίος δίχασε σε βάθος τον λαό μας. Αυτός ο ανταγωνισμός ανέδειξε σε σπουδαίους πρόσωπα με μοναδικό προσόν την κομματική ταυτότητα, κατεξευτέλισε κάθε έννοια αξιοκρατίας, επέβαλε στον πολίτη την προϊούσα αδιαφορία για τα κοινά και τον εξανάγκασε να αποδεχθεί ότι υπό τις κρατούσες συνθήκες η διαπλοκή και η διασπάθιση του δημοσίου χρήματος είναι αναπόφευκτες! Η αρχική ελπίδα ότι θα αποκομίσουμε κάτι από την ένταξή μας στη χορεία των οικονομικά ανεπτυγμένων χωρών, αποδείχθηκε φρούδα. Τίποτε το καλό από την κρατική τους οργάνωσή δεν υιοθετήσαμε, όλες τις αθλιότητες της παραπαίουσας, ως ηθικά ανερμάτιστης, κοινωνίας τους νομοθετήσαμε πανηγυρίζοντας για την πρόοδο και της δικής μας κοινωνίας! Ο ρόλος των μέσων ενημέρωσης, ιδιαίτερα των τηλεοπτικών, υπήρξε καταλυτικός για τον μετασχηματισμό της κοινωνίας μας. Ο εκμαυλισμός των συνειδήσεων επιτεύχθηκε χάρη στα προγράμματά τους. Και ήσαν κυρίως οι ιδιωτικοί τηλεοπτικοί σταθμοί, οι οποίοι πρωτοστάτησαν στον εκχυδαϊσμό του Νεοέλληνα. Οι σταθμοί των εγχωρίων επιχειρηματικών – πλουτοκρατών, των ευρισκομένων σε σχέσεις διαπλοκής με τους εκάστοτε κυβερνώντες! Αυτοί, οι οποίοι άναψαν πολύ πιο καταστροφικές φωτιές στην ελληνική κοινωνία εμφανίζονται τώρα προκλητικοί τιμητές της παρούσας κυβέρνησης. Και οι πολλοί ίσως να έχουν λησμονήσει το θέατρο που παίχτηκε επί εξάμηνο με τις άδειες των τηλεοπτικών σταθμών πανελλήνιας εμβέλειας, για να φανεί ότι η παρούσα κυβέρνηση δίνει δήθεν μάχη κατά της αδιαφάνειας και της διαπλοκής.
Όταν οι ισχυροί του τραπεζικού συστήματος έκριναν ότι ήταν καιρός να αρχίσουν την επιδρομή κατά της ανοχύρωτης χώρας μας, καθώς η διεφθαρμένη εξουσία είχε διαφθείρει, επί τέλους, και τον λαό, ακούστηκε η διαβεβαίωση από άλλον πολιτικό ηγέτη: «Λεφτά υπάρχουν». Ο λαός μας πίστεψε ότι απευθυνόταν σ’ αυτόν και αναθάρρυνε ελπίζοντας να παραταθεί η περίοδος του αχαλίνωτου καταναλωτισμού. Αλλά η διαβεβαίωση δινόταν στους οικονομικά ισχυρούς, ότι δηλαδή λεφτά υπήρχαν αρκετά στα βαλάντια των πολιτών της χώρας και μπορούσαν με έφοδο να τους τα αποσπάσουν! Και άρχισαν οι περικοπές και η χώρα βυθίστηκε σε οικονομικό τέλμα, από το οποίο μόνο αφελείς ελπίζουν να εξέλθει σύντομα. Ούτε η συγκυβέρνηση στάθηκε ικανή να διασώσει τα κόμματα που άσκησαν την εξουσία. Το σύστημα δεν είχε άλλη λύση, παρά να καλέσει κάποιον άφθορο στην εξουσία. Έτσι το κυβερνόν κόμμα εκτοξεύτηκε σε ποσοστά αποδοχής, που τα στελέχη του δεν είχαν ποτέ ονειρευτεί.
