Του Γιάννη Κορομήλη
Από το πρωί της περασμένης Κυριακής τα δεδομένα στο κυβερνητικό στρατόπεδο άλλαξαν. Η συγκυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου έλαβε τέλος. Κοινή συναινέσει. Και προς αμοιβαίο όφελος. Ο πρώτος εξασφάλισε τα στήριξη του δεύτερου – για την ψήφο εμπιστοσύνης, η διαδικασία για την οποία ξεκίνησε χθες, αφού διέγραψε μόνο δυο βουλευτές από τους εφτά των ΑΝΕΛ, και παραιτήθηκε από υπουργός Άμυνας.
Κάπως μπερδεμένο αυτό το «διαζύγιο». Τύπου « και τούτο ποιείν και τ΄άλλο μη αφίενται». Όχι πάντως ασυνήθιστο για τη συγκεκριμένη συγκυβέρνηση. Που γενικά και οι δυο αρχηγοί της, πότε ο ένας και πότε ο άλλος, άλλα έλεγαν προχθές κι άλλα λεν σήμερα, αλλά τέλος πάντων. Αξίζει πάντως να σημειώσουμε το ότι τη θέση του κ. Καμμένου (ως υπουργού) αναλαμβάνει ο έως τώρα Αρχηγός του ΓΕΕΘΑ, Ναύαρχος Αποστολάκης. Παρόμοια περίπτωση να ανατίθεται το υπουργείο Άμυνας σε εν ενεργεία ανώτατο αξιωματικό- για τα τελευταία 50 και πλέον χρόνια ήταν μόνο η επί χούντας ανάθεση στον τότε Αρχηγό του ΓΕΣ αντισ. Γρ. Σπαντιδάκη. Άλλη όμοια περίπτωση, προσωπικά, δεν θυμάμαι.
Βέβαια κάτι ανάλογο (όχι ίδιο) έκανε ο κ. Τσίπρας και με την π. Πρόεδρο του Αρείου Πάγου κα Βασιλική Θάνου την οποία, αμέσως μόλις βγήκε σε σύνταξη, τη διόρισε Δ/ντρια στο Γραφείου του Πρωθυπουργού (αμισθεί) και πρόσφατα Πρόεδρο Ανεξάρτητης Επιτροπής. Σε κατώτερο επίπεδο έγιναν και άλλα παρόμοια.
Αυτά βέβαια δεν συνάδουν και πολύ με τη διάκριση εξουσιών του Συντάγματος (αρθρ. 26). Αλλά όπως έλεγε κι Φ. Ντοστογιέφσκι: « Αν δε υπάρχει Θεός, όλα επιτρέπονται». Κι όπως επανειλημμένα δήλωσε , ο κ. Τσίπρας, είναι άθεος. Όπως εξάλλου και οι περισσότεροι των υπουργών του. Επομένως όταν πήραν την κυβέρνηση μπορούσαν, κατά τη γνώμη τους, να κάνουν ό,τι θέλουν. Άρχισαν λοιπόν να ξεπερνούν τα «θεσμικά εμπόδια» και να τοποθετούν εδώ και εκεί ανθρώπους πρόθυμους να τους υπηρετήσουν.
Στη Δημοκρατία βέβαια επιτρέπονται πολλά, όχι όμως και ο μη σεβασμός των θεσμών. Η έλλειψη του οποίου χαρακτηρίζει γενικά τους μη δημοκρατικά σκεπτόμενους. Όταν μάλιστα δεν υπάρχει ο επιβαλλόμενος από τις σημερινές συνθήκες έλεγχος τότε εκείνοι που δεν φοβούται το Θεό, ποιον άραγε μπορεί να φοβηθούν;
Κι ενώ όλα αυτά συμβαίνουν ο λαός υποφέρει. Εμείς οι απλοί πολίτες – αν όχι όλοι, σίγουρα πάνω από το 70% ή και 80%- θέλουμε πρώτα απ΄ όλα να τελειώνει πια ο εφιάλτης της κρίσης. Έχουμε εξουθενωθεί οικονομικά κι όχι μόνο. Έχουμε κουραστεί. Έχουμε βαρεθεί. Δεν αντέχουμε άλλο. Κι όταν λέμε εμείς αναφερόμαστε στη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών. Όχι βέβαια για τους «βολεμένους», τους « έχοντες και κατέχοντες», την ανώτερη αστική τάξη. Που δεν αποτελούν όλοι μαζί ούτε καν το 10% του πληθυσμού της χώρας. Εμείς, οι υπόλοιποι, οι μικρομεσαίοι, η μεσαία αστική τάξη κ.λ.π. βαρεθήκαμε και καταρρεύσαμε στον απελπισμένο «άνισο και άδικο αγώνα» με την κρίση, τους δανειστές και τους ανεξαρτήτως χρώματος, προπάντων τους δήθεν «κόκκινους», υπηρέτες τους. Και τις εξωφρενικές απαιτήσεις τους.
Και δεν περιμένουμε πια παρά μόνο το τελευταίο πλην πανίσχυρο όπλο της Δημοκρατίας: τις εκλογές. Για να «δικάσουμε» και να καταδικάσουμε, δημοκρατικά και ειρηνικά, αυτούς που δεν έχουν ιερό και όσιο. Κι είμαστε η συντριπτική πλειοψηφία το λαού. Δικαιούμαστε κατά συνέπεια να ζητήσουμε να γίνουν «εδώ και τώρα» εκλογές. Φτάνουν πια τα παιχνίδια με τη Δημοκρατία.
Συνεχίζεται…
