Του Γιάννη Κορομήλη
Βρισκόμαστε, ως χώρα, σε μια εξαιρετικά δύσκολη συγκυρία . Με ένα δημόσιο χρέος περίπου 380 δις ευρώ και μάλιστα μετά οκτώ χρόνια συνεχούς οικονομικής αιμορραγίας του λαού μας. Στα χρόνια αυτά συνέβη το εξής οξύμωρο. Οι φορολογούμενοι, κυρίως της μεσαίας τάξης αλλά και της χαμηλής, συνεχώς πληρώνουμε για φόρους άμεσους και προπάντων έμμεσους με πολλές ονομασίες (ΕΝΦΙΑ, αλληλεγγύης, εισοδήματος, ΦΠΑ, και πολλά άλλα γνωστά ή πρωτόγνωρα). Παράλληλα βλέπουν – οι συνταξιούχοι- να περικόπτονται οι συντάξεις τους (περικόπηκαν συνολικά ως τώρα…21 φορές!!). Γενικότερα βλέπουμε τα εισοδήματα μας διαρκώς να μειώνονται. Οι ληξιπρόθεσμες οφειλές να αυξάνονται συνεχώς. Για πολλούς να μην έχουν πλέον να πληρώσουν τις πάμπολλες οφειλές τους, και τα «μαξιλάρια» τους για μια δύσκολη ώρα, να έχουν από καιρό αδειάσει. Να δίνουμε κι όλο να δίνουμε για το χρέος – έτσι μας λεν- και παραδόξως πως το χρέος αντί (όπως θα περίμενε κανείς) να μειωθεί… να αυξάνεται!!
Αδυνατώ πραγματικά να καταλάβω πως γίνεται να πληρώνουμε τα μαλλιά της κεφαλής μας (όσοι τους απόμειναν, ελάχιστα έστω) και το τέρας του χρέους αντί να αποδυναμώνεται να γίνεται όλο και πιο δυνατό, όλο και πιο απειλητικό. Άγριο, και επικίνδυνο να μας καταπιεί. Και δεν μπορούμε να πούμε αυτό που είπε ο Ανδρέας το 1985: «Ή θα αφανίσουμε το χρέος ή αυτό θα μας αφανίσει», γιατί εκείνος είχε στη διάθεση του τότε τέσσερα πράγματα: 1. Αυξημένη αξιοπιστία της χώρας στο εξωτερικό, που τώρα βρίσκεται σε μηδενικά επίπεδα. 2. Καλές διεθνείς προσωπικές σχέσεις με τους ισχυρούς (οι σήμερα κυβερνώντες παρουσιάζονται ως δεδομένοι σε μια κατεύθυνση, συνεπώς «εύκολοι» και εχθρικοί στις άλλες). 3. Προσωπικές γνώσεις, εμπειρίες και δυνατότητες χειρισμού δύσκολων καταστάσεων που οι σημερινοί αποδεδειγμένα δεν διαθέτουν, και τέλος 4. Το ελληνικό Δίκαιο ως προς το χρέος κάτι εξόχως σημαντικό και τη δραχμή. Τα δυο αυτά ήταν όπλα μεγίστης ισχύος. Τα δύσκολα ως προς το χρέος αντιμετωπίζονταν π.χ. με μια υποτίμηση της δραχμής. Και τόσο ο Ανδρέας όσο κι ο Σημίτης αργότερα, αρκετές φορές, κατέφυγαν στην υποτίμηση και ξεπέρασαν τον κίνδυνο αφανισμού της χώρας.
Δυστυχώς ο γιος του Ανδρέα, ο ΓΑΠ , με το πρώτο Μνημόνιο, υπέγραψε με την υπαγωγή του χρέους στο Αγγλικό Δίκαιο και με το άρθρο 14 παρ.5 της πρώτης δανειακής Σύμβασης (1ο Μνημόνιο), έδεσε χειροπόδαρα τη χώρα μας. Οι δε Τσίπρας και Καμμένος συνομολόγησαν το δικό τους Μνημόνιο (οι περήφανοι και αδάμαστοι… αντιμνημονιακοί!!!) επιβαρύνοντας το ελληνικό χρέος κατά 100 δις ευρώ. Ενδεχομένως και περισσότερα.
Όταν μάλιστα έριξαν την κυβέρνηση Σαμαρά- Βενιζέλου η οποία θα πρόσθετε στο χρέος- και θα βγαίναμε από τα Μνημόνια- ένα άντε δύο δις (που ζητούσε τότε η Μέρκελ). Οι Τσίπρας , Καμμένος, τότε κραύγαζαν «πουλημένοι», «μερκελιστές», «Μέρκελ πήγαινε στο σπίτι σου» και άλλα χειρότερα. Κι όχι μόνο δεν… έσκισαν τα μνημόνια κ.λ.π. που υπόσχονταν αλλά χρέωσαν την Ελλάδα και όλους μας αντί για 2 το πολύ δις ευρώ με τουλάχιστον …100 δις ευρώ. Και επιπλέον ζητούν να τους ξαναψηφίσουμε. Γιατί λένε ότι όλα πηγαίνουν… θαυμάσια!! Κακιά συνήθεια το ψέμα. Ευτυχώς που , όπως λέει ο λαός μας, «το ψέμα έχει κοντά πόδια».
Όλα αυτά αποδεικνύουν ένα κυρίως πράγμα: Είμαστε σε εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση. Τη στιγμή μάλιστα που διακεκριμένοι ειδικοί προσβλέπουν νέα κρίση στην Ευρώπη, ενδεχομένως και παγκοσμίως στα επόμενα τρία- τέσσερα χρόνια. Δεν έχουμε λοιπόν χρόνο για άλλον χαμένο χρόνο. Εκλογές το συντομότερο. Ώστε να αποκτήσει η χώρα επιτέλους μια ικανή, αντάξια των καιρών, κυβέρνηση.
