Γράφει ο Βασίλης Μόσχης
– Κρίμα!
– Τι κρίμα;
– Τζίφος!
– Τι τζίφος;
– Ά, ρε! Όπου φτωχός κι η μοίρα του!
– Και που ξέρεις ότι δεν ήταν φτωχός;
– Τώρα όμως;
– Τώρα… Μην είδατε τον Παναή! Πάμε για άλλα! Πάμε για μεγάλες ιστορίες!
– Ρε, ξέρεις τι όνειρα έκανα;
– Εσύ κι όλη η Ελλάδα! Όλοι με αυτό το όνειρο ζουν! Αν όχι όλοι, οι περισσότεροι! Όλοι έκαναν όνειρα, προγραμμάτιζαν τι θα τα κάνουν μόλις θα πέσουν στα χέρια τους, έκλειναν τα μάτια και ταξίδευαν μακριά, έκαναν διακοπές, έκαναν το γύρο του κόσμου, κολυμπούσαν στο όνειρο, έκαναν μακροβούτια, έβγαιναν στην επιφάνεια και ξανά πάλι μέσα μην τυχόν χαλάσει το όνειρο, μην τυχόν και χαθεί και δεν το ζήσουν! Πόσοι κοιμόντουσαν και ξυπνούσαν με τη λαχτάρα να πέσει σε αυτούς το τζόκερ!
– Για πες μου, τώρα, τι λες να σκέφτεται ο μεγάλος τυχερός;
– Και γιατί να σκέφτεται; Δεν χρειάζεται καθόλου σκέψη! Αδειάζεις τον εγκέφαλο τελείως! Τον πατάς και ένα επτασφράγιστο κλείσιμο για να μην μπει τίποτα μέσα και απολαμβάνεις αυτά που ονειρευόσουν μια ζωή!
– Τι τα σκέφτεσαι τώρα! Πάει πέρασε και αυτό. Να είναι καλά ο άνθρωπος να τα χαρεί! Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία!
– Μην την προλάβουμε όμως εμείς την ελπίδα!
– Δάγκωσε τη γλώσσα σου! Τι είναι αυτά που λες!
– Ό, τι και να πω, δεν αλλάζει κάτι! Φτου κι από την αρχή. Πάλι τα ίδια! Πάλι το βράδυ με καρδιοχτύπια θα περιμένουμε τους αριθμούς που θα πέσουν, πάλι φτου σου ρε, @#μώ την ατυχία μου! Πάλι κάποιος άλλος θα αρπάξει το όνειρό μου, πάλι θα τρέχω να τα μαζέψω για να είμαι εντάξει στο τέλος του μήνα, πάλι θα έχω την ελπίδα μου να γεννιέται και να πεθαίνει μέχρι, λέω μέχρι, να φανεί… Τι να φανεί, ρε! Τίποτα δεν θα φανεί! Πάλι κάποιος άλλος θα είναι! Και πάλι θα παραπονιέμαι, γιατί αυτός κι όχι εγώ!
– Πάλι καλά! Καλύτερα, για να μην λες, γιατί εγώ και όχι αυτός! Υπάρχουν και χειρότερα! Απόλαυσε τη ζωή σου, γεύσου την έτσι όπως την ζεις!
