Του Κώστα Δαλακιουρίδη
Αν φωνάζουμε για την παιδεία, είναι για το ότι δίνει μεγάλη σημασία στη γνώση, λιγότερο στον χειρισμό της γνώσης και καθόλου στη διαμόρφωση χαρακτήρα. Πρώτα-πρώτα και αρχίζοντας από το νηπιαγωγείο το παιδί πρέπει να συγκροτεί σταδιακά χαρακτήρα, ώστε τελειώνοντας το Λύκειο να μην είναι φτερό στον άνεμο, ένα ανασφαλές εγώ.
Πρέπει κάποιο παιδί να μάθει ότι η απόρριψη από το άλλο φύλο ή άλλον συνάνθρωπο δεν έχει σκοπό να μας μειώσει το εγώ αλλά ότι εκτός από εμάς κατοικούν και άλλοι άνθρωποι στον πλανήτη. Και στο κάτω ποιοί είμαστε; Και γιατί μια άρνηση να μας μειώνει; Δεν είναι ελεύθερος κάποιος να ζει χωρίς εμάς;
Αν και αυτά έπρεπε να τα μάθουμε εξ απαλών ονύχων, τα αγόρια κυρίως, μεγαλώνουν ακόμα με απαρχαιωμένα στερεότυπα που θα τα ακολουθούν σε όλη τους τη ζωή και μπορούν δυνητικά να δημιουργήσουν τέρατα.
Γιατί τι άλλο είναι ένα αγόρι που βγάζει στο διαδίκτυο φωτογραφίες ενός κοριτσιού που τον εμπιστεύτηκε; Αυτή είναι η αντίδραση ενός πληγωμένου εγώ και τίποτε παραπάνω. Μας έχει φάει αυτό το «ξέρεις ποιος είμαι εγώ και με ποιον έμπλεξες;» Μα και μόνο η ενέργεια αυτή δείχνει το ποιος είσαι. Ένα αξιοθρήνητο τίποτε
Όμως πολύ πιο ανασφαλή είναι τα κορίτσια που θέλουν ντε και καλά να έχουν το σώμα μιας σταρ και τα θύματά τους να γεμίζουν ένα καράβι. Καμιά μέριμνα για ένα συγκροτημένο χαρακτήρα που δείχνει στον άλλο ότι μπορεί να βασιστεί επάνω τους.
Ο χαρακτήρας διαμορφώνεται όχι με παινέματα και καλοπιάσματα αλλά με προσπάθειες, επιτυχίες και κυρίως αποτυχίες ώστε να μην πληγώνεται με το παραμικρό το εγώ τους. Αλλά πολύ γονείς δεν θέλουν να τα πληγώσουν για να μην πάθουν κάποιο σοκ. Αδειαφορούν αν το πάθουν μια και καλή.
Συζητούσαμε μια φορά με ένα στρατιωτικό και μας έλεγε ότι από τα 200 άτομα που είχε στη μονάδα του οι πέντε ήταν άνδρες. Οι υπόλοιποι παιδιά. Βέβαια ο Διογένης ο κυνικός είχε πιο μεγάλες απαιτήσεις: «Άνδρες πουθενά, στην Σπάρτη μόνο είδα παιδιά». Έτσι έλεγε, μολονότι δεν υπάρχει στην ιστορία κανένας Σπαρτιάτης που να αισθάνονταν ανασφαλής. Αλλά να μην πάμε τόσο μακριά.
Ένας συγκροτημένος χαρακτήρας αντιμετωπίζει τα πράγματα πιο ψύχραιμα και δεν αφήνει τα πάθη να τον κυριεύσουν. Γιατί τα πάθη εξαπολύουν δαίμονες όταν προέρχονται από ένα ενδεχόμενο φόβο ενός ανασφαλούς εγώ. Φυσικά υπάρχουν πολλοί που θέλουν φοβισμένους άρα υπάκουους πολίτες. Ακόμα θέλουν ανθρώπους που να τους σέρνουν από τη μύτη τους πάθη και αυταπάτες όταν τονώνουν το εγώ τους. Τα πάντα βλέπετε είναι θέματα παιδείας κι εκεί οι μαθητευόμενοι μάγοι βγάζουν τα απωθημένα τους. Πότε θα σοβαρευθούμε;
Κώστας Δαλακιουρίδης
