Του Κώστα Δαλακιουρίδη
Δεν πρόκειται για τους μη συντηρητικούς δηλαδή γι’ αυτούς που δεν ενδιαφέρεται κανείς να συντηρήσει ούτε καν ο Σύριζα που λέει ότι νοιάζεται για τους παραπεταμένους γιατί απλούστατα δεν ψηφίζουν.
Φυσικά αν βάζαμε το σωστό τίτλο δηλαδή «τα ασυντήρητα» το μυαλό των περισσότερων θα πήγαινα στα πανεπιστήμια που είναι όλο μουτζούρα και κακό, στα σχολεία που πέφτουν οι σοβάδες και γενικά στα δημόσια αλλά και σε πολλά ιδιωτικά έργα.
Στην Ελλάδα έχουμε την εντύπωση ότι τα έργα από σκυρόδεμα είναι αθάνατα, Τα ξύλινα καίγονται και τα τρων τα σαράκια. Τα σιδερένια σκουριάζουν και τρίζουν οι αρμοί. Τα πλαστικά τα σακατεύει ο ήλιος. Ενώ λες «μπετόν» και γεμίζει το στόμα σου σιγουριά.
Βέβαια σε σχέση με άλλα υλικά, τα έργα από μπετόν έχουν καλύτερη συμπεριφορά στο χρόνο αλλά δεν είναι αθάνατα. Ο οπλισμός μπορεί να σκουριάσει, το σκυρόδεμα να πάθει ενανθράκωση δηλαδή να καταστραφεί, όμως το μεγαλύτερο μειονέκτημα για τα έργα είναι το μεγάλο βάρος. Το βάρος είναι μειονέκτημα τόσο στο σεισμό όσο και στα θεμέλια που τα καταπονεί.
Για τον σεισμό πλέον αποκτήσαμε πείρα και δεχόμαστε ορισμένα πράγματα. Όμως τα έρμα τα θεμέλια κανείς δεν τα λογαριάζει. Δεν είναι μόνο ότι δεν φαίνονται αλλά η επισκευή τους είναι δύσκολη και πολύ δαπανηρή. Γι’ αυτό τα ξεχνάμε κι όποιο έπεσε, έπεσε. Μπορεί ένα έργο να ραγίζει στην κορυφή αλλά η αιτία κρύβεται στα θεμέλια.
Και ξαφνικά τις προάλλες πέφτει ένα κομμάτι από τον παραλιακό δρόμο της Καβάλας που ήταν σε μορφή γέφυρας. Βέβαια οι ψαράδες είχαν προειδοποιήσει για τη διάβρωση. Αλλά ειδικά για το οδικό δίκτυο αν ένα σημείο δεν γεμίσει εκκλησάκια κανείς δεν συγκινείται. «Αν δεν στοιχειώστε άνθρωπο γεφύρι δεν στεριώνει» λέει το δημοτικό άσμα. Κι επειδή δεν στοιχειώνουν στην κατασκευή (ούτε καν κόκορα πλέον) τον στοιχειώνουν στη χρήση!
Βέβαια στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας τίποτε δεν θεμελιώνεται σωστά και χτίζουμε πάνω στα νέφη και στις αυταπάτες. Κι αυτό δυστυχώς περνάει και στα υλικά έργα. Ύστερα ξεχνάμε ένα πράγμα. Η φύση όποιον δεν τη σέβεται τον τιμωρεί. Και τη σέβεται όποιος παίρνει υπ όψη του τους νόμους της. Κι ένας βασικός είναι αυτός της φθοράς και της ανακύκλωσης. Τα έργα φθείρονται και θέλουν συντήρηση. Οι Γερμανοί που είναι πρακτικοί και τα ψειρίζουν υπολογίζουν ότι ένα ποσοστό δύο με τέσσερα της εκατό της αξίας τους θέλουν κάθε χρόνο τα έργα για να συντηρηθούν. Έτσι μια μικρομεσαία πολυκατοικία αξίας πεντακοσίων χιλιάδων ευρώ θέλει κάθε χρόνο δέκα με είκοσι χιλιάδες για συντήρηση όταν δεν υπάρχει σέντσι για πετρέλαιο και την ταράτσα που στάζει. Και μετά σου λένε «με τον ήλιο τά ‘βαζα, με τον ήλιο τά ’βγαζα τι είχαν τα έρμα και ψοφούσαν;»
Κώστας Δαλακιουρίδης
