Του Κώστα Δαλακιουρίδη
Κάθε χρόνο εκατομμύρια κανόνια συνταράζουν τον καπιταλισμό. Μόνο πέρυσι στη Βρετανία ξεπερνούσαν τις 100.000. Στην Ελλάδα μειώθηκαν από 532 το 2006 στις 111 το 2016 όμως το παθητικό αυξήθηκε. Αυτό σημαίνει ότι όλο και μεγαλύτερες επιχειρήσεις πτωχεύουν.
Μερικές είναι τόσο μεγάλες που συνταράζουν ολόκληρο τον πλανήτη. Έτσι ο παγκόσμιος κολοσσός της Τόμας Κουκ εταιρείας ταξιδιών, αυτή τη στιγμή έχει ξεκρέμαστους 600.000 τουρίστες σε όλο τον κόσμο από τους οποίου 50.000 στην Ελλάδα.
Από τη στιγμή που ανακοινώνεται η πτώχευση η εταιρεία απλά εκφράζει τη λύπη της και αρχίζει ο Γολγοθάς των πελατών, των εργαζομένων των προμηθευτών και όλων των συναλλασσομένων.
Το σοκ απαλύνουν οι ασφαλιστικές εταιρείες (όσες δεν έχουν φτωχύνει) αλλά τα διαφυγόντα κέρδη είναι ασύλληπτα. Βέβαια αυτή η εταιρεία δεν έχει τίποτε κοινό με τα ταξιδιωτικά γραφεία της χώρας μας. Απασχολούσε 22.000 εργαζόμενους είχε δικά της 200 ξενοδοχεία και 100 αεροπλάνα, 20 εκ. πελάτες το χρόνο και ετήσιο τζίρο κάπου 10 δις.
Αιτία λένε εκτός από τον συναγωνισμό και κυρίως τις νέες τεχνολογίες με τις οποίες όποιος θέλει γίνεται πράκτορας, και φυσικά την κακοδιοίκηση, υπήρξε και το περιβόητο Μπρέξιτ με το οποίο οι εταιρείες δεν ξέρουν τι μέρα θα τους ξημερώσει. Έτσι το πολιτικό σύστημα της Αγγλίας ανέθεσε στον Μπόρις Τζόνσον να τις καθησυχάσει! Συμβαίνουν και αλλαχού.
Ένα κράτος έχει πολλά κοινά στοιχεία με μια μεγάλη εταιρεία και μπορεί εξίσου απλά να ρίξει κανονιά αν αυτοί που το διαχειρίζονται το μόνο που ξέρουν, είναι να δανείζονται. Μόνο που η περιουσία του κράτους είναι ουσιαστικά δική μας. Κι όμως ένα σωρό επαναστάτες του γλυκού νερού μας έσπρωχναν με ζήλο σε πτώχευση. Ένα πτωχευμένο κράτος δεν το δανείζει κανείς εκτός από το Δ.Ν.Τ που όπου πάει φέρνει οργή και δάκρυα.
Όσοι είχαν ένα κουκούτσι μυαλό ανατρίχιαζαν και μόνο στη σκέψη. Από τους άλλους μερικοί ψηφίζουν ακόμα Βαρουφάκη!
Όλα αυτά σημαίνουν ότι δεν μπορούν άσχετοι να παίρνουν τις τύχες ενός κράτους και ακόμα ότι ο πρωθυπουργός πρέπει να είναι και μάνατζερ. Δηλαδή να έχει πλήρη αντίληψη για όλα τα υπουργεία και ιδίως την εθνική οικονομία. Χρειάζονται δηλαδή αν όχι πτυχία τουλάχιστον επίγνωση του έργου τους.
Από τους τελευταίους τέτοιες ικανότητες διαθέτουν ο κ. Σημίτης, ο κ. Σαμαράς και ο κ. Μητσοτάκης. Τώρα για τον κ. Καραμανλή, τον Γιωργάκη και τον κ, Τσίπρα να μην τα συζητάμε. Κάθε υπουργός ήταν ανεξέλεγκτος και η κυβέρνηση παιδικός σταθμός. Πότε θα ενηλικιωθούμε;
Κώστας Δαλακιουρίδης
