Του Κώστα Δαλακιουρίδη
….δε μου κάνει, μαμά, επιστρέφεται πίσω.
– Γιατί ρε μπόμπιρα δεν τον θέλεις τον κόσμο μας; Τι έχει δηλαδή;
– Τα μαύρα του τα χάλια έχει. Που το βρήκατε το δικαίωμα να καταστρέφετε το σπίτι μου;
– Μια χαρά σπιταρόνα είναι.
– Δεν εννοώ το δικό σου. Εννοώ τη Γη.
– Τα παράπονά σου στον κ. Τραμπ!
– Ναι, μήπως όλοι οι μεγάλοι δεν του μοιάζετε;
– Κοίτα το σκεφτήκαμε βαθιά. Ο καπιταλισμός έφτασε στο τέρμα του, δουλειές δεν υπάρχουν. Έτσι σας αναθέτουμε το καθήκον να ξαναφέρετε τον πλανήτη στα σύγκαλά του!
-Από τα χάλια που τον φέρατε;
– Μα το κάναμε για το καλό σας. Αν δεν τον καταστρέφαμε πού θα βρίσκαμε πρώτες ύλες για να σας μεγαλώσουμε στα όπα – όπα;
– Γιατί, μας ρωτήσατε αν τα θέλουμε όλα αυτά; Τα βασικά μας φτάνουν.
-Και που να σας βρούμε να σας ρωτήσουμε εξυπνάκια;
– Είναι απλό. Αν ερχόσασταν στη θέση μας και σκεφτόσασταν χωρίς προκαταλήψεις θα συνεννοούμασταν μια χαρά. Τώρα χρησιμεύουμε σαν άλλοθι στην απληστία σας: κατέστρεψα για το παιδί μου!
– Ναι αλλά παίζεις μια χαρά με τα παιγνίδια σου.
– Θα προτιμούσα να παίζω έξω στον καθαρό αέρα. Με δελεάζεις για να δεχθώ να τον ρυπαίνεις!
– Κάνε παιδί να δεις καλό. Βρε ο ο πολιτισμός και η καλοπέραση θέλει θυσίες!
– Τι εννοείς καλοπέραση;
Δεν αντέξαμε και διακόψαμε τη συζήτηση. Δεν μπορείς να συζητάς με όντα που δεν ξέρουν από κόσμο. Μήπως ήταν καλύτερα εκεί που ήταν πριν έλθουν σ’ αυτόν; Από δικαιολογίες άλλο τίποτε.
Πραγματικά θεωρούμε τα παιδιά μας σαν υποκατάστατα που θα συνεχίσουν τη ζωή μας και θα κάνουν ότι δεν προλάβαμε ή δεν μπορέσαμε οι ίδιοι. Είναι άγραφος νόμος. Τα θεωρούμε ιδιοκτησία μας. Αν δίπλα στα ανθρώπινα δικαιώματα γράφαμε και τα δικαιώματα για τα παιδιά θα βλέπαμε πόσο πίσω είμαστε σε αυτή την αντίληψη.
Ψηφίζουμε για εμάς χωρίς να τα λογαριάσουμε. Ποιος μας είπε ότι έχουμε το δικαίωμα να ψηφίζουμε λαϊκιστές κι εθνικιστές; Με αυτούς ξαναφέρνουμε την παράνοια, δηλαδή τον πόλεμο στο παρόν ή ακόμα το χειρότερο για τα παιδιά στο εγγύς μέλλον. Τα ρωτήσαμε αν θέλουν να σκοτωθούν; Δεν ξέρουμε ότι όλοι αυτοί έχουν ένα παραφουσκωμένο εγώ και θέλουν να τους γράψει η ιστορία ακόμα κι αν δεν την γράψουν άνθρωποι;
Είναι απλό. O χόμο καταναλώτικους δεν έχει συνείδηση του τι κάνει. Ανταλλάσει κομμάτια από τον εαυτό του με εμπορεύματα. Μήπως είναι καιρός να αλλάξουμε;
Κώστας Δαλακιουρίδης
