Του Κώστα Δαλακιουρίδη
Διαβάζαμε ότι όταν ο σοβιετικός στρατός ήταν έξω από το Βερολίνο κάλεσαν τον γερμανό στρατηγό Ρέιμαν να υπερασπιστεί την πόλη. Γκαουλάιτερ της πόλης ήταν ο διαβόητος Γκαίμπελς. Έκπληκτος ο στρατηγός διαπίστωσε ότι δεν υπήρχαν προμήθειες για πιθανή πολιορκία κι επίσης έπρεπε να φυγαδευτούν 150.000 παιδιά. Του Γκαίμπλς ούτε και τον ένοιαξε αφού σαν υπουργός προπαγάνδας κατασκεύαζε την πραγματικότητα όπως ήθελε. Έτσι προσπάθησε να παραπλανήσει και τον στρατηγό:
– Δεν θα πέθαιναν τα παιδιά από την πείνα γιατί υπήρχαν αποθηκευμένα χιλιάδες δοχεία συμπυκνωμένου γάλακτος και ακόμα είχε σκοπό να επιτάξει τις αγελάδες της γύρω περιοχής και να τα φέρει στο Βερολίνο.
– Και τι θα τρων οι αγελάδες σε μια βομβαρδισμένη πόλη;
Κι εκείνος δεν απάντησε…
Στην πολιτική η εικονική πραγματικότητα είναι συνηθισμένη, όμως σε καιρό πολέμου είναι ο κανόνας. Αλλά σε καιρό ειρήνης για να κατασκευάζεις την πραγματικότητα όπως θέλεις για να τυφλώνεις τους πολίτες χρειάζεται να ελέγχεις τα μέσα ενημέρωσης κι αυτό προσπάθησε να κάνει η κυβέρνηση. Δεν της βγήκε. Προσπάθησε να ελέγξει τη δικαιοσύνη αλλά ούτε κι εκεί πέτυχε πολλά πράγματα. Όμως δεν σταματά να προσπαθεί (καλά η Νοβάρτις τι έγινε;)
Πορευόμαστε έτσι δίχως πρόγραμμα δίχως σχέδια για το μέλλον, οι μόνοι που δουλεύουν είναι ο κ. Τσακαλώτος με τον κ. Χουλιαράκης (και ελάχιστοι άλλοι) αλλά δεν έχουν παραγωγικά υπουργεία κι εκεί είναι που πάσχουμε. Χωρίς παραγωγή, χωρίς επενδύσεις θα παίρνουμε από τη μία τάξη θα δίνουμε στην άλλη που μας ψηφίζει και θα ξεγελάμε την πρώτη με πενταροδεκάρες. Αθλιότητες που όπως έδειξαν οι εκλογές δεν περνάνε πια. Η χώρα θέλει να ανασάνει, να δει την πραγματικότητα όσο σκληρή κι αν είναι και να κάνει δικό της πρόγραμμα για να πάρει το δρόμο της.
Η κατασκευασμένη πραγματικότητα έχει όρια που φαίνονται όταν συγκρούεται με τον πραγματικό κόσμο. Στην Κουμουνδούρου οι επιτελείς (τα γερόντια και οι γιάπηδες της εξουσίας) βρέθηκαν σε αμηχανία με το αποτέλεσμα που δεν ταίριαζε με τον δικό τους φτιαχτό κόσμο. Ακόμα δεν το πιστεύουν και κάνουν νέα όνειρα για ανατροπή. Ας μην προσθέτουν προβλήματα κι ας κάνουν όσα όνειρα θέλουν.
Δεν μπορούμε όμως να μη σχολιάσουμε την αηδιαστική επίθεση που έκανε ένα στέλεχος της Ν.Δ στην κ. Κούνεβα, ευρωβουλευτή μέχρι πρόσφατα. Δεν είναι μνησικακία απλή όπως φαίνεται? είναι μοχθηρία, είναι έκφραση κακής ψυχής. Ούτε φαρμακόγλωσσα της γειτονιάς να ήταν. Ξεπέρασε και τον κ. Πολάκη ακόμα. Η διαφορά είναι ότι τον έδιωξαν αλλά οι εντυπώσεις μένουν. Κρίμα.
Κώστας Δαλακιουρίδης
