Του Κώστα Δαλακιουρίδη
Παραγωγικότητα λέμε αυτό που μετρά την ικανότητα για παραγωγή, σε σχέση με τα μέσα που είναι διαθέσιμα. Αν με λίγα μέσα μπορούμε να πετύχουμε όσα πετυχαίνουμε με τα διπλάσια, τότε η παραγωγικότητά μας είναι διπλάσια. Μέτρα που δεν κοστίζουν και αυξάνουν την παραγωγικότητα είναι η οργάνωση της παραγωγής και ο καταμερισμός της εργασίας.
Έστω λοιπόν ότι πετυχαίνουμε παραγωγικότητα μεγαλύτερη από κάποιον ανταγωνιστή μας. Τότε ρίχνουμε τις τιμές και κερδίζουμε την αγορά. Όμως κάποιος βρίσκει ένα μηχάνημα που κάνει τη δουλειά πιο γρήγορα και πιο φτηνά οπότε την ξαναχάνουμε κι άντε πάλι από την αρχή. Αυτή είναι η δυναμικότητα του καπιταλισμού που στύβει τον άνθρωπο και δεν του αφήνει χρόνο να ξεκουραστεί. Αυτό όμως είναι και ένα μέτρο του πολιτισμού μας.
Ας πάμε τώρα στην αφρικάνικη φυλή των Βουσμάνων κάπου στην έρημο Καλαχάρι. Αυτοί βγάζουν το ψωμί της χρονιάς δουλεύοντας ορισμένο χρόνο. Αν τώρα αυξήσουν την ταχύτητα παραγωγής, τον χρόνο που τους μένει, δεν τον χρησιμοποιούν για να σκεφτούν για παραγωγικότητα και άλλες σπαζοκεφαλιές του δικού μας πολιτισμού. Απλά βάζουν καινούργιες γιορτές και το ρίχνουν στη διασκέδαση με χορούς και τραγούδια και ατέλειωτο κουβεντολόι. Σιγά να μην θέλουν κι άλλα για να είναι ευτυχισμένοι. Και η ευτυχία τους που κάποτε την είχαν χάσει ξαναγύρισε όταν σταμάτησαν τα σκλαβοπάζαρα όπου τους έπαιρναν στην Αμερική για να αυξήσουν την παραγωγικότητα των λευκών.
Αυτοί λοιπόν, την ευτυχία την βρίσκουν άμεσα. Εμείς πρέπει να βρούμε τα χρήματα για να την αγοράσουμε. Έτσι είναι η νοοτροπία μας. Οποιονδήποτε να ρωτήσετε τι προτιμά, να γίνει άμεσα ευτυχισμένος ή να του δώσετε τα χρήματα για να γίνει όπως θέλει αυτός ευτυχισμένος, θα προτιμήσει τα χρήματα. Γιατί θα σκεφτεί ότι με αυτά θα βγάλει πιο εύκολα κι άλλα οπότε θα γίνει περισσότερο ευτυχισμένος!
Στο τέλος γίνεται αυτό που έλεγε ένα Έλληνας φιλόσοφος, ο Επίκουρος: «γεννηθήκαμε μια φορά και δεν γίνεται να ξαναγεννηθούμε δεύτερη. Όμως εσύ που δεν εξουσιάζεις το αύριο αναβάλεις την ευτυχία σου και η ζωή σπαταλιέται στις αναβολές κι ο καθένας από εμάς πεθαίνει γεμάτος ασχολίες».
Πραγματικά αν γνωρίζαμε ότι θα έρθει ένα κόμμα σαν τον Σύριζα ώστε να ζούμε ξένοιαστοι με επιδόματα δεν θα γινόμασταν μηχανικοί να γεμίζουμε τις γειτονιές τσιμέντα. Θα την αράζαμε και θα αφήναμε την παραγωγικότητα για τους χαζούς τους Ευρωπαίους. Όμως δεν είχαμε μυαλό να εκτιμήσουμε το θείο δώρο και τώρα που ήρθαμε στα σύγκαλά μας, αλλάζει ο Σύριζα! Αυτό κι αν δεν είναι γκαντεμιά.
Κώστας Δαλακιουρίδης.
