Του Κώστα Δαλακιουρίδη
Απαιτούμε να συλληφθεί πάραυτα ο Γάλλος αστυνομικός που πλήγωσε την εθνική μας περηφάνια αφού δεν αναγνώρισε τον κ. Βαρουφάκη και όχι μόνο αυτό αλλά σύμφωνα με τον Γιάνη του συμπεριφέρθηκε απρεπώς. Μάλιστα τόλμησε να τον…αγγίξει. Σε παλαιότερες εποχές αυτό σήμαινε θάνατο. Όποιος πλησίαζε αυτοκράτορα πιο κοντά από μια απόσταση (από την οποία μπορούσε να τον σκοτώσει) αποκεφαλιζόταν.
Γιατί ακόμα και τα μαλλιά που φύτρωσαν τόσο κοντά στο μυαλό του, όσα δεν έπεσαν από ντροπή κόντυναν για να το αφήσουν να επικοινωνεί με το υπερπέραν των οικονομικών.
Φυσικά δεν θα κηρύξουμε πόλεμο στη Γαλλία μολονότι παλιότερα όποιος πείραζε μια τρίχα Άγγλου, έπλεε ο περήφανος στόλος της Αλβιόνας στην άλλη άκρη της γης για να τιμωρήσει τον ιερόσυλο. Όμως επί τέλους πρέπει η ίδια η Γαλλία να συναισθανθεί το ολίσθημα και να το επανορθώσει χαρίζοντάς μας τουλάχιστον μια φρεγάτα.
Ας πούμε όμως ότι ο αστυνομικός εκείνος έχει ασθενή μνήμη. Αλλά μόνο που αντίκρισε αυτό το αγέρωχο ύφος και αφού ο Μέγας Ναπολέων δεν είναι εν ζωή έπρεπε να βάλει το μυαλό του να δουλέψει, αν βέβαια διαθέτει.
Τα παραπάνω δεν έχουν ίχνος ειρωνείας γιατί ο κ. Βαρουφάκης είναι από τους λίγους πολιτικούς σήμερα που έχει κάποια προσωπικότητα που αντανακλάται στην εξωτερική του εμφάνιση.
Όμως τι να πούμε για τους πολιτικούς και επιχειρηματίες που αποπειράθηκε ο κ. Χρυσοχοΐδης να αφαιρέσει την αστυνομική τους προστασία. Ρίχτηκαν να τον φάνε ζωντανό αφού και μόνο η σκέψη μείωνε την προσωπικότητά τους. Ακόμα κι αν καμιά όρεξη δεν είχαν οι αντεξουσιαστές να αγγίξουν κάποιον από αυτούς δεν παύει η αστυνομική προστασία να δίνει κύρος. Διότι για να τον φυλάνε κάτι θα αξίζει. Ενώ εμάς που δεν μας φυλάει κανείς είμαστε για το ανάθεμα.
Φυσικά το φαινόμενο δεν είναι νέο και δεν είναι ανάγκη να είναι κανείς πολιτικός για να έχει πάρει ψηλά τον αμανέ. Αρκεί να έχει κάποια εξουσία.
Πριν σαράντα ένα χρόνια (πώς περνάει ο καιρός;) είχαμε τον μεγάλο σεισμό της Θεσσαλονίκης. Είχε γίνει ένα χάος. Οι δρόμοι είχαν μπλοκάρει και ο τότε Νομάρχης για να πάει στην Νομαρχία κάθισε στη σέλα της μηχανής ενός τροχονόμου.
Έ λοιπόν εκείνη τη στιγμή κάποιος διευθυντής μιας υπηρεσίας τηλεφώνησε και απαίτησε να πάει το υπηρεσιακό αυτοκίνητο και να τον μεταφέρει οικογενειακώς στο εξοχικό του στη Χαλκιδική. Με άλλα λόγια «ο κόσμος καίγεται και η γριά χτενίζεται»…
Κώστας Δαλακιουρίδης.
