Γράφει ο Βασίλης Μόσχης
– Βρε, βρε καλώς τον!
– Καλώς σάς βρήκα, ρε!
– Που σε είχαμε χαμένο τόσο καιρό;
– Πουθενά ρε, εδώ ήμουν, αλλά δουλειές…, δεν μπόρεσα να σηκώσω κεφάλι!
– Καλό αυτό, αφού είχες δουλειές πάει να πει ότι πας καλά!
– Πόσο καλά δηλαδή;
– Καλά σημαίνει καλά!
– Τέλος πάντων, είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο αυτό! Σηκώνει άλλη συζήτηση!
– Και δε μου λες, τέλειωσες τώρα;
– Έτσι λέω! Τέλειωσα και με τον ψυχίατρο!
– Όπα, όπα! Αυτό είναι σοβαρό! Τι ψυχίατρο μου λες; Είχες πρόβλημα; Τα ψυχολογικά σου έπιασαν πάτο;
– Όχι ρε, δάγκωσε τη γλώσσα σου, μια χαρά είμαι, σε λογικά για την εποχή πλαίσια!
– Δεν μου είπες όμως!
– Θα σου πω ρε, δεν είναι μυστικό!
– Λέγε, ρε!
– Χρειαζόταν να κάνω ανανέωση άδειας διδασκαλίας, καθότι και δάσκαλος.
– Καθηγητής θες να πεις…
– Δάσκαλος ρε, αυτή η λέξη μ’ αρέσει, λες δάσκαλος και γεμίζει το στόμα σου…
– Τέλος πάντων για λέγε…
– Για να γίνει η ανανέωση χρειαζόταν χαρτί από ψυχίατρο και παθολόγο…
– Άντε… δεν το ήξερα…
– Διότι σου λέει, άμα έχεις τα ψυχολογικά σου, που πας ρε Καραμήτρο μέσα στην τάξη; Πώς θα κάνεις μάθημα;
– Και τελικά τι έγινε; Το πήρες το χαρτί;
– Το πήρα, είμαι καθαρός, χαχαχα! Αλλά ξέρεις τι ανακάλυψα;
– Τι;
– Αυτό ισχύει μόνο για τους διδάσκοντες στην ιδιωτική εκπαίδευση. Για τους δασκάλους και καθηγητές του Δημοσίου, άκρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει…
– Τι μου λες;
– Ναι, αφού είσαι, φαίνεται, στο Δημόσιο, βαφτίζεσαι καθαρός και απαλλάσσεσαι από όποιο ψυχολογικό τραλαλά!
– Καλά, μάλλον δεν έπρεπε να γίνεται το αντίθετο; Στον ιδιωτικό τομέα άπαξ και αντιληφθούν ότι είσαι τραλαλά και τραλαλό πάει το έκλεισες το μαγαζί. Οι πελάτες σου θα εξαφανιστούν στο πιτς φιτίλι. Ενώ στο Δημόσιο; Ποιοι πελάτες θα χαθούν; Και δε μου λες; Δεν θα γίνει κάτι αντίστοιχο και στους Δημοσίου;
– Τι να σου πω; Εγώ δεν τους βγάζω τους νόμους!
– Κοίτα να δεις τώρα…
– Πάντως το σίγουρο είναι ότι οι της ιδιωτικής εκπαίδευσης μια …σχιζοφρένεια προφανώς την έχουμε, διότι γιατί να μας στείλουν τότε …από το αυτί και στο δάσκαλο;