Τί παρέλαβε η παρούσα κυβέρνηση μετά από πενταετή περίοδο λιτότητας και διαρκούς μειώσεως των δημοσίων δαπανών; Κρατική μηχανή με αισθητά τα στοιχεία της παράλυσης. Θέτουν οι υπέρμαχοι της ιδιωτικής πρωτοβουλίας το ερώτημα; Δεν ήταν υπερτροφικός ο κρατικός μηχανισμός; Ασφαλώς ήταν, όμως την καίρια ευθύνη φέρουν εκείνοι που θεώρησαν τον μηχανισμό αυτόν κομματικό φέουδο. Ερωτούν ακόμη: Δεν ήταν αναποτελεσματικός; Ασφαλώς ήταν, όμως καίρια φέρουν την ευθύνη γι’ αυτό εκείνοι, που στο όνομα των δικαιωμάτων αφάνισαν τον πάσης φύσεως έλεγχο, καθώς το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν η παραμονή στην εξουσία. Και η δημαγωγική πολιτική είναι η καλύτερη εγγύηση για τη διατήρησή της. Κατά το διάστημα αυτό της ονειροφαντασίας η παραγωγή μας δεχόταν απανωτά πλήγματα. Η βιομηχανία μας κατέρρευσε και δεν ευθύνεται μόνο η πολιτική κατάργησης των δασμών, που επέβαλε η ΕΟΚ. Σημαντική είναι και η ευθύνη των «προοδευτικών», οι οποίοι πολέμησαν με λύσσα την εγχώρια παραγωγή με τις ατέλειωτες απεργίες και διαρκείς διεκδικήσεις, με αιχμή του δόρατος τους εργαζόμενους στη ΔΕΗ, τον ρόγχο θανάτου της οποίας αφουγκραζόμαστε σήμερα. Η όλη πολιτική, εσωτερική και της ΕΕ, έκανε τον Έλληνα να απολέσει τη διάθεση προς εργασία, να καταστεί αδιάφορος για το γενικό καλό, να προσπαθεί να επωφεληθεί από τις ευκαιρίες που προσφέρει στη χώρα μας η χαλαρή εφαρμογή των νόμων, αν όχι η ατιμωρησία. Και η Πολιτεία επιβράβευε και εξακολουθεί να επιβραβεύει (ναι και σήμερα) την αυθαιρεσία για εισπρακτικούς λόγους. Παρά τις κατά καιρούς καταγγελίες ενόχων και υποσχέσεις απόδοσης δικαιοσύνης ούτε η παρούσα κυβέρνηση θα πράξει κάτι, καθώς είναι υποχείριο των ίδιων κέντρων νομής εξουσίας διεθνώς.
Η κυβέρνηση δεν παρέλαβε οργανωμένο κράτος, συνεπώς δεν ήταν δυνατόν να αντιμετωπίσει κατά τρόπο άψογο, όπως αρχικά καυχήθηκε, την πρόσφατη φοβερή πυρκαγιά. Ευθύνες βαρύνουν όμως όλους και όχι μόνο αυτήν. Κατασπαταλήθηκαν τεράστια ποσά, δεν έγινε όμως εμπλουτισμός σε πυροσβεστικά μέσα, αν και βρισκόμαστε σε διαρκή εμπόλεμη κατάσταση με τη φωτιά. Είναι κοινό μυστικό ότι μετρούμε ακόμη και τα ολιγοστά καύσιμα των υπηρεσιακών οχημάτων. Και όμως οι αναχαιτίσεις των «συμμαχικών» τουρκικών αεροσκαφών μας στοιχίζει πολλαπλάσια ποσά. Και οι κρατούντες παραμένουν δούλοι των «συμμάχων» μας! Οι συνοδοί των ασθενών στα δημόσια νοσοκομεία αποστέλλονται για προμήθεια διαφόρων αναλωσίμων εκτός αυτών. Όσο για την παιδεία μας, αυτή έχει καταβαραθρωθεί και υποκατασταθεί από άκρως χρησιμοθηρική εκπαίδευση. Είναι κοινό μυστικό ότι η λειτουργία των δημοσίων υπηρεσιών στο σύνολό τους στηρίζεται στο φιλότιμο, εξαιρετικό κάποιες φορές, μειοψηφίας εργαζομένων. Βιώνουμε βαθειά παρακμή! Και όμως εξακολουθούμε να παίζουμε θέατρο με συνέπεια να προκαλούμε αηδία στη νέα γενιά, που πληρώνει για τις δικές μας αμαρτίες! Εύχομαι τουλάχιστον, αν και εξαιρετικά δύσκολο, να μη μας μοιάσει.
«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»
