Του Κώστα Δαλακιουρίδη
Παλιότερα ο κ. Κορομήλης με είχε ρωτήσει (αφού είχε βρει την απάντηση ο ίδιος):
– Γιατί ο Μωυσής περιπλανήθηκε με τον λαό του στην έρημο σαράντα χρόνια;
-Μήπως έχασε τον δρόμο;
-Μα αυτόν το έκαναν συνέχεια καραβάνια.
– Θα είχε το σκοπό του.
– Ακριβώς αυτό! Δεν ήθελε να πάει στη γη της επαγγελίας με ανθρώπους που ήταν μαθημένοι στη σκλαβιά. Έπρεπε να περάσει τουλάχιστον μια γενιά για να έχει να κάνει με ελεύθερους ανθρώπους.
Τώρα θα μπορούσε να πει κανείς αφού αυτή τη γη την είχε υποσχεθεί ο Θεός, γιατί να ταλαιπωρείται ολόκληρος λαός; Γιατί λένε ότι ο Θεός δεν κάνει αυτά που μπορεί να κάνει ο άνθρωπος. Έπρεπε λοιπόν να πολεμήσουν για να την κερδίσουν. Και ξέρουν να πολεμούν όσοι είναι ελεύθεροι. Μετά έπρεπε να σκληραγωγηθούν!
Αφορμή για τη συζήτηση ήταν πώς με τόσο εκμαυλισμένο λαό και πολλαπλάσια εκμαυλισμένο πολιτικό σύστημα, μπορούσε η πατρίδα να βγάλει φτερά και να πετάξει πάνω από την άβυσσο του χρέους, όταν οι περισσότεροι δεν έβλεπαν ότι είμαστε στον πάτο της αβύσσου;
Συνεπώς έπρεπε να αναλάβει μια καινούργια γενιά αυτόν τον ρόλο. Μια γενιά που ξέρει να αγωνίζεται όταν την αφήνουν. Αλλά δεν την αφήνουν. Μόνο λένε συμβουλές και οδηγίες πως να τα καταφέρει όταν οι ίδιοι τα έκαναν θάλασσα.
Σε ένα ποίημα ο Αντουάν Ντε Σαιντ Εξπερί (γνωστός από τον «Μικρό πρίγκιπα» γράφει:
Αν θέλεις να κατασκευάσεις ένα πλοίο
δεν θα μαζέψεις άνδρες και γυναίκες
να τους δώσεις οδηγίες, να τους εξηγήσεις
κάθε λεπτομέρεια, να τους πεις που θα βρουν
το κάθε πράγμα… Αν θέλεις να κατασκευάσεις
ένα πλοίο, να τους γεννήσεις μέσα στην καρδιά τους
τη λαχτάρα για θάλασσα…
Αυτό είναι που γυρεύουν οι νέοι. Τη λαχτάρα για ανάταση! Αλλά ποιος σε μια ωφελιμιστική κοινωνία θα την εμφυσήσει; Πώς να δώσει ιδανικά ένας που δεν έχει κανένα εκτός από την καλοπέραση και τα επιδόματα; Που θα βρούμε τους δασκάλους, τους οδηγητές, τους μέντορες; Μήπως είναι ώρα να ξυπνήσουν οι πνευματικοί μας άνθρωποι; Οι καιροί δεν περιμένουν!
Κώστας Δαλακιουρίδη
